کتاب کتابچه پاد زیبایی شناسی

کتاب الکترونیکی «کتابچه پاد زیبایی شناسی» نوشتهٔ آلن بدیو با ترجمهٔ علی معصومی در انتشارات نگاه چاپ شده است. " پاد - زیبایی‌شناسی گونه‌ای از رابطهٔ فلسفه با هنر است که بر پایهٔ آن، هنر خود تولیدکنندهٔ حقیقت‌هاست. پاد - زیبایی‌شناسی مدعی آن نیست که هنر را به‌صورت شیء یا موضوع فلسفه در می‌آورد و به‌جای پرداختن به تأملات زیبایی‌شناختی دقیقاً به توصیف تأثیرهای درون فلسفه‌ای می‌پردازد که هستی مستقل اثرهای معین هنری از خود به جا می‌گذارد. " این کتاب اثر قابل قبولی برای کسانی محسوب می‌شود که در تلاش‌اند تا دیدگاه‌های او را در زمینه ارتباطات فلسفه با هنر یا دستورالعمل‌های حقیقی هنرآفرینی بدانند.

بدیو مثال‌های متعددی مطرح می‌کند تا نشان دهد چه چیزی در هنر وجود دارد که آن را در معرض فلسفه قرار می‌دهد. در میان این متغیرهای پادزیبایی شناسی، خواننده با بحث‌هایی در باب بهره‌برداری فلسفی معاصر از شعر، بیانات جسورانه‌ای از اختصاصیت و چشم‌اندازهای تئاتر، سینما و رقص در کنار مطالب ظریف و تحریک‌آمیزی از استفان مالارمه، فرناندو پسوآ و ساموئل بکت مواجه می‌شود.

درباره کتاب پاد - زیبایی‌شناسی

عنوان "پاد - زیبایی‌شناسی" کمی ناآشنا به نظر می‌رسد. این مفهوم در بینش بدیو به برداشتی از آفرینش هنری اشاره دارد که نگرهٔ "بازتاب/ رابطه شیء" را رد می‌کند اما درعین‌حال در واکنش به موضوع تقلید یا بازتاب دادن شاعرانهٔ " طبیعت" به تأیید درون بودی و تک بودن هنر می‌پردازد. هنر ازآن‌رو درون بودی است که حقیقت آن در بی میانجی بودن آن در اثر هنری موردنظر داده شده است؛ و ازآن‌رو تک است که حقیقت آن در خود هنر و تنها در خود هنر یافته می‌شود. زنده شدن دوبارهٔ مفهوم ماده‌باورانه‌ٔ " زیبایی‌شناسی " از اینجا سرچشمه می‌گیرد. نگاه او به پیوند میان فلسفه و هنر به بن‌مایهٔ تعلیم‌گرهایی بسته است که به ادعای او به‌گونه‌ای کاربرد دارد که بتواند شکل‌های شناخت را به شیوه‌ای بیاراید که نوعی از حقیقت بتواند سوراخی در آن ایجاد کند.

از دید بدیو تعلیم گرایی، رمانتیسم و کلاسیسم سه طرح‌وارهٔ ممکنی هستند که هنر و فلسفه را به هم پیوند می‌زنند و سومین عنصر این گره، در واقع یادگیری موضوعی، علی‌الخصوص در باب جوانی می‌باشد. آنچه این قرن را از باقی قرون متمایز می‌کند، این است که با وجود اشباع شدن از این سه طرح‌واره، در ایجاد طرحی جدید ناکام مانده. باید تلاش کنیم تا طرح‌واره‌ای جدید ارائه دهیم. گرهٔ چهارمی در پیوند فلسفه و هنر.

برای بهره‌گیری شایسته از این کتاب که بر خلاف کوچکی ظاهر، دربردارندهٔ مفهوم‌های پیچیده و گسترده‌ای است، باید تا آنجا گه ممکن است در راه شناخت مفهوم‌ها و اصطلاح‌هایی که در آن به کار گرفته شده‌اند پیش رفت. برای دستیابی به این هدف به‌جای پیش‌گفتار مقاله‌ای روشنگر و به‌جای پس‌گفتار سه مقاله از چهار منتقد را با هم می‌خوانیم. شماره‌های لاتین را برای یادداشت‌های مترجم انگلیسی در پایان متن برگزیده‌ایم

درباره آلن بدیو

آلن بدیو در ۱۹۳۷ در رباط در مراکش به دنیا آمد. مادرش استاد فلسفه و پدرش استاد ریاضیات و از سال ۱۹۴۴ تا ۱۹۵۸ شهردار سوسیالیست تولوز بود. با آغاز تربیت فلسفی از دههٔ ۱۹۵۰ در پاریس به فلسفهٔ سارتر و فلسفهٔ ناسازنمایی گروید که به‌گفتهٔ خودش دربرگیرندهٔ " هم‌نهاد پیچیدهٔ نظریهٔ تاریخ بسیار جبرگرایانهٔ مارکسیستی و فلسفهٔ ضد جبرگرای وجدان بود". بدیو از ۱۹۶۹ تا ۱۹۹۹ همراه با ژیل دلوز، میشل فوکو و فرانسوا لیوتار در دانشگاه پاریس به تدریس فلسفه پرداخت. از روزگار جوانی کنشگر سیاسی و یکی از بنیان‌گذاران حزب متحد سوسیالیست و فعال در مبارزهٔ برای رهایی الجزایر از استعمار فرانسه بود.

کتاب پاد - زیبایی‌شناسی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان به فلسفه هنر پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب پاد - زیبایی‌شناسی

شعر راهی مثال زدنی به سوی همگان است، نه بیشتر از ریاضیات و نه کمتر از آن. علت دقیق آن این است که نه شعر و نه matheme (ریاضی دیسه) هیچ‌کدام افراد را به حساب نمی‌آورند و به جای آن در دو منتهاالیه زبان، خالص‌ترین نوع جهانی بودن را بازنمایی می‌کنند.

می‌توان شعر عوام فریبانه داشت، که همگان را مخاطب خود می‌داند، چون ویژگی آشکار خود را از افکار رایج روز می‌گیرد. به همین شیوه می‌توان ریاضیات منحط داشت که درخدمت فرصت‌های رایجی باشد که بازرگانی و فن‌آوری فراهم آورده‌اند. اما اینها وجودهای بینوایی هستند که مردم _ مخاطبان _ را برحسب چگونگی همراهی‌شان با اوضاع و احوال خود تعریف می‌کنند. اگر مردم از یک دیدگاه برابری خواهانه بر پایه‌ی ظرفیتشان برای اندیشیدن _ که تنها معنایی است که می‌توان به دقیق‌ترین کیفیت نسبت داد _ تعریف شده باشند عملیات شعر و استنتاج‌های ریاضی سرمشقی از آنچه به همگان خطاب شده است عرضه می‌کنند.

مالارمه این را برابری همه‌ی "جماعت" می‌خواند و کتاب مشهور و نوشته نشده‌ی او مخاطبی جز این جماعت ندارد.

" جماعت " شرط حضور حاضر است. مالارمه به شیوه‌ای محکم نشان می‌دهد که این دوره به دلایلی که به غیبت یک جماعت برابری خواه می‌انجامد بدون حاضر است: " حاضری در کار نیست، نه، حاضر وجود ندارد. مگر آنکه جماعت خودش را اعلام کند. "