کتاب اعمال انسانی

کتاب اعمال انسانی، رمانی خواندنی از نویسنده‌ی معاصر کره‌ جنوبی، هان کانگ است، اعمال انسانی بخشی از تاریخ معاصر کره جنوبی، شورش‌ها، نارضایتی‌ها و ناآرامی‌ها را در قالب داستانی خواندنی برای مخاطبان به تصویر می‌کشد.

می‌توانید این اثر را با ترجمه‌ی مترجم توانا، علی قانع بخوانید. 

درباره‌ی کتاب اعمال انسانی

هان کانگ در کتاب اعمال انسانی، بخشی از تاریخ معاصر کره جنوبی را به تصویر کشیده است.هرچند توصیفات دقیق او و شباهت رخدادها به قدری زیاد است که نمی‌توان برای کتاب، زمان، مکان یا محدودتی قائل شد. اعمال انسانی سرنوشت چند دانشجو را در جنبش‌های دانشجویی دهه هشتاد کره جنوبی دنبال می‌کند. آن‌ها بعد از تظاهرات، زندانی، شکنجه و حتی کشته شدند. آن‌ها در راه هدفی که دارند به زندان تن می‌دهند و هان کانگ هم به اعمال و رفتار آن ها در مقابل شکنجه، زندان، سختی‌ها و گاهی تاب نیاوردن و شکسته شدن و آدم فروشی پرداخته است. او از  بن‌بست‌های فکری و تباهی شخصیت‌های داستانش نوشته است.

شخصیت‌های کتاب اعمال انسانی را نمی‌توان یکسره سیاه یا سفید دید. گاهی سربازها هم آدم‌های بدی نیستند و بنا به دستور رفتار می‌کنند. یکی از نقاط زیبای داستان زمانی است که سربازان در خلوت خود به سوگ از دست رفتگان می‌نشینند و سیگار دود می‌کنند. اعمال انسانی داستان همه ما آدم‌ها است. داستانی از پیچیدگی‌های روحی و روانی و نقاط ناشناس شخصیتمان. 

کتاب اعمال انسانی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

اگر از خواندن رمان‌های خارجی لذت می‌برید، کتاب اعمال انسانی یک گزینه‌ی عالی برای شما به حساب می‌آید.

درباره‌ی هان کانگ

هان کانگ نویسنده‌ی اهل کره جنوبی در سال ۱۹۷۰ در گوانگجو متولد شد. او توانست با نوشتن رمان گیاهخوار در سال ۲۰۱۶ جایزه‌ی ادبی بوکر بین المللی را برنده شود. پدر و برادر هان کانگ هر دو نویسنده هستند. او در ۱۰ سالگی به همراه خانواده به سئول نقل مکان کرد. در دانشگاه در رشته‌ی ادبیات کره‌ای تحصیل کرده و از سال ۲۰۱۳، خودش در موسسه‌ی هنر سئول ادبیات خلاق درس می‌دهد.

بخشی از کتاب اعمال انسانی

آیا وقتی آدم زنده به مرده نگاه می‌کند، ممکن است روح میت هنوز در کنار جسمش باشد و به چهرۀ خودش نگاه کند؟

قبل از اینکه بروی بیرون، لحظه‌ای برمی‌گردی و نگاهی به پشت سرت می‌اندازی. هیچ روحی در آنجا نیست. در آنجا فقط اجساد خاموش‌اند و بوی تعفن وحشتناک.

جنازه‌ها را ابتدا به سالن ژیمناستیک نیاوردند، در راهرو ادارۀ شکایات دفتر استانداری نگهشان داشته بودند. آنجا دو دختر بودند که هر دو سنشان از تو بیشتر بود، یکی لباس فرم یقه‌باز مدرسه تنش بود و دیگری لباسی معمولی. فقط نگاهشان کردی و برای لحظه‌ای یادت رفت چرا آمده بودی. آن‌ها صورت خون‌آلود جنازه‌ها را با پارچه‌ای مرطوب پاک و سعی می‌کردند دست‌های خشکیدۀ جنازه‌ها را صاف کنند و با زور به پهلویشان بچسبانند.

دختری که لباس فرم مدرسه تنش بود ماسک روی دهانش را پایین کشید، رو به تو کرد و پرسید: «می‌تونم کمکت کنم؟» ویژگی چهره‌اش چشم‌های گردش بود، گرچه کمی برآمدگی داشت. موهای سرش را از دو طرف گیس کرده بود و بخشی از موهای وز‌وزی‌اش هم از اطراف بیرون می‌زد. خیس عرق بود و موهای خیس به پیشانی و شقیقه‌اش چسبیده بود.

گفتی: «دارم دنبال دوستم می‌گردم.» دستت را که به خاطر بوی خون روی بینی‌ات گذاشته بودی، برداشتی.

«باهاش اینجا قرار داشتی؟»

«نه، اون یکی از این...»

«فهمیدم، اگه دوست داری می‌تونی بیای نگاهی بندازی.»

صورت و بدن‌های همۀ بیست و دو جنازه‌ای را که کنار دیوار راهرو خوابیده بودند دقیق نگاه کردی. اگر می‌خواستی مطمئن شوی باید از نزدیک نگاه می‌کردی؛ چشم‌هایت زود درد گرفت و برای اینکه دقیق‌تر شوی شروع کردی به پلک زدن.

آن دختر دیگر سرپا ایستاد و پرسید: «اینجا نیست؟»

او آستین‌های پیراهن سبز‌رنگش را تا بالای آرنج تا زده بود. گمان می‌کردی او نیز باید هم‌سن همان دختر جوانی باشد که لباس فرم مدرسه پوشیده بود. حالا که او را بدون ماسک دیدی، فهمیدی که او بزرگ‌تر است و سنش بیشتر به بیست ‌سال می‌خورد. پوست بدنش به زردی می‌زد و گردنش باریک و ظریف بود. فقط حالت چشم‌هایش زمخت و پرقدرت بودند و در لحن صدایش هیچ ضعفی وجود نداشت.

«نه.»