دوریس لسینگ
دوریس می لسینگ (۲۰۱۳- ۱۹۱۹)، نویسنده انگلیسی زاده کرمانشاه ایران و برنده نوبل ادبیات است.
او یازدهمین زن برنده نوبل ادبیات و مسن‌ترین برنده این جایزه (هنگام دریافت) است.
پدرش، آلفرد تیلور، که در جنگ جهانی اول معلول شده بود، کارمند بانک شاهنشاهی ایران و مادرش، امیلی ماد تیلور، پرستار بود.
آن‌ها در ۱۹۲۵ به مستعمره بریتانیایی رودزیای جنوبی که اکنون زیمبابوه نامیده می‌شود مهاجرت کردند و پدرش یک زمین بوته‌زار ۴ کیلومتر مربعی خرید که در آنجا با دشواری به کاشت ذرت پرداختند اما این زمین برایشان ثروتی به ارمغان نیاورد.
در ۱۳ سالگی مدرسه را ترک کرد و از آن پس تحصیل را به صورت شخصی ادامه داد.
در ۱۵ سالگی خانه را ترک کرد و به عنوان یک پرستار بچه مشغول به کار شد. در این زمان بود که به خواندن متون سیاسی و جامعه‌شناسی‌ای پرداخت که کارفرمایش در اختیارش می‌گذاشت. تقریباً در همین زمان بود که نوشتن را آغاز کرد.
در هجده سالگی با نخستین همسرش فرانک ویزدم ازدواج کرد و از او صاحب دو فرزند شد.
پس از طلاق عضو باشگاه کتاب چپ، یک باشگاه کتاب سوسیالیستی، شد و در اینجا بود که با همسر دومش، گوتفرید لسینگ آشنا شد.
آن‌ها خیلی زود با یکدیگر ازدواج کردند و پیش از این که این ازدواج که کمتر از یکسال به طول انجامید به طلاق منجر شود، صاحب یک فرزند شدند.
در ۱۹۴۹ نخستین رمانش، «علف‌ها آواز می‌خوانند»، را منتشر کرد و ۱۳ سال بعد «دفترچه طلایی» را نوشت که عمده شهرتش را مدیون آن است.
جریان داستان‌نویسی لسینگ به طور کلی به سه دوره تقسیم می‌شود:
الف) رویکرد کمونیستی (۱۹۴۴-۱۹۵۶) به زمانی مربوط می‌شود که او به شکل رادیکال درباره مباحث اجتماعی می‌نوشت ولی پس از سرکوب قیام مردم مجارستان به‌وسیله ارتش سرخ در ۱۹۵۶ ضدکمونیست شد _ البته در ۱۹۸۵با نوشتن «تروریست خوب» بازگشتی به این دوره ادبی خود داشت.
ب) رویکرد روانشناسانه (۱۹۵۶-۱۹۶۹).
پ) رویکرد صوفیانه که در زمینه علمی-تخیلی نوشته شده است.
برخی از رمان‌های لسینگ به فارسی ترجمه شده است.
