کتاب بل‌آمی

بل‌آمی اوج درخشندگی و شکوفایی هنر داستان‌نویسی موپاسان فرانسوی است. از آن داستان‌هایی که مثل مادام بوواری، مثل جنایت و مکافات، مثل جنگ و صلح هیچ‌گاه کهنه نمی‌شوند.

گی دو موپاسان ۴۳ سال زندگی کرد. گرفتاری‌های و بیماری‌های روانی بدی را تجربه کرد و کارش به جنون کشید. او در ۱۸۵۰ متولد شد و در ۱۸۹۳ مرد. اما در طول عمر کوتاهش زندگی پرباری داشت. او در این مدت کوتاه، هشت رمان و هجده مجموعه داستان کوتاه ، سه سفرنامه، سه نمایشنامه و یک مجموعه شعر نوشت.

او در مکتب بزرگانی مثل فلوبر، دوده، گنکور و زولا تربیت شد و داستان‌هایش همه جاودانه شدند. و بسیاری از نویسندگان بزرگ دنیا از او درس گرفتند.

شناختی که موپاسان از زوایای تاریک روح انسان دارد، از فراز و فرودهایش، از صفات متعالی و غرایز پستش، از بغض‌ها، کینه‌ها، حسادت‌ها، حرص و آزها، پای‌بندنبودنش به اصول اخلاقی و موازین انسانی، آدم را به شگفتی وامی‌دارد.

«بل‌آمی» داستان جوانی ساده و روستایی به اسم ژرژ دوروا است که از همهٔ دارایی دنیا، فقط جوانی دارد و زیبایی. او کارمند ساده‌ای است که چندماه قبل از خدمت نظامی اش در الجزایر به پاریس بازگشته. او دوست دارد خوب غذا بخورد و تفریح کند اما حقوقش کفاف این نوع زندگی را نمی‌دهد بنابراین به انواع ترفندها و حیله‌ها متوسل می‌شود:

«آرزو می‌کرد ماجرای عاشقانه‌ای برایش پیش بیاید.

ولی چه نوع ماجرایی؟ خودش هم نمی‌دانست، از سه ماه پیش، هر روز و هرشب در انتظار پیش‌آمدنش بود. البته گهگاه به لطف چهرهٔ زیبا و هیکل برازنده‌اش، اینجا و آنجا عشق زودگذری نصیبش می‌شد؛ ولی او انتظار چیزی بهتر و بیشتر از این‌ها را داشت.

با جیب خالی و خون به‌جوش آمده، هنگام برخورد با دخترهای خیابانی گر می‌گرفت. دخترها موقع عبور از کنار او زمزمه‌کنان می‌گفتند: «به خانهٔ من می‌آیی، آقاخوشگله؟» ولی ژرژ جرأت نمی‌کرد جواب‌شان را بدهد چون آه در بساط نداشت، از طرفی چیزی سوای این بوسه‌های مبتذل و عشق‌های خریدنی آرزو می‌کرد.

با این همه دوست داشت به جاهایی که این‌گونه دخترها می‌لولیدند سر بزند، به سالن‌های نمایش‌های روحوضی، به کافه‌ها و کوچه‌هایی که پاتوق‌شان بود، دوست داشت کنارشان بایستد، با آن‌ها خودمانی حرف بزند، عطر تندشان را ببوید، خود را نزدیک آن‌ها حس کند. هرچه نباشد زن بودند و آماده برای عشقبازی. البته به‌هیچ‌وجه به سبک مردهای زن و بچه‌دار و با تحقیری غریزی آن‌ها را خوار نمی‌شمرد.»

موپاسان با داستان بل‌آمی می‌خواهد ثابت کند که بذر بدی، اگر محیط رشد و نمو مساعدی پیدا کند، بارور می‌شود و دنیایی را به آتش می‌کشد.

بل‌آمی فقط داستان ساده‌ای درباره عیاشی‌های یک جوان نیست بلکه نمود جامعه‌ای است که از بیخ و بن گندیده و معنویتی در آن نمانده است.