کتاب تسخیر شدگان

کتاب تسخیر شدگان نمایش‌نامه‌ای است که آلبر کامو نویسنده، فیلسوف و روزنامه‌نگار معروف فرانسوی بر اساس رمان تسخیرشدگان داستایوفسکی نوشته است.

درباره کتاب تسخیر شدگان

ویژگی منحصر به فرد آثار داستایوفسکی روانکاوی و بررسی زوایای روانی شخصیت‌های داستان است. موضوع اصلی و مهم تسخیر شدگان توطئه‌ای سیاسی در یکی از شهرهای ایالات و معرفی دلاوران با تعصبی زایدالوصف همچون موجوداتی پست و بی خیال است که از همه خصایص بشری بی‌بهره‌اند.

دایوفسکی در تسخیر شدگان زندگی جوانی انقلابی را روایت می‌کند که عاقبت توسط هم‌رزمان خود کشته می‌شود. این اثر و نمایش‌نامه اقتباس شده از آن، کارگرها و اوضاع آن‌ها را در وقایع سیاسی کشور به تصویر می‌کشد و با چیره دستی با این قشر جامعه همزاد پنداری می‌کند و مقابل آن تصویری خشونت آمیز برای تندروهای وقت روسیه ترسیم می‌کند. این اثر پیش رو، نشان‌دهنده‌ی نبوغ داستایوسکی و البته کامو در شخصیت پردازی و ترسیم روایت است.

داستان کتاب را می‌توان نسخه‌ای از حوادث واقعی دانست که در زمانی که داستایفسکی مشغول نگارش کتاب بود اتفاق می‌افتاد. داستایفسکی در «تسخیرشدگان» استدلال می‌کند که فراموش کردن موازین اخلاقی و انسانی به خاطر افکار آزادی‌خواهانه به نوعی تمامیت‌خواهی و استبداد بدتر از گذشته منجر می‌شود.

خواندن کتاب تسخیر شدگان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به ادبیات نمایشی و آثار کامو پیشنهاد می‌کنیم. 

درباره‌ آلبر کامو

آلبر کامو (Albert Camus)، فیلسوف و روزنامه‌نگار مشهور، ۷ نوامبر ۱۹۱۳ در الجزایر فرانسه در خانواده‌ای فقیر به دنیا آمد. او با داستان‌های زیبایی که آفرید در سال ۱۹۵۷ موفق شد تا جایزه نوبل ادبیات را از آن خود کند. به دلیل «آثار مهم ادبی که به روشنی به مشکلات وجدان بشری در عصر حاضر می‌پردازد» او پس از رودیارد کیپلینگ جوان‌ترین برنده‌ی جایزه نوبل است.

آلبر کامو در سال ۱۹۴۹ یک اتحادیه بین‌المللی را تأسیس کرد. اساس کار این اتحادیه، «محکوم کردن هر دو ایدئولوژی شکل گرفته در آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی» بود. آندره بروتون نیز یکی از اعضای آن بود.

آلبر کامو در طول دوران فعالیتش رمان‌ها و نمایشنامه‌های بسیاری را نوشت طاعون، سقوط، بیگانه، نمایشنامه کالیگولا، نمایشنامه صالحان، افسانه‌ سیزیف و خطاب به عشق که مجموعه نامه‌های عاشقانه‌ی او و ماریا کاسارس است از آن جمله‌اند. کامو در ۴ ژانویه ۱۹۶۰ در ۴۶ سالگی در ویل‌بلویل فرانسه به علت یک سانحه‌ی رانندگی چشم از دنیا فروبست. 

بخشی از کتاب تسخیر شدگان

آنتون گریگوریف، راوی: (مؤدب، آرام و با لحنی کنایه‌آمیز)

خانمها، آقایان، وقایعی که عن‌قریب شاهدشان خواهید بود در شهرستان ما و تحت تأثیر دوست محترم من، پروفسور استپان تروفیموویچ ورخوونسکی، اتفاق افتاد. پروفسور همیشه در میان ما نقشی به‌غایت وطن‌پرستانه ایفا کرده بود. ایشان لیبرال و آرمانگرا، و عاشق غرب، پیشرفت، عدالت و هرچیز متعالی بودند. اما، در این مراتب والا، متأسفانه به این خیال گرفتار شدند که مغضوب تزار و وزرایش شده‌اند و درنتیجه به میان ما آمدند تا نقش متفکری تحت تعقیب و در تبعید را بازی کنند. البته باید گفت که ایشان با وقار بسیار این کار را کردند. خلاصه، ایشان سالی سه تا چهار بار دچار حمله‌های روحی وطن‌پرستی می‌شدند و درنتیجه با کیسهٔ آب گرم روی شکم در بستر می‌افتادند.

ایشان در خانهٔ دوستشان واروارا استاوروگین، بیوهٔ ژنرال، زندگی می‌کرد که پس از مرگ شوهر وظیفهٔ بزرگ‌کردن پسرشان، نیکالای استاوروگین، را به ایشان سپرده بودند. آه، یادم رفت بگویم که استپان تروفیموویچ دوبار بیوه و یک بار صاحب پسری شده بود. استپان پسرش را راهی خارج کرده بود. هردو همسرش در جوانی مرده بودند و، حقیقتش را بخواهید، با او زندگی خوشی نداشتند. اما جدآ مشکل است که آدم در آنِ واحد هم عاشق همسرش و هم عاشق عدالت باشد. درنتیجه، استپان تروفیموویچ همهٔ محبتش را نثار شاگردش، نیکالای استاوروگین، کرد و با جدیت تمام تربیت اخلاقی‌اش را شخصآ برعهده گرفت تا آنکه نیکالای از خانه فرار کرد و رو به یک زندگی افسارگسیختهٔ عیاشانه آورد. درنتیجه، استپان تروفیموویچ با واروارا استاوروگین، که احساس دوستی بی‌حدوحصری با او می‌کرد ــ یعنی غالبآ از او نفرت داشت ــ تنها ماند. داستان من از همینجا آغاز می‌شود.