گئورگ ویلهلم فریدریش هگل

گئورگ ویلهلم فریدریش هگل، زادهٔ ۲۷ آگوست ۱۷۷۰، فیلسوف بزرگ آلمانی و یکی از پدیدآورندگان مکتب ایده‌آلیسم آلمانی است. هگل در اشتوتگارت، در خانواده‌ای مسیحی به دنیا آمد. شیفتگی او برای آموختن در طول عمرش، با آموزه‌های مادرش در خانه آغاز شده بود. هگل در سال ۱۷۸۴ برای ادامهٔ تحصیل به دبیرستان ایلوستره رفت و در آن جا با مفاهیم عصر روشنگری آشنا شد. هگل شیفتهٔ آثار اسپینوزا، کانت، روسو و گوته بود. او از سال ۱۷۸۸ تحصیلات دینی خود را در مدرسهٔ دینی پروتستان توبینگر در شهر توبینگن ادامه داد؛ جایی که با فیلسوف آینده، فردریش شلینگ، و شاعر بزرگ آلمان، فریدریش هولدرلین، هم‌کلاسی و دوست شد. این سه تن به انقلاب فرانسه، به‌عنوان بزرگ‌ترین واقعهٔ عصرشان، توجهی ویژه‌ داشتند، روزنامه‌های فرانسوی را پی‌گیری می‌کردند و باشگاهی برای بحث و مطالعه پیرامون ادبیات انقلابی به راه انداختند. هگل پس از پایان تحصیل در توبینگن در سال ۱۷۹۳، شغلی به عنوان معلم سرخانه در برن پیدا کرد و در مدت اقامتش در این شهر، مطالعاتش را ادامه داد و آثار بسیاری را به رشتهٔ تحریر درآورد. او در سال ۱۸۱۶، پیشنهاد کرسی استادی فلسفه در دانشگاه هایدلبرگ را پذیرفت و به هایدلبرگ رفت و تا سال ۱۸۱۸ که در دانشگاه برلین مشغول به تدریس بود، همانجا ماند.

هگل در دوران زندگی خود چهار کتاب منتشر کرد:

«پدیدارشناسی روح»

«علم منطق»

«دایرةالمعارف علوم فلسفی»

«عناصر فلسفهٔ حق»

آثار هگل به دشواری مشهور هستند طوری که برتراند راسل در تاریخ فلسفهٔ غرب، او را مشکل‌فهم‌ترین فیلسوف غرب به حساب می‌آورد. هگل در سال ۱۸۳۰ رئیس دانشگاه برلین شد و در نهایت به دلیل شیوع وبا در ۱۴ نوامبر ۱۸۳۱ درگذشت. دست نوشته‌های زیادی بعد از مرگ از او به جای مانده بود که به مرور تنظیم و به صورت کتاب منتشر شدند.