کتاب رؤیای آدم مضحک

داستایفسکی فعالیت جدی ادبی‌اش را با ترجمه آثار ادبی فرانسوی آغاز کرد. چند نمایشنامه نوشت و در بیست و چند سالگی فعالیت‌هایش را چندبرابر کرد تا هم کسب درآمد کند و هم کسب شهرت. از نمایشنامه‌های داستایفسکی چیزی نمانده اما ترجمه‌ها و داستان‌هایش مثل نگینی در گنجینه ادبیات جهان می‌درخشند. رویای آدم مضحک» مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه داستایفسکی است که به دوره‌های مختلفی از زندگی ادبی و اجتماعی او برمی‌گردند و هرکدام نشانی از تجربیات و رنج‌های او در برهه‌های سخت زندگی، تبعید و اسارتش در خود دارند. آقای پروخاشچین (۱۸۴۶)، پولزونکوف (۱۸۴۷)، دزد شرافتمند (۱۸۴۸)، درخت کریسمس و ازدواج (۱۸۴۸)، ماری دهقان (۱۸۵۰)،کروکودیل (۱۸۶۵) و رؤیای آدم مضحک (۱۸۷۷) داستان‌هایی هستند که در این مجموعه می‌خوانید.

درباره فئودور داستایفسکی

فئودور داستایفسکی (۱۸۲۱–۱۸۸۱) از تأثیرگذارترین چهره‌های ادبیات روسیه و جهان است؛ نویسنده‌ای که با بررسی عمیق روان انسان، ادبیات را با فلسفه، الهیات و روان‌شناسی پیوند زد.

داستایفسکی در خانواده‌ای با وضعیت متوسط در مسکو متولد شد و دوران کودکی نسبتاً آرامی را گذراند؛ با این‌حال، اشتراک خانوادگی یک مجله‌ی مشهور باعث شد تا از کودکی در جریان ادبیات معاصر روسی و غیرروسی قرار گیرد. او ابتدا در بهترین مدرسه‌ی خصوصی مسکو تحصیل کرد، اما پس از مرگ مادرش، ناچار به ترک مدرسه‌ی شبانه‌روزی و اعزام به دانشگاه فنی و مهندسی نظامی شد.

داستایفسکی پس از پایان تحصیلات در آکادمی مهندسی نظامی، خیلی زود دریافت که علاقه‌اش به ادبیات است، نه علوم نظامی و همین موضوع سبب شد تا مسیر نویسندگی را که پیش از این آغاز کرده بود، با جدیت بیشتری دنبال کند. نخستین رمان او با عنوان بیچارگان تحسین منتقدان را برانگیخت، اما پس از مدت کوتاهی به‌‌دلیل ارتباط با حلقه‌های فکری رادیکال بازداشت و به اعدام محکوم شد؛ حکمی که در لحظه‌ی آخر لغو و به چهار سال تبعید در سیبری تبدیل شد.

داستایفسکی پس از بازگشت از تبعید، رمان‌هایی چون ابله، جنایت و مکافات و برادران کارامازوف را نوشت که از شاهکارهای ادبیات جهان به‌شمار می‌روند. او در این آثار، مفاهیمی چون اختیار، رنج، ایمان، و شک را از دل تجربه‌های زیسته‌ی خود استخراج و در قالب شخصیت‌هایی پیچیده و عمیق به تصویر کشید.

در دوره‌ی جوانی، داستایفسکی فردی منزوی، حساس و دچار بحران‌های روانی بود و همواره بار تجربیات تلخی چون روابط عاطفی نافرجام، ناپایداری روانی و احساس بیگانگی با جهان پیرامون را به دوش می‌کشید؛ تجربه‌هایی که مستقیماً در خلق شخصیت اُردینُف در داستان بانوی میزبان بازتاب یافته‌اند. اُردینُف، مانند نویسنده‌اش، در دنیایی سایه‌وار میان واقعیت و توهم حرکت می‌کند و از درک و تسلط بر احساسات خود ناتوان است. این شباهت‌ها باعث شده‌اند تا بسیاری، بانوی میزبان را اثری شخصی، و نقطه‌ی عزیمت مسیر فکری نویسنده بدانند.

شب‌های روشن و نازنین ازجمله آثار مشهور این نویسنده هستند.