کتاب غریبه

کتاب غریبه نوشتهٔ ایان رید و ترجمهٔ کوروش سلیم زاده است. نشر چشمه این رمان معاصر کانادایی در سبک علمی - تخیلی را روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب غریبه

کتاب غریبه حاوی دومین رمان نویسندهٔ کانادایی، ایان رید است که اولین‌بار انتشارات معتبر سایمون و شوستر در اوت ۲۰۱۸ در ایالات متحده آن را به‌عنوان تریلری روان‌شناختی و ترسناک با پس‌زمینهٔ علمی - تخیلی منتشر کرد. این نویسنده، از اثر حاضر با عنوان «داستانی تعلیقی با مایه‌های فلسفی» یاد کرده است. این رمان که در آینده‌ای نزدیک اتفاق میفتد، دربارهٔ زن و شوهری است که در مزرعه‌ای دورافتاده سکونت دارند و زندگیشان با آمدن فردی ناآشنا دچار آشوب می‌شود. رمان «غریبه» در سال ۲۰۱۸ نامزد دریافت جایزهٔ برام استوکر از انجمن نویسندگان داستان‌های ترسناک برای «دستاورد برتر در یک رمان» شد. غریبه کتابی است که به‌سختی می‌توان آن را در ژانری خاص قرار داد؛ اثری ترسناک/ علمی ـ تخیلی/ دیستوپیایی/ پارانویید/ هیجان‌انگیز و اعتیادآور است که در آن به هر رویدادی باید به دیدهٔ تردید نگریست. کاوش ایان رید در رابطهٔ میان شخصیت‌های داستان آن را به جهانی پر از سؤالات و احتمالات تبدیل می‌کند. رمان «غریبه» با محدودکردن نقطهٔ دید ما به شخصیت اصلی، عمدهٔ قدرتش را نه از چیزهایی که ارائه می‌کند بلکه از آن چیزهایی می‌گیرد که پنهان می‌کند و از قلم می‌اندازد.

خواندن کتاب غریبه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی معاصر کانادا و قالب رمان علمی - تخیلی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب غریبه

«چه کسی را بیاورند تو؟ چه کسی آن بیرون است؟

مرد دیگری وارد می‌شود. با دیدنش نَفَسم بند می‌آید. احساسی را که در این لحظه دارم، تابه‌حال در عمرم تجربه نکرده‌ام؛ سردرگمی آمیخته با دلشوره که به‌سرعت به وحشت و هراس تبدیل می‌شود. نمی‌توانم آن‌چه را با چشم‌های خودم می‌بینم باور کنم. مرد در آستانهٔ درِ ورودی می‌ایستد و نگاهم می‌کند.

غیرممکن است. نمی‌تواند واقعیت داشته باشد. حتماً دارم خواب می‌بینم. اما نه، بیدارم. اشتباه نمی‌کنم. او این‌جاست و خیلی هم واقعی به نظر می‌رسد. اصلاً هم تصنعی و ساختگی نیست. از هر جهت زنده و جان‌دار به نظر می‌رسد. در خانه‌ام ایستاده. این خودِ من هستم که در آستانهٔ درِ خانه‌ام ایستاده‌ام و به خودم نگاه می‌کنم.

جایگزین. جایگزین من. دارم سعی می‌کنم بفهمم حضورش این‌جا چه معنایی برای من دارد. پس ترنس دروغ نمی‌گفت. او نمی‌خواست جای من را بگیرد. نسخه‌بدل من، همان‌طور که قبلاً گفته بود، درست مقابلم ایستاده.

هر کار می‌کنم نمی‌توانم چشم از جایگزینم بردارم. احساس می‌کنم در خلأ شناورم. نمی‌توانم صحبت کنم.

ترنس می‌گوید «جونیور، می‌دونم الآن چه احساسی داری، اما ازت می‌خوام آرامشت رو حفظ کنی. به من نگاه کن. حواست به من باشه. خواهش می‌کنم، آروم باش.»

ترنس حالا دارد مستقیماً با نمایشگرش صحبت می‌کند. نمی‌توانم صدایش را بشنوم. اهمیتی هم به حرف‌هایش نمی‌دهم. او دیگر برایم اهمیتی ندارد. چیزی که چندقدمی‌ام ایستاده از هر نظرِ ممکن شبیه من است. امکان ندارد از این واقعی‌تر و انسانی‌تر بتواند باشد. سرم را پایین می‌آورم و به دست‌هایم نگاه می‌کنم. به رگ‌هایی که از زیر پوستم بیرون زده‌اند، به خطوط کف دستم، به اثر انگشت‌هایم. مگر غیر از این است که اثر انگشت و خطوط کف دستِ هر کسی فقط منحصر به خودِ اوست. و این‌ها تنها به من تعلق دارند. تنها به من. پس چه‌طور امکان دارد از وجود من موبه‌مو یک نسخه‌بدل وجود داشته باشد. امکان ندارد.»