کتاب آفرینش پرمخاطره

کتاب آفرینش پرمخاطره نوشته آلبر کامو با ترجمه علی خدادادی منتشر شده است. کامو سخنرانی «دفاعیه‌ای از اندیشه» را در مارس ۱۹۴۵ در جلسه‌ای که انجمن آشتی فرانسوی ترتیب داده بود، و «نان و آزادی» را در مه ۱۹۵۳ در اتحادیه‌ی کارگران سَنت‌اِتین ایراد کرد. سخن‌رانی «آفرینش پرمخاطره» در دسامبر ۱۹۵۷ در دانشگاه اوپسالای سوئد، چند روزی پس از اعطای جایزه‌ی نوبل ادبیات به کامو، خوانده شده است. این سخنرانی ویژگی‌های این شخصیت مهم ادبی در محیط‌های اجتماعی را نشان می‌دهد.

خواندن کتاب آفرینش پرمخاطره را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان ادبیات و نظریه‌های اگزیستانسیالیستی کامو پیشنهاد می‌کنیم

بخشی از کتاب آفرینش پرمخاطره

به‌راستی هم در راه آشتی فرانسوی مادامی‌که فریب‌کاری و عداوت از یک‌دیگر را کنار نگذاریم، چیزی عایدمان نخواهد شد. از جهتی هم، مسلماً آن‌ها را کنار نگذاشته‌ایم؛ دیرزمانی‌ست که هنوز در حال درس‌گرفتن در این‌باره‌ایم و چه‌بسا آثار آخرین و ماناترین پیروزیِ هیتلریسم را باید در جراحت‌های قلوب کسانی دید که خود نبردی سفت‌وسخت علیه هیتلریسم داشتند. و مگر می‌توانست جز این نیز باشد؟! سالیان سال است که جهان زیر بار شیوع بی‌سابقهٔ نفرت و دشمنی کمر خم کرده. همین‌جا چهارسالِ همگی شاهد توجیه عقلانی بروز نفرت و دشمنی بودیم. مردانی چون من و شما که صبح‌ها دست نوازش بر سر فرزندان‌شان می‌کشیدند، ساعاتی بعد تبدیل به جلادانی سنگ‌دل شده بودند. این مردان، کاغذبازان و توجیه‌گران عداوت و شکنجه بودند. چهارسال تمام، به‌مدد یتیم‌کردن کودکان در دهکده‌ها، لِه‌کردن صورت مردانی که دیگر از فرط جراحت بازشناخته نمی‌شدند، چپاندن پیکر کودکان در تابوت‌هایی که برای جثه‌شان زیادی کوچک بود، شکنجهٔ برادر در حضور خواهر، ایجاد بزدلی و رعب، و نابودی غرور و عزت شریف‌ترین انسان‌ها، حکومت‌شان را به‌پیش راندند. بعید است چنین ماجراهایی‌ها را در خارج از این ملت باور کنند، اما برای ما عین واقعیت بود. چهارسال تمام، هر فرانسوی صبح‌ها که روزنامه‌اش را باز می‌کرد، سهم آن روز خود را از سیلی، نفرت و دشمنی دریافت می‌داشت. این اجتناب‌ناپذیر بود که بخشی از آن نفرت در وجودمان باقی بماند. نفرت را برای‌مان باقی گذاشتند. این هیجان را باقی گذاشتند که اگر روزی بشنویم در دیژون هنگام تنبیه یک جاسوس نازی در ملأ عام کودکی چهارده‌ساله خود را به روی او انداخته و صورتش را خُرد کرده است، تعجب نکینم. ما ماندیم و خشمی که با یادآوری خاطرات و تصاویری که از بعضی چهره‌ها داریم، در نهادمان زبانه می‌کشد. نفرتی که در ذات جلادها بود، به کینه‌ای در دل قربانیان بدل شد، و آن‌گاه که جلادان رخت‌بربستند، ملت فرانسه ماند و عداوت و خشمی که هنوز تماماً فروکش نکرده بود. فرانسویان هنوز هم با ته‌مانده‌ای از خشم و کینه یک‌دیگر را می‌نگرند.

درباره آلبر کامو

آلبر کامو از روزنامه‌گاران و نویسندگان مشهور قرن بیستم و برنده نوبل ادبیات، در یکی از دهکده‌های الجزایر در سال ۱۹۱۳ به دنیا آمد. از آنجا که پدر او در جنگ جهانی اول کشته شد، در خانواده‌ای بی‌بضاعت رشد کرد؛ اما به دلیل استعداد بی‌نظیرش توانست با کمک‌های یکی از آموزگارانش به دبیرستان وارد شود و ادامه تحصیل دهد. او در نوجوانی به ورزش فوتبال روی آورد و در این زمینه نیز موفق عمل کرد، اما درگیر شدن او با بیماری سل مانع از ادامهٔ فعالیت ورزشی او شد. کامو با ملحق شدن به گروه ادبی آفریقای شمالی به همنشینی با اهل قلم شهر الجزیره پرداخت و آثار متعدد و فاخری از خود بر جای گذاشت. در سال ۱۹۵۷ جایزهٔ نوبل ادبیات را برای نوشتن مقاله «اندیشه‌هایی دربارهٔ گیوتین» علیه مجازات اعدام، دریافت کرد. در آثار او وجهٔ انسان‌گرایی و اگزیستانسیالیستی موج می‌زند. از آثار او می‌توان به «طاعون»، «بیگانه» و «سقوط» اشاره کرد.