کتاب مصاحبه های کوتاه با مردان کریه

کتاب مصاحبه های کوتاه با مردان کریه نوشتهٔ دیوید فاستر والاس و ترجمهٔ معین فرخی است و نشر چشمه آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب مصاحبه های کوتاه با مردان کریه

اواخر دهه‌ٔ هشتاد میلادی، نسل تازه‌ای از نویسندگان امریکایی ظهور کردند که با دو جریانِ غالبِ پیش از خود تفاوت‌های جدی داشتند. از طرفی رئالیست‌هایی مثل کارور، آپدایک و فیلیپ راث برای‌شان بی‌مزه شده بودند، به نظرشان ظرفِ پیشنهادی آن‌ها برای واقعیتِ زندگی سریع و پُرداده‌ٔ دهه‌ٔ هشتاد آن‌قدر کم‌عمق بود که واقعیت مدام ازش سرریز می‌کرد و از طرف دیگر تردستی‌های پُست‌مدرنیست‌ها به نظرشان زیادی شور بود، آشوبِ آن‌ها علیه نسل قبل‌شان پُرسروصدا و نوجوانانه از آب درآمده بود و در نهایت آن‌ها را یتیم رها کرده بود. این نسل باید در زمانه‌ٔ جدید راهِ جدیدی هم برای داستان‌نویسی پیدا می‌کرد؛ راهی که بتواند پاسخ‌گوی نیازهای زمانه‌اش باشد، موضعِ درستی برابر هجوم بی‌رحمانه‌ٔ تلویزیون و انبوهِ اطلاعات و داستان‌های کلیشه‌ساز بگیرد و البته نه بی‌مزه باشد و نه شور، نه از فرطِ آشنایی بی‌چالش و مسکن باشد، و نه از فرطِ نوگرایی دور از دسترس و بی‌اثر. جاناتان فرنزن، مایکل شیبون، جفری یوجنیدس و بسیاری دیگر در همین دوره اولین کتاب‌های‌شان را نوشتند، با هم رفاقت کردند و صدایی تازه ساختند، اما احتمالاً مهم‌ترین چهره‌ٔ این نسل، کسی که او را مثل هر نویسنده‌ٔ بزرگ دیگری «صدای نسل خود» می‌خوانند، کسی که بیش‌ترین تأثیر را روی ادبیات این دوره‌ٔ امریکا گذاشت، دیوید فاستر والاس است.

کتاب مصاحبه های کوتاه با مردان کریه مجموعه‌ای از چند داستان کوتاه فاستر والاس است که نخستین بار در سال ۱۹۹۹ منتشر شده است. داستان‌هایی که از او در این مجموعه می‌خوانید موضوعات عجیب‌غریب را همراه با مسائل عادی و روزمره به طرزی فراموش‌نشدنی به هم پیوند می‌زنند. داستان «فرد افسرده» دربارهٔ وضعیت روانی یک انسان است که آن را با طنز تلخی روایت می‌کند؛ داستان «جهان بزرگسالان» درخصوص افکار و احساسات زنی حول محور رابطهٔ عجیبش با همسرش است و داستان «مصاحبه‌های کوتاه با مردان کریه» مجموعه‌ای از مصاحبه‌های تاریک  و کوتاه اما طنزآمیز با مردان دربارهٔ روابط آن‌ها با زنان است که بسیار خواندنی و جذاب است.

خواندن کتاب مصاحبه های کوتاه با مردان کریه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران نوشته‌های فاستر والاس پیشنهاد می‌کنیم. همچنین کسانی که طرفدار طنز تلخ و شوخی‌های امریکایی دربارهٔ زندگی هستند از این کتاب خوششان خواهد آمد.

بخشی از کتاب مصاحبه های کوتاه با مردان کریه

سه هفته پیش لطفی در حق کسی کردم. نمی‌توانم توضیح بیش‌تری بدهم، چون کارم را از ارزش غایی و حقیقی‌اش‌خالی می‌کند. فقط می‌توانم همین را بگویم: لطف. کلی که بخواهم مطرحش کنم به پول مربوط می‌شد. قضیه، قضیه‌ی «پول دادن» به کسی نبود. ولی چیزی بود در همان حول‌وحوش. بیش‌تر باید در دسته‌ی «انحراف» پول به سمت کسی که «نیازمند» است جایش داد. به نظرم این توضیح به اندازه‌ی کافی واضح است.

دو هفته و شش روز پیش بود که این لطفی که مرتکب شدم پیش آمد. این را هم می‌توانم بگویم که خارج از شهر بودم ــ یعنی، به عبارت دیگر، در شهر خودم نبودم. اما توضیح این‌که چرا بیرون از شهر بودم، یا کجا بودم، یا چه مسائلی در جریان بود، متأسفانه باارزشیِ کاری را که بعد از آن مرتکب شدم به خطر می‌اندازد. در نتیجه، به‌صراحت با آن خانم طی کردم که شخصی که قرار است پول را بگیرد به‌هیچ‌وجهِ من‌الوجوه قرار نیست شخصی را که پول را به سوی آن‌ها منحرف می‌کند بشناسد. قدم‌ها کاملاً شفاف برداشته شدند تا بنده در ترتیباتی که به انحراف پول می‌رسید بی‌نام‌ونشان بمانم. (با وجود آن‌که پول در واقع متعلق به من نبود، ترتیباتِ مخفیانه‌ای که با آن پول را منحرف کردم کاملاً قانونی بود. ممکن است کسی ظن ببرد که چگونه ممکن است پول متعلق به «من» نبوده باشد، اما متأسفانه باید بگویم که قادر به شرح جزئیات نیستم. عَلی ای حال، واقعیت همین است.) دلیلش این است. در مقوله‌ی من عدم بی‌نامی ارزش غاییِ لطفم را نابود می‌کرد. یعنی، «انگیزه»‌ی حرکت پسندیده‌ی من را لکه‌دار می‌کرد ــ یعنی، به عبارت دیگر، آن محرک من برای انجام چنین کاری را از صداقت تبدیل می‌کرد به گرایش به بهره‌مند شدن از مواهب قدردانی، اثرگذاری و تأیید. این انگیزه‌ی شخصی، چه مأیوس‌کننده است، ولی حرکت پسندیده‌ی من را از ارزش غایی‌اش تهی می‌کرد و یک‌بار دیگر کوشش‌های من را که آدمی مهربان یا «نیکوکار» باشم به شکست می‌رساند.