جعفر مدرس صادقی
زندگینامه و معرفی کتاب‌های جعفر مدرس صادقی
جعفر مدرس صادقی (Ja'far Modarres-Sadeghi) نویسنده‌ای پرکار و برجسته، بیش از ۴ دهه در عرصهی داستان‌نویسی فعال بوده و با تنوع در آثارش از نگارش داستان تا بازخوانی و ویرایش متون کهن، به یکی از چهره‌های تأثیرگذار در ادبیات ایران بدل شده است. شهرت اصلی او با رمان ماندگار «گاوخونی» رقم خورد، اثری که او را به یکی از مهم‌ترین نویسندگان معاصر ایران بدل ساخت. جعفر مدرس‌صادقی در عرصهی ترجمه نیز فعال بوده و آثاری چون «لاتاری چخوف و داستان‌های دیگر» را به فارسی برگردانده است.
بیوگرافی جعفر مدرس صادقی
جعفر مدرس‌صادقی ۱۸ اردیبهشت ۱۳۳۳ در اصفهان به دنیا آمد و پس از اتمام دبیرستان، برای ادامه تحصیل در رشته‌ی ادبیات انگلیسی به دانشگاه تهران رفت. او از همان دوران دانشجویی، فعالیت حرفه‌ای خود را با ترجمه، گزارش‌نویسی، نقد و معرفی کتاب در نشریات آغاز کرد. مدرس‌صادقی در ۲۳سالگی وارد عرصهی مطبوعات شد و کار خود را با گزارش‌نویسی در روزنامه‌ی اطلاعات شروع کرد. سپس در سال ۱۳۵۳ به روزنامه‌ی آیندگان پیوست و در بخش فرهنگی به فعالیت‌های ادبی پرداخت.
اولین داستان کوتاه او که بازتاب علاقه‌اش به ادبیات ایران و جهان بود، در ۱۹سالگی در مجله‌ی «رودکی» منتشر شد. در سال ۱۳۵۵، نخستین مجموعه داستان خود با عنوان «بچه‌ها بازی نمی‌کنند» را منتشر کرد. این مجموعه آغازگر مسیری طولانی مدرس‌صادقی در نویسندگی شد.
مدرس صادقی در دهه‌ی ۶۰ با جدیت بیشتری به داستان‌نویسی پرداخت و رمان ماندگار گاوخونی را در سال ۱۳۶۲ منتشر کرد. این اثر نقطه‌ی عطفی در کارنامه‌ی ادبی او بود و بعدها با کارگردانی بهروز افخمی به فیلمی موفق تبدیل شد که در جشنواره‌ی فیلم کن نیز به نمایش درآمد. رمان گاوخونی به زبان‌های انگلیسی، عربی و کردی ترجمه شده است.
دهه‌ی ۶۰ و ۷۰ شاهد خلق آثار مهمی از مدرس‌صادقی بود؛ از جمله رمان‌های سفر کسرا، ناکجاآباد، کله‌ی اسب و شریک جرم. او در دهه‌های بعد نیز با انتشار آثاری چون بیژن و منیژه، توپ شبانه و خاطرات اردیبهشت جایگاه خود را در ادبیات داستانی ایران تثبیت کرد.
یکی از جنبه‌های برجسته‌ی فعالیت‌های او، بازخوانی، ویرایش و تصحیح متون ادبی کلاسیک است. مدرس صادقی با حفظ اصالت متن‌ها، آن‌ها را به‌گونه‌ای پیراسته کرده که برای خواننده امروزی قابل‌فهم باشد. فیه‌مافیه، عجایب‌نامه، مقالات شمس و سفرنامه‌ی ناصر خسرو از جمله آثار کلاسیکی هستند که به همت او بازخوانی و ویرایش شده‌اند. این فعالیت‌ها، به‌ویژه در زمینه‌ی زنده نگه‌داشتن ادبیات کهن، جایگاه ویژه‌ای برای او در جامعه‌ی ادبی ایران رقم زده است.
شروع داستان‌نویسی
جعفر مدرس صادقی از سال‌ها پیش با فعالیت در حوزه‌ی روزنامه‌نگاری، مهارت‌های مختلف نوشتن از جمله ترجمه، نقد کتاب، خبرنویسی و گزارش‌نویسی را تمرین کرد. بااین‌حال، داستان‌نویسی برای او مشغله‌ی اصلی و جدی‌ترین علاقه‌اش بود. او با چاپ چند داستان در ضمیمه‌های ادبی روزنامه‌ها، ماهنامه‌ی رودکی و پیک جوانان، تجربه‌های اولیه‌ی خود را در این عرصه کسب کرد، اما آنچه بیشتر در این دوره خود را نشان می‌داد، نارضایتی او از نوشته‌هایی بود که به‌زعم خود، تحت‌تأثیر ترجمه‌ها و مملو از قرتی‌بازی و اداهای روشنفکرانه بودند. تجربه‌ی کار در روزنامه، آموزش ساده‌نویسی و سرراست بودن، تأثیر زیادی بر نگاه و سبک نوشتاری او گذاشت. او در گزارش‌های روزنامه‌ای‌اش تلاش می‌کرد بدون حواشی و ابهام، اصل مطلب را بیان کند، اما کم‌کم، با خلق شخصیت‌های خیالی و دست‌کاری واقعیت در گزارش‌ها، خود را به سمت داستان‌نویسی سوق داد. این بازگشت به داستان‌نویسی، این بار با نگاهی متفاوت و استنباطی تازه، زمینه‌ای برای پرورش سبک نویسندگی او شد.
عادت‌های نوشتاری مدرس صادقی
جعفر مدرس صادقی رویکردی انعطاف‌پذیر و غیررسمی نسبت به نوشتن دارد. او برای خلق آثارش نیازی به انزوای کامل یا برنامه‌ریزی سخت‌گیرانه احساس نمی‌کند. تمرکز صددرصدی او هنگام نوشتن به‌گونه‌ای است که حتی وقفه‌های کوچک مانند پاسخ به تلفن یا مکالمات روزمره نیز به روند کار او لطمه نمی‌زند. برخلاف نویسندگانی که خود را در محیطی بسته یا شرایط خاص محدود می‌کنند تا بنویسند، او معتقد است که نیازی به چنین شیوه‌هایی ندارد. مدرس صادقی اجازه می‌دهد خودِ کار او را مقید کند، نه برعکس. او تنها زمانی می‌نویسد که حس و حال مناسب یا به تعبیر خودش روی فرم باشد، چرا که معتقد است بدون این احساس، نوشتن معنایی ندارد. این نگاه نشان‌دهنده‌ی اعتماد او به جریان طبیعی خلاقیت و اهمیت حضور ذهن در فرایند نوشتن است.
نقد و بررسی کتاب‌ها و آثار جعفر مدرس صادقی
جعفر مدرس صادقی نویسنده‌ای است که دغدغه‌ی اصلی‌اش روایت انسان در بستر جامعه و تعاملات اجتماعی است. او انسان را موجودی می‌بیند که زندگی و شخصیتش تحت‌تأثیر مستقیم شرایط اجتماعی شکل می‌گیرد و به همین دلیل، شخصیت‌های داستان‌های او معمولاً از فضای اجتماعی طرد شده‌اند، اما در مواجهه با این انزوا به بازآفرینی جهان درونی خود می‌پردازند. این نگاه اجتماعی، به همراه علاقه به واکاوی ذهن و خیال، باعث شده است که داستان‌های او سرشتی خاص و گاه فراواقعی پیدا کنند. در آثار مدرس صادقی، واقعیت و رؤیا به‌گونه‌ای در هم تنیده‌اند که تفکیک آن‌ها دشوار می‌شود. داستان‌های او معمولاً با روایتی واقع‌گرا آغاز می‌شوند، اما به‌سرعت در مسیری رازآلود و خوابناک پیش می‌روند. این ویژگی باعث می‌شود وهم و خیال نقشی کلیدی در شکل‌گیری بحران داستان و تحول شخصیت‌ها ایفا کند. او ماهرانه از این شیوه بهره می‌گیرد تا روایت‌هایش را از یک سطح ساده فراتر برده و به مفاهیمی عمیق‌تر نزدیک کند.
سبک نوشتاری مدرس‌صادقی نیز منحصربه‌فرد است؛ نثری روان، ساده و نزدیک به زبان محاوره که با تأثیری از ادبیات کلاسیک فارسی، فضایی آشنا و درعین‌حال نو ایجاد می‌کند. او برخلاف بسیاری از نویسندگان هم‌عصر خود، از جریان‌های متداول ادبی فاصله گرفته و راهی مستقل در پیش گرفته است. مدرس‌صادقی از گرفتار شدن در بازی‌های زبانی یا روایت‌های روزمره‌ای که موضوعات اجتماعی را مستقیماً هدف قرار می‌دهند، پرهیز کرده و به‌جای آن سبک و ساختار خاص خود را در داستان‌گویی توسعه داده است. علاوه بر این، علاقه و دغدغه‌اش نسبت به ادبیات کهن فارسی در تصحیح و بازخوانی متون کلاسیک به‌خوبی مشهود است. او با رویکردی تازه، متون قدیمی را به زبان و سبک امروزی نزدیک می‌کند، بی‌آنکه از اصالت و هویت آن‌ها بکاهد. این تلاش‌ها نه‌تنها جایگاه او را به‌عنوان یک نویسنده خلاق تثبیت کرده، بلکه نام او را در زمره‌ی پژوهشگران برجسته‌ی ادبیات کهن نیز قرار داده است.
گاوخونی
رمان گاوخونی اثری کوتاه؛ اما عمیق است که در سال ۱۳۶۰ منتشر شد و همچنان یکی از برجسته‌ترین آثار جعفر مدرس‌صادقی به شمار می‌آید. این داستان، روایتی سیال از ذهن و روح شخصیت اصلی است؛ جوانی ۲۴ساله که در نوسان میان واقعیت و خیال، گذشته و حال، و رؤیا و کابوس، زندگی‌اش را بازگو می‌کند. گاوخونی با نثری روان و زبان ساده‌ای که مخاطب را مسحور می‌کند، خواننده را به دنیای درونی پرتنش و وهم‌آلود شخصیت اصلی می‌کشاند. در این اثر، زاینده‌رود و شهر اصفهان نه‌تنها مکان رویدادها، بلکه نمادی پرمعنا از جریان زندگی، مرگ و بحران هویت هستند. این رمان در سال ۱۳۸۱ توسط بهروز افخمی به فیلمی با اقتباسی وفادار تبدیل شد که موفقیت‌های زیادی را در جشنواره‌های داخلی و بین‌المللی از جمله جشنواره‌ی فیلم کن به دست آورد. گاوخونی نه‌تنها روایتی ادبی بلکه سفری اسطوره‌شناختی به اعماق ضمیر انسان است که در آن تلاش‌های بشر برای نیل به جاودانگی به زیبایی به تصویر کشیده شده است. این اثر، همچنان یکی از شاهکارهای ادبیات داستانی ایران محسوب می‌شود و در گذر زمان، ارزش‌های خود را حفظ کرده است.
بیژن و منیژه
بیژن و منیژه یکی از آثار ماندگار جعفر مدرس‌صادقی، روایتی امروزین از داستان کهن شاهنامه است که در دل ایران معاصر شکل می‌گیرد. این رمان با زبان روان و آهنگین خود، داستان سعید، راوی جوانی را روایت می‌کند که پس از ۲۷ سال، دوست دوران نوجوانی‌اش، اردلان را در مراسم ختم پدرش ملاقات می‌کند. مدرس صادقی با بهره‌گیری از سبک خاص خود، تقابل عشق‌های ناکام، رابطه‌های گسسته و تغییرات اجتماعی و سیاسی را در این اثر بازمی‌آفریند. روایت ناپیوسته و جابه‌جایی‌های زمانی میان گذشته و حال، هویت این رمان را می‌سازد. بیژن و منیژه با قصه‌ای سرراست، شخصیت‌پردازی دقیق و موقعیت‌های درگیرکننده، خواننده را به تفکر درباره‌ی ارزش‌ها، عشق و گذر زمان وامی‌دارد. این رمان نمونه‌ای برجسته از توانایی مدرس‌صادقی در گنجاندن عناصر مدرنیستی در چارچوب داستانی ساده و پرکشش است.
من تا صبح بیدارم
این رمان، داستان دانشجویی است که در برابر فشارها و تلاش‌های حامیان وضع موجود برای شکستن روحیه‌اش ایستادگی می‌کند. داستان با اتفاقی گروتسک و عجیب آغاز می‌شود که فضایی مشابه دنیای کافکا را می‌سازد. ماجرا از جایی شروع می‌شود که دانشجو پس از برخورد با دختری که او را «الاغ» خطاب می‌کند، وارد درگیری کوچکی می‌شود که به اخراج موقت او از دانشگاه می‌انجامد. این اتفاق ساده، آغازگر زنجیره‌ای از فشارها، بازجویی‌ها و تلاش‌ها برای شکستن روحیه‌اش است.
بالون مهتا
رمان بالون مهتا داستانی از جدایی، مهاجرت و پیوند خیال و واقعیت است. شخصیت اصلی، سیما، پس از مهاجرت خانواده‌اش، در خانه‌ی پدری تنها می‌ماند. همسایه‌اش، رامین، نویسنده‌ای منزوی است. داستان زمانی دگرگون می‌شود که مهتا، دوست هندی سیما، ادعا می‌کند با بالونی جادویی می‌تواند آدم‌ها را به هر جایی که بخواهند ببرد. این ادعا مرز میان واقعیت و خیال را محو می‌کند و داستان را به فضایی فانتزی می‌برد. در این رمان، سیما با احساس تنهایی و رفتارهای عجیب رامین و مهتا روبه‌رو می‌شود و در نهایت تصمیم می‌گیرد خانه را بفروشد. داستان با روایتی ساده و جزئیات دقیق، تصویری از زندگی در دنیایی میان واقعیت و خیال ارائه می‌دهد.
خاطرات اردیبهشت
این کتاب، داستان مردی را روایت می‌کند که در جستجوی نبرد و چالش در زندگی است. او خود را هنوز جوان می‌داند و می‌خواهد در دنیای پیرامونش تأثیرگذار باشد. در ظاهر، مردی است با حسرت‌هایی از ناتمام‌ماندن آرزوها، اما در درونش به مرحله‌ای رسیده که از نظرات دیگران نمی‌ترسد و به سبک خود عمل می‌کند. این شخصیت، گاهی به نظر می‌رسد که فردی لجوج و بی‌صبر است، اما در واقع به مرحله‌ای از زندگی رسیده که گویی هیچ‌کس او را نمی‌بیند و مانند یک شبح عمل می‌کند. خاطرات اردیبهشت تصویری از فردی است که در میانه‌ی بحران‌های درونی‌اش، به جستجوی معنا و مبارزه‌ای بی‌پایان می‌پردازد.
توپ شبانه
توپ شبانه اولین کتاب از سه‌گانه‌ای است که داستان زندگی زنی به نام نوشین را روایت می‌کند. این رمان به زبان اول‌شخص بیان می‌شود و از دیدگاه راوی‌ای که در کانادا زندگی می‌کند، به ما داستانی از دنیای طبقه متوسط روشنفکری مهاجر را نشان می‌دهد. نوشین در این داستان تولد فرزندش و آغاز مسیر نویسندگی را با نثری ساده و محاوره‌ای بیان می‌کند. در کنار این، ارتباط او با محافل شعرخوانی ایرانی و دوستش مهشید به تصویر کشیده می‌شود. در زندگی نوشین، سه مرد تأثیرگذارند: همسرش ابی، دوست قدیمی همسرش همایون، و جیم، سفرنامه‌نویس ایران‌دوست.
کافه‌ای کنار آب
در رمان کافه‌ای کنار آب که ۶ سال پس از توپ شبانه منتشر شد، نوشین همچنان در کانادا ساکن است. او حالا کتابی که چند سال پیش به تشویق جیم نوشته بود را به پایان رسانده و در افتتاحیه‌ی کتاب جیم با کارگردانی مشهور آشنا می‌شود. قرار است فیلمی بر اساس داستانی که همایون برای کارگردان تعریف کرده ساخته شود. در این کتاب، نوشین بیشتر از اینکه به خود بپردازد، درگیر زندگی دیگران است و مدام در حال جنب و جوش است. داستان بیشتر حول روابط و اتفاقات اطراف او می‌چرخد.
سرزمین عجایب
در سومین کتاب از این سه‌گانه، نوشین پس از جدایی از همسرش به ایران بازگشته است. زندگی او پس از بازگشت پیچیده‌تر شده و همچنان در حال جستجو برای هویت و مسیرش است. او در ایران با مادر و دخترش زندگی می‌کند و به چشم یک غریبه به او نگاه می‌شود. خانه‌ای که زمانی با همسر سابقش ابی در آن زندگی می‌کرد، حالا پر از آدم‌های جدید است. نوشین همچنان بی‌خانمان و در رفت‌وآمد میان مکان‌ها و داستان‌های مختلف است، درحالی‌که تلاش می‌کند تا اثری از خود به یادگار بگذارد.
سفر کسرا
سفر کسرا داستانی است درباره‌ی جستجوی هویت و معنای زندگی که شخصیت اصلی، کسرا، برای پیداکردن خود آغاز می‌کند. او در مسیر پرچالش و پر از تجربیات انسانی، به جستجوی هویت خویش می‌پردازد. داستان ابتدا طوری به نظر می‌رسد که سفر کسرا به پایان زندگی‌اش خواهد انجامید، اما در نهایت او خود را می‌یابد و به آرامش می‌رسد. این کتاب شامل ۲۳ داستان کوتاه است که هرکدام تجربیات درونی و جستجوهای انسانی شخصیت‌ها را نمایش می‌دهند.
روزنامه‌نویس
رمان روزنامه‌نویس در محله‌ای می‌گذرد که اعضای آن همه روزنامه‌نویس هستند. داستان در آینده رخ می‌دهد و نویسنده تأکید می‌کند که تطبیق این حوادث با واقعیت‌های تاریخی بیهوده است. این رمان در چند فصل نوشته شده، هر کدام با عنوانی خاص و از فصل «همسایه‌ها» شروع شده و با «قهقهه» پایان می‌یابد. داستان حول مراسم عروسی یک زوج می‌چرخد که در محله‌ای که در آن همه از حال یکدیگر باخبرند، برگزار می‌شود. شخصیت اصلی، بهمن، همیشه تیترهای روزنامه را می‌یابد و راوی سرمقاله‌ها را می‌نویسد و مطالب را اصلاح می‌کند. در نهایت، این روزنامه محله به دست مینو توزیع می‌شود. سرنوشت این روزنامه و داستان همچنان در جریان است.
ناکجاآباد
در ناکجاآباد، جعفر مدرس‌صادقی همچنان فضاهای فانتزی و وهم‌آلود را خلق می‌کند. داستان حول زندگی آسیه می‌چرخد، دختری که در باغی بزرگ و شبیه قصر قدیمی با مادرش زندگی می‌کند. آسیه پس از آشنایی با اردشیر، پسر صاحب باغ، دچار تغییراتی در زندگی‌اش می‌شود. ورود پیرمردی به نام دارا و زنی به نام روشنک باعث تحولات بیشتری در زندگی او می‌شود. پیش‌ازاین، آسیه بیشتر وقت خود را در تنهایی در آن باغ می‌گذراند و در تلاش بود تا زندگی‌اش را تغییر دهد، اما اتفاقات به طور غیرمنتظره‌ای این تغییرات را سرعت می‌بخشند.
چشمهایش و ملکوت
این کتاب، به بررسی آثار بزرگ علوی و آثار بهرام صادقی پرداخته و وجوه تفاوت و شباهت‌های آن‌ها را بررسی می‌کند. مدرس‌صادقی در این اثر، هر دو نویسنده را از منظرهای مختلف نقد می‌کند. بزرگ علوی شخصیتی اجتماعی و اهل معاشرت بود، درحالی‌که بهرام صادقی در انزوا و دور از محافل زندگی می‌کرد. علوی بیشتر به نوشتن رمان علاقه داشت، درحالی‌که صادقی به داستان کوتاه گرایش داشت. هرچند این دو نویسنده سبک‌های متفاوتی داشتند، اما هر دو به‌خاطر زمانه‌ای که در آن زندگی می‌کردند، فرصت‌های کافی برای تحقق کامل آثارشان نداشتند.
بهشت و دوزخ
این کتاب، درباره‌ی دوران تبعید دکتر محمد مصدق در سال ۱۳۱۹ است. این داستان از زبان خدیجه، دختر نوجوان دکتر مصدق، روایت می‌شود که شاهد دستگیری و تبعید پدرش است. مدرس‌صادقی در این کتاب سعی دارد تا مصدق را به‌عنوان یک شخصیت واقعی و انسانی نشان دهد، نه یک قهرمان افسانه‌ای. او تأکید می‌کند که در داستان خود هیچ‌گونه اغراق یا اسطوره‌سازی درباره‌ی شخصیت‌های تاریخی نکرده است، چراکه به واقعیت‌های تاریخی پایبند بوده و می‌خواهد تصویری از مصدق ارائه دهد که از جانب‌داری‌های سیاسی و افسانه‌سازی دور باشد.
در مصاحبه‌ای با مجله‌ی اندیشه‌ی پویا، مدرس صادقی توضیح داده است که هدف او در این داستان این بوده که تصویری انسانی و بی‌طرفانه از دکتر مصدق به نمایش بگذارد. او بر این نکته تأکید می‌کند که مصدق در داستان خود به‌هیچ‌عنوان به‌عنوان یک شخصیت اسطوره‌ای معرفی نمی‌شود؛ بلکه او یک انسان واقعی با ویژگی‌های انسانی و نه یک قهرمان تاریخی است. مدرس صادقی می‌گوید: «در تاریخ هیچ قهرمانی وجود ندارد» و اشاره می‌کند که این نوع نگاه در تاریخ باید مبتنی بر مدارک و شواهد واقعی باشد، نه بر اساس فرصت‌طلبی‌های سیاسی. این نگاه انسانی و واقع‌گرایانه‌ی مدرس صادقی به دکتر مصدق، باعث می‌شود که بهشت و دوزخ نه‌تنها یک داستان تاریخی، بلکه اثری باشد که به‌دقت در جستجوی حقیقت و نشان‌دادن واقعیت‌های زندگی شخصی و سیاسی مصدق است.
سه استاد
این اثر، به بررسی ۳ نویسنده‌ی برجسته ایرانی، ابراهیم گلستان، قاسم هاشمی‌نژاد و شمیم بهار می‌پردازد و جایگاه و تأثیر آن‌ها بر ادبیات‌معاصر ایران را کاوش می‌کند. مدرس‌صادقی که خود از نثرنویسان برجسته است، در این اثر به ویژگی‌های خاص نثر این نویسندگان و تأثیرات ماندگار آن‌ها در هنر و فرهنگ ایران توجه می‌کند. مدرس‌صادقی در این کتاب، بادقت و تحلیل‌های عمیق، به ستایش از این ۳ نویسنده پرداخته و اهمیت نقش آن‌ها در شکل‌دهی به نثر فارسی و ادبیات‌معاصر ایران را برجسته می‌کند.
ویرایش و بازخوانی متون کهن
جعفر مدرس‌صادقی علاوه بر آثار داستانی، در حوزه‌ی بازخوانی متون کهن نیز نقش مهمی ایفا کرده است. از سال ۱۳۷۲، او با هدف آشنایی نسل جدید با متون کلاسیک ادبیات ایران، پروژه‌ای بزرگ را آغاز کرد. این پروژه شامل ویرایش و تصحیح آثار مهمی مانند مقالات مولانا، مقالات شمس، تاریخ سیستان، عجایب‌نامه، سیاست‌نامه، قصه‌های شیخ اشراق و تاریخ بیهقی بوده است. مدرس‌صادقی در این آثار سعی کرده است به جوهر اصلی متن‌ها دست یابد و اشتباهات نسخه‌های مختلف را تصحیح کند تا خوانندگان امروزی به راحتی با این متون ارتباط برقرار کنند.
مقالات شمس
از جمله آثار برجسته‌ای که مدرس‌صادقی در این زمینه تصحیح کرده، می‌توان به مقالات شمس اشاره کرد. این اثر مجموعه‌ای از گفتارهای شمس تبریزی است که به همت مدرس صادقی و بر اساس مقایسه‌ی چندین نسخه‌ی خطی، به شکل جدید و معتبر عرضه شده است.
سیاست‌نامه
سیاست‌نامه اثر خواجه نظام‌الملک طوسی که راه‌ورسم کشورداری و اخلاق پادشاهی را به زبان ساده بیان می‌کند، یکی دیگر از متونی است که مدرس‌صادقی با ویرایش خود آن را در دسترس مخاطبان قرار داده است.
تاریخ بیهقی
تاریخ بیهقی نیز از آثار مهم دیگر است که به نقل وقایع دوران حکومت مسعود غزنوی پرداخته و جعفر مدرس‌صادقی آن را بادقت ویرایش کرده است. او در این ویرایش‌ها تمامیت اثر را حفظ کرده و تنها با پیراستن جزئیات غیرضروری و اصلاح نگارش، متن را به شکلی تازه و قابل‌فهم برای نسل جدید ارائه کرده است. مدرس صادقی با این تلاش‌ها، نه‌تنها در حفظ و انتقال متون کلاسیک به نسل‌های جدید نقش داشته، بلکه توانسته است ارتباطی جدید میان ادب کهن و معاصر برقرار کند.
