کتاب تکثیر می شویم

کتاب تکثیر می‌شویم نوشته‌ی ایان رید و با ترجمه‌ی کوروش سلیم‌زاده، توسط نشر چشمه منتشر شده است. این رمان معمایی و روان‌شناختی، سومین اثر نویسنده‌ی کانادایی است که به فارسی ترجمه شده و همچنان دغدغه‌های همیشگی او درباره‌ی هویت، پیری، واقعیت و توهم را دنبال می‌کند. داستان از زاویه‌ی دید اول‌شخص روایت می‌شود و خواننده را به درون ذهن شخصیت اصلی، پنی، می‌برد؛ زنی سالخورده که پس از یک حادثه، ناچار به ترک خانه و ورود به مرکز مراقبت سالمندان می‌شود. فضای داستان، درون‌گرایانه و وهم‌آلود است و با توصیف‌های دقیق، حس تنگنا و ابهام را به خواننده منتقل می‌کند. رید با بازی با مرز واقعیت و خیال، مخاطب را درگیر سؤالاتی درباره‌ی اعتماد، حافظه و معنای زندگی می‌کند. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب تکثیر می شویم

کتاب تکثیر می‌شویم اثر ایان رید، روایتی روان‌شناختی و معمایی را در بستری از پیری، تنهایی و مواجهه با واقعیت و توهم پیش می‌برد. داستان با محوریت پنی، نقاشی سالخورده، آغاز می‌شود که پس از یک حادثه‌ی خانگی، به مرکز مراقبت شش سرو منتقل می‌شود. روایت از زاویه‌ی دید اول‌شخص و با تمرکز بر ذهنیت پنی، تجربه‌ی زوال جسمی و ذهنی، خاطرات، ترس‌ها و تردیدهای او را به تصویر می‌کشد. فضای داستان با جزئیات دقیق و توصیف‌های حسی، مرز میان واقعیت و خیال را مبهم می‌کند و خواننده را درگیر ابهام و عدم‌اطمینان می‌سازد. شخصیت‌های دیگر مرکز مراقبت، هرکدام با ویژگی‌ها و گذشته‌های خاص خود، به تدریج وارد داستان می‌شوند و روابط میان آن‌ها، لایه‌های جدیدی از هویت، تعلق و معنای زندگی را آشکار می‌کند. رید با استفاده از سبک قطعه‌قطعه و روایت غیرقابل‌اعتماد، تجربه‌ی ذهنی پنی را به شکلی ملموس و گاه ناپایدار منتقل کرده است. این کتاب، بدون افتادن به دام اندوه یا شعار، به سؤالاتی درباره‌ی پیری، مرگ، حافظه و هویت می‌پردازد و با پایان‌بندی باز و معماگونه، مخاطب را به تأمل و تفسیر شخصی دعوت می‌کند.

خلاصه داستان تکثیر می شویم

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند! داستان تکثیر می‌شویم با روایت پنی، نقاشی سالخورده، آغاز می‌شود که پس از سال‌ها زندگی مشترک با شریک زندگی‌اش، اکنون تنها و درگیر خاطرات و نشانه‌های پیری است. پس از یک حادثه‌ی خانگی و زمین خوردن، پنی به اجبار از خانه‌ی قدیمی خود جدا می‌شود و به مرکز مراقبت شش سرو منتقل می‌شود؛ جایی دور از شهر و در دل طبیعت. ورود به این مرکز، آغاز مواجهه‌ی او با محیطی جدید، آدم‌هایی غریبه و قواعدی ناآشناست. پنی در میان ساکنان دیگر، مانند روت، هیلبرت و پیت، و کارکنانی چون شلی و جک، به تدریج با فضای جدید خو می‌گیرد، اما همواره احساس بیگانگی، تردید و ابهام در ذهنش جاری است. روایت، با تمرکز بر جزئیات روزمره، خاطرات پراکنده و گفت‌وگوهای کوتاه، تجربه‌ی زوال حافظه، ترس از فراموشی و تلاش برای حفظ هویت را به تصویر می‌کشد. مرز میان واقعیت و خیال در ذهن پنی بارها جابه‌جا می‌شود؛ صداهای عجیب، خاطرات مبهم و احساس تحت‌نظر بودن، فضای وهم‌آلودی می‌سازد که خواننده را نیز درگیر می‌کند. در این میان، موضوعاتی چون معنای زندگی، ارزش لحظات، پذیرش مرگ و جست‌وجوی ارتباط انسانی، در لایه‌های مختلف داستان تنیده شده‌اند. پایان‌بندی کتاب، با حفظ ابهام و بدون ارائه‌ی پاسخ قطعی، مخاطب را با پرسش‌هایی درباره‌ی هویت، واقعیت و معنای زیستن تنها می‌گذارد.

چرا باید کتاب تکثیر می شویم را بخوانیم؟

تکثیر می‌شویم با روایتی درونی و معمایی، تجربه‌ی پیری، تنهایی و زوال را از زاویه‌ای تازه و ملموس به تصویر کشیده است. این کتاب با تمرکز بر ذهنیت شخصیت اصلی، خواننده را به دل تردیدها، خاطرات و ترس‌های انسانی می‌برد و مرز میان واقعیت و خیال را به چالش می‌کشد. سبک روایت غیرقابل‌اعتماد و فضای وهم‌آلود، تجربه‌ای متفاوت از رمان‌های روان‌شناختی ارائه می‌دهد. همچنین، پرداختن به موضوعاتی چون هویت، معنای زندگی، پذیرش مرگ و ارزش لحظات، این اثر را به انتخابی مناسب برای کسانی تبدیل کرده که به دنبال داستان‌هایی با لایه‌های عمیق و تأمل‌برانگیز هستند. پایان باز و معماگونه‌ی کتاب، امکان تفسیر و مشارکت فعال خواننده را فراهم می‌کند و تجربه‌ی خواندن را فراتر از یک روایت خطی می‌برد.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

خواندن این کتاب به کسانی پیشنهاد می‌شود که دغدغه‌هایی درباره‌ی پیری، تنهایی، هویت و معنای زندگی دارند یا به رمان‌های روان‌شناختی و معمایی علاقه‌مند هستند. همچنین برای علاقه‌مندان به روایت‌های درونی و داستان‌هایی که مرز واقعیت و خیال را به چالش می‌کشند، مناسب است.

بخشی از کتاب تکثیر می شویم

«هنرمند بود. نقاشی پرکار، شایسته و متمایز. دیگران را با جسارت و نبوغش تحت‌تأثیر قرار می‌داد. عاشق این بود که مخاطبانش را گیج و شوکه کند. او طی سال‌ها، زیبایی‌شناسیِ این آشفتگی منظم و اغراق‌شده را صیقل داده و تعالی بخشیده بود. به‌مرور ستایشگران، حامیان و مقلدانی به دست آورد. "طوطی‌ها" عنوانی بود که روی هنرمندان جوان‌تری گذاشته بود که سعی داشتند از سبک خاص و منحصربه‌فردش تقلید کنند. منتقدی از "آسیب‌های عاطفی" ای نوشت که در مواجهه با آثار او متحمل شده بود. در تمام مدتی که می‌شناختمش هرگز از ادعایش دست برنداشت مبنی بر این‌که تنها دغدغه‌اش در زندگی خلق آثار بیش‌تر، هرگز از پای ننشستن و از صحنه کنار نرفتن است. هوادارانش نامه‌های‌شان را به آپارتمان‌مان می‌فرستادند ــ کارت‌ها و نامه‌هایی از سراسر کشور، حتی از اروپا. گاهی صرفاً خطاب به هنرمند نوشته شده بودند که باعث می‌شد با فروتنی ساختگی چشم را در چشم‌خانه بچرخاند. بارها موضوع بحث و تفسیرهای دانشجویانش قرار گرفته بود. اغلب به عنوان سخنران مهمان به جلسات دعوت می‌شد که در آن‌ها حاضران از او می‌خواستند آثارش را توضیح دهد و درباره‌شان بیش‌تر صحبت کند و هر توصیه‌ای که برای هنرمندان تازه‌کار دارد با آن‌ها به اشتراک بگذارد. شهرتش از نوع شهرت نوازنده یا بازیگری مشهور نبود. اما در میان گروه خاصی از شیفتگانِ سوررئالیسم، مورد احترام بود و ستایش می‌شد. اما هیچ‌کدام از هواداران و مقلدانش او را آن‌طور نمی‌شناختند که من می‌شناختم. من او را به بی‌واسطه‌ترین و صمیمانه‌ترین شکلی می‌شناختم که کسی می‌تواند دیگری را بشناسد. به گونه‌ای که هیچ‌کس دیگری نمی‌شناختش، نه هواداران، نه دوستان و نه خانواده‌اش. فکر می‌کنم همان‌طوری می‌شناختمش که او خودش را می‌شناخت.»