کتاب فرضیه کمونیسم

کتاب فرضیه کمونیسم نوشتهٔ آلن بدیو و ترجمهٔ مراد فرهادپور و صالح نجفی است و نشر مرکز آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب فرضیه کمونیسم

فرضیه کمونیسم کتابی فلسفی است. این کتاب، علی‌رغم همهٔ ظواهر، به‌طور مستقیم نه به سیاست می‌پردازد ( هرچند به‌طور قطع بدان اشاره دارد ) و نه به فلسفهٔ سیاست ( هرچند که از نوعی پیوند میان فلسفه و شرط سیاسی آن حکایت دارد).

در این کتاب از طریق بحثی مفصل درباره سه نمونه‌ٔ تاریخی (مه ۶۸، انقلاب فرهنگی چیـن و کمـون پاریس) چنین استدلال می‌شود که شکست‌های نمایان و گه‌گاه خونینِ این رخداد‌ها که پیوند نزدیکی با فرضیهٔ کمونیسم داشتند، به‌واقع، در حکم مراحلی در تـاریخ این فرضیه بودند و هستند. دست‌کم به نزد همهٔ آنانی که به‌واسطهٔ استفادهٔ تبلیغاتی از مفهوم شکست کور نشده‌اند، یعنی همهٔ آنانی که در مقام سوژه‌های سیاسی هنوز از فرضیهٔ کمونیسم الهام می‌گیرند، حتی اگر واژهٔ «کمونیسم» را در عمل به‌کار نبرند. آنچه در سیاست به‌حساب می‌آید فکرها، سازمان‌ها و عمل‌هایند.

خواندن کتاب فرضیه کمونیسم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به پژوهشگران رشته‌های فلسفه، جامعه‌شناسی و علوم سیاسی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب فرضیه کمونیسم

«کلمهٔ «کمونیسم» اینک باز به گردش افتاده است، همراه با این فرضیهٔ عام که می‌تواند متضمن رویه‌های سیاسی اثرگذاری باشد. کنفرانسی تحت عنوان کلی «ایدهٔ کمونیسم» در روزهای ۱۳ تا ۱۵ مارس ۲۰۰۹ در لندن برگزار شد. دو نکتهٔ اساسی را باید دربارهٔ این کنفرانس توضیح داد. اول از همه، علاوه بر دو چهرهٔ دعوت‌کننده (اسلاوی ژیژک و خودم)، نام‌های بزرگ فلسفهٔ حقیقی زمانهٔ ما (که منظورم فلسفه‌ای است محدودناشدنی به کارهای آکادمیک یا پشتیبانی از نظام حاکم) در آن حضوری پررنگ داشتند. کنفرانس طی سه روز پذیرای سخنرانی‌هایی بود از جودیت بالسو، برونو بوستیلز، تری ایگلتن، پیتر هالوارد، مایکل هارت، تونی نگری، ژاک رانسیر، الساندرو روسّو، آلبرتو توسکانو و جانی واتیمو. ژان لوک نانسی و وانگ هوتی هم دعوت ما را پذیرفته بودند اما به دلایلی خارج از اختیارشان نتوانستند در کنفرانس شرکت کنند. همهٔ آن‌ها شروط تعیین‌شده برای شرکت در کنفرانس را به‌دقت خوانده بودند: آن‌ها می‌بایست، صرف‌نظر از رهیافت‌شان، با این نکته موافقت می‌داشتند که کلمهٔ «کمونیسم» اینک می‌تواند و باید بار دیگر ارزشی مثبت کسب کند. نکتهٔ دوم آن است که مؤسسهٔ علوم انسانی بِرک‌بِک، که میزبان این کنفرانس بود، مجبور شد سالنی عظیم با گنجایش هزار نفر را اجاره کند تا بتواند جایی کافی برای جمعیتی فراهم آورد که عمدتاً متشکل از جوانان بود. این شور و شوق مشترک از ناحیهٔ فیلسوفان و خوانندگان‌شان، هردو، برای کلمه‌ای که تقریباً ۳۰ سال پیش از سوی افکار عمومی به مرگ محکوم شده بود شگفتی همگان را برانگیخت. متن سخنرانی خود من به این رساله در باب فرضیهٔ کمونیسم ضمیمه شده است.»