کتاب داستان کوتاه

کتاب داستان کوتاه نوشتهٔ یان رید و ترجمهٔ فرزانه طاهری است. نشر مرکز این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر دربارهٔ قالب «داستان کوتاه» سخن گفته است.

درباره کتاب داستان کوتاه

مجموعهٔ مکتب‌ها، سبک‌ها و اصطلاح‌های ادبی و هنری که کتاب داستان کوتاه یکی از آن‌ها است، دربرگیرندهٔ حدود ۳۰ کتاب مستقل از هم است که از میان کتاب‌های مجموعهٔ «The Critical Idiom» برگزیده شده‌اند. این کتاب‌ها به مقوله‌های گوناگونی پرداخته‌اند؛ برخی به نهضت‌ها و جنبش‌ها و مکتب‌های ادبی و برخی به انواع ادبی و برخی به ویژگی‌های سبکی و مانند این‌ها. کتاب حاضر به مرز بین داستان بلند و کوتاه و آنچه داستان کوتاه مدرن نامیده شده است، پرداخته و انواع مختلف روایت را که خاستگاه داستان کوتاه بوده‌اند، شناسانده کرده است. این کتاب در ۵ بخش نوشته شده که عنوان آن‌ها به‌ترتیب عبارت است از «مشکلات تعریف»، «بالیدن یک نوع»، «شکل‌های فرعی»، «ایجاز بسط یافته» و «ویژگی‌‌های اساسی؟».

داستان کوتاه به داستان‌هایی گفته می‌شود که کوتاه‌تر از داستان‌های بلند باشند. داستان کوتاه دریچه‌ای است که به روی زندگی شخصیت یا شخصیت‌هایی و برای مدت کوتاهی باز می‌شود و به خواننده امکان می‌دهد که از این دریچه‌ها به اتفاقاتی که در حال وقوع هستند، نگاه کند. شخصیت در داستان کوتاه فقط خود را نشان می‌دهد و کمتر گسترش و تحول می‌یابد. گفته می‌شود که داستان کوتاه باید کوتاه باشد، اما این کوتاهی حد مشخص ندارد. نخستین داستان‌های کوتاه اوایل قرن نوزدهم میلادی خلق شدند، اما پیش از آن نیز ردّپایی از این گونهٔ داستانی در برخی نوشته‌ها وجود داشته است. در اوایل قرن نوزدهم «ادگار آلن پو» در آمریکا و «نیکلای گوگول» در روسیه گونه‌ای از روایت و داستان را بنیاد نهادند که اکنون داستان کوتاه نامیده می‌شود. از عناصر داستان کوتاه می‌توان به موضوع، درون‌مایه، زمینه، طرح، شخصیت، زمان، مکان و زاویه‌دید اشاره کرد. تعدادی از بزرگان داستان کوتاه در جهان «آنتوان چخوف»، «نیکلای گوگول»، «ارنست همینگوی»، «خورخه لوئیس بورخس» و «جروم دیوید سالینجر» و تعدادی از بزرگان داستان کوتاه در ایران نیز «غلامحسین ساعدی»، «هوشنگ گلشیری»، «صادق چوبک»، «بهرام صادقی»، «صادق هدایت» و «سیمین دانشور» هستند.

خواندن کتاب داستان کوتاه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران مطالعه درمورد ادبیات داستانی و قالب داستان کوتاه پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب داستان کوتاه

«پو در سال ۱۸۲۴، در بررسی برخی از داستانهای ناثانیل هاوثورن اعلام کرد که خاصه صوری و اصلی ِ «حکایت منثور کوتاه» عبارت است از «وحدتِ تأثیر» که به نظر او حاصل کارِ آگاهانه هنری است: نویسنده ابتدا «با دقتی تمام و کمال، تأثیر واحد یا منحصر به فردی را که باید از کار دربیاورد معین می‌سازد»، و بعد محملِ روایی ِ مناسب برای انتقال آن را خلق می‌کند. این تأکید بر یگانگی ِ تأثیر، امساک در استفاده از صناعات، با پی‌گیری برندر متیوز («فلسفه داستان کوتاه»، ۱۸۸۴) و دیگران، تا همین اواخر هم با پذیرش عام روبه‌رو بوده است. و البته راست، اگر نگوییم بدیهی، است که سستی و لاقیدی اگر در یک روایتِ کوتاه بروز کند احتمالا آسیب فراوان خواهد زد، زیرا چنین ضعفهایی در روایتی کوتاه احتمالا بسیار بیشتر به چشم می‌آیند تا در یک روایت بلند. وی.اس. پریچت (۱) هم وقتی می‌گوید، «کلمه اشتباه، بندی که سر جای خود قرار ندارد، عبارتی که لنگ می‌زند یا توضیحی که کار را آسان می‌کند، در این نوع نوشتن که بسیار به شعر نزدیک است شکافهای مهلکی به وجود می‌آورد. این نوع نوشته باید یکپارچه باشد» در واقع به نکته‌ای در گفته پو پرداخته که جای چون و چرا ندارد. اما برداشت پو از وحدت، که خود مدعی است فراگیرتر از این حرفهاست، آن قدر محدود است که نمی‌تواند همه داستانهای کوتاه را در بر گیرد. اولا، تلویحاً می‌گوید که وحدتِ صوری همیشه باید حاصل «کارِ آگاهانه» باشد و این جای تردید بسیار دارد. از مطالعه یادداشتهای روزانه و نامه‌های کافکا، که چندین نطفه داستان و چندتایی داستان تمام و کمال هم در آنها هست، روشن می‌شود که ساخت و پرداخت برخی از داستانهایش آگاهانه‌تر از خواب، «قوبیلای قاآن»(۲) کالریج یا «چایلد رالند»(۳) براونینگ (۴) نبوده است. هر چند ممکن است کار کافکا نمونه‌ای افراطی به نظر برسد، باز باید گفت که به نظر نمی‌رسد تجربه نویسندگان به طور کلی حاکی از آن باشد که نوشتن داستانی تأثیرگذار مستلزم نوعی ترفند مکانیکی بوده است و تجربه خوانندگان هم به طور کلی خلاف این تصور را ثابت می‌کند که شرط اصلی برای آنکه یک داستان به صورت یک کل از لحاظ زیبایی‌شناسی ارضاکننده باشد وجود یکدستی ِ دقیق لحن یا زمینه تک رنگِ عواطف در داستان است.»