کتاب هرمنوتیک مدرن

کتاب هرمنوتیک مدرن؛ گزینه جستارهایی از پل ریکور، میشل فوکو، هانس گئورگ گادامر، فردریش نیچه، مارتین هایدگر و... با ترجمهٔ بابک احمدی و مهران مهاجر و محمد نبوی است و نشر مرکز آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب هرمنوتیک مدرن

در کتاب هرمنوتیک مدرن دوازده متن مهم نوشته‌ٔ ده متفکر برجسته که در زمینه‌هـای متنوع علوم انسانی و فلسفه فعـالیت داشته‌اند آمده است. موضـوع تمامی نوشته‌های این کتاب هرمنوتیک مدرن و گستره و حدود تأویـل سخن، متـن، کنـش و رویداد است. کتاب هم راهنمـا و یاری‌دهنده‌ای اسـت برای شناخت مسـائل فکری هرمنوتیـک مـدرن (و فرارفتـن آن از قلمـرو شنـاخت‌شناسی و گام نهـادنش به گستره‌ٔ هستی‌شناسی) و هـم به‌طـور خـاص دو مسئلـه را برجستـه می‌کنـد: یکی از ادعاهـای هرمنوتیک در زمینه‌ٔ فلسفـه‌ٔ زبـان، و دیگـری اهمیت بحث مارتین هایدگر در زمینـه‌ٔ این‌همـانیِ تأویل و فهم و نیز اعتبـار پیش ـ فهم‌های ما در تأویل‌های ما و در واقع تعیین جایگاهمان در جهان و زمان.

نویسندگان مقالات این کتاب از این قرار هستند:

 فریدریش نیچه، مارتین هَیدگر، هانس گئورگ گادامر، پل ریکور، جانّی واتیمو، میشل فوکو، اومبرتو اکو، هیوبرت درایفوس، دیوید کوزنزـ هوی، استیفن میولهال.

خواندن کتاب هرمنوتیک مدرن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به پژوهشگران رشته‌های فلسفه، جامعه‌شناسی و ادبیات پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب هرمنوتیک مدرن

«مبحث هرمنوتیک مدت‌ها پیش از پدیدارشناسی هوسرل شکل گرفته است. از این رو، من از پیوند، و حتی از پیوندی دیرآمده سخن می‌گویم.

این یادآوری سودمند است که مسئلهٔ هرمنوتیک نخست در محدودهٔ تفسیر مطرح شد، یعنی در چارچوب رشته‌ای که هدفش آن است که بر مبنای آنچه متن می‌خواهد بگوید، به فهم یک متن راه بَرَد، یعنی بر پایهٔ نیتِ نهفته در متن آن را بفهمد. این که تفسیر مسئله‌ای هرمنوتیکی یعنی مسئلهٔ تأویل را طرح کرد، از این روست که هر خوانش از یک متن، هر اندازه هم که وابسته به آن چیزی باشد که متن به خاطر آن نوشته شده است، همواره درونِ یک جامعه، یک سنت، و یک جریانِ زندهٔ اندیشه صورت می‌گیرد، که همگی پیش‌فرض‌ها و الزاماتی را به همراه دارند. در این راستا، خوانش ِ اسطوره‌های یونانی در مکتبِ رواقیان، بر پایهٔ اصول فلسفی در فیزیک و دراخلاق، مستلزم هرمنوتیکی بسیار متفاوت از تأویلِ خاخامی از تورات در هالاکا یا هاگادا است. تأویل عهد عتیق در پرتو وقایع زندگی مسیح که به سهم خود، خوانشی از رویدادها، نهادها، و شخصیت‌های کتابِ مقدس به عمل می‌آورد، یکسره با خوانش خاخام‌ها متفاوت هستند.

این جدال‌های مربوط به تفاسیر چگونه به فلسفه مربوط می‌شوند؟ چگونگی این ارتباط در این نکته نهفته است که تفسیر چنان که در کتاب آیین مسیحیت آگوستن قدیس می‌بینیم مستلزم نظریه‌ای دربارهٔ نشانه و دلالت است. به بیان دقیق‌تر، اگر یک متن دارای چند معنا باشد، مثلا معنایی تاریخی و معنایی روحانی داشته باشد، باید به مفهوم دلالتی‌ای متوسل شویم که بسیار پیچده‌تر از نشانه‌های موسوم به نشانه‌های تک معنا است که در استدلال از آن‌ها استفاده می‌شود. سرانجام، خودِ کنش ِ تأویل آشکار کنندهٔ نیتی ژرف است، نیتی مبتنی بر کنار زدنِ فاصله‌ها و تفاوت‌های فرهنگی، برقرار کردن پیوند خواننده با متنی از یاد رفته و بیگانه شده و به این ترتیب ادغام معنای آن در فهم امروزینی که انسان می‌تواند از خود حاصل کند.»