کتاب همگام با نیچه

همگام با نیچه کتابی درباره زندگی و فلسفه نیچه، نوشته جان کاگ است. این معلم فلسفه دوست‌دار نیچه در کتابش از برداشت خود و رشدی که با فلسفه نیچه داشته می‌گوید.

 درباره کتاب همگام با نیچه

 جان کاگ در همگام با نیچه، رد پای نیچه را تا مناطق کوهستانی کوروَتچ (کوه مورد علاقه نیچه) دنبال می‌کند و با روایتی داستانی از اندیشه‌های این فیلسوف بزرگ می‌گوید. او اندیشه های نیچه را در این کتاب مورد بررسی قرار می دهد و شناخت دقیق‌تری از این فیلسوف به خواننده می‌دهد.

 کتاب سه بخش به همراه یک بخش پایانی دارد و در هر بخش جان کاگ از دریافت‌های خود از فلسفه نیچه و درس‌هایی که از او رگفته می‌گوید و جان کلام کتاب‌ها و آثار او را می‌کاورد.

 خواندن کتاب همگام با نیچه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

همه علاقه مندان به فلسفه نیچه و به طور کلی فلسفه معاصر

 درباره فردریش نیچه

فردریش ویلهلم نیچه، فیلسوف، فیلولوژیست کلاسیک، شاعر و آهنگ‌ساز آلمانی است. او در ۱۵ اکتبر در لایپزیک به دنیا آمد و پدرش معلم چند تن از اعضای خاندان سلطنت بود و چون در روز تولد فردریش ویلهلم چهارم پادشاه وقت پروس به دنیا آمد، پدرش او را فردریش ویلهلم نام گذاشت.

پدر او کشیش بود و در ۵ سالگی پدرش فوت کرد و او به همراه مادر، خواهر، مادر بزرگ و عمه‌هایش در محیطی مذهبی و زنانه بزرگ شد.

نیچه رغبت چندانی به زنان نداشت و به زنانی مثل لو سالومه و کازیما واگنر ابراز علاقه کرد که البته خیانت لو سالومه و دوستش پل ری به او که همراه وی در یک خانه زندگی می‌کردند و روزی او را تنها گذاشتند و از آنجا رفتند، ضربه شدیدی به او زد.

او که در رشته الهیات تحصیل می‌کرد در سال ۱۸۶۵ با از دست دادن ایمانش تحصیل در الهیات را رها کرد و به لایپزیس رفت تا به تحصیل فلسفه و فیلولوژی بپردازد. در ۲۳ سالگی به خدمت برای جنگ فرانسه و پروس فراخوانده شد و در سرباز خانه به عنوان یک سوارکار ماهر شناخته می‌شد اما به دلیل جراحت خیلی زود از خدمت برکنار شد.

در ۲۴ سالگی از دانشگاه بازل سوئیس به او کرسی استادی فیلولوژی کلاسیک پیشنهاد شد و به تدریس در این دانشگاه پرداخت در حالیکه هنوز تحصیلش را به پایان نرسانده بود. او در همین زمان از دانشگاه لایپزیک دکتری افتخاری دریافت کرد. نیچه در سال ۱۸۶۹ تابعیت پروسی خود را ملغی کرد و تا پایان عمرش بی‌سرزمین ماند اما بیشتر عمر را در سوئیس و ایتالیا گذراند.

نیچه در سال ۱۸۸۹ دچار فروپاشی ذهنی شد و به دلیل سردردهای شدیدش از کرسی استادی دانشگاه استعفا کرد و نهایتا در ۲۵ آگوست ۱۹۹۰ به دلیل سرطان مغزی از دنیا رفت.

از آثار مهم نیچه می‌توان چنین گفت زرتشت، فراسوی نیک و بد، غروب بتان، اینک انسان، تبار شناسی اخلاق، انسانی، زیادی انسانی و حکمت شادان را نام برد.

 بخشی از کتاب همگام با نیچه

در تابستان ۱۸۸۱، وقتی نطفه انگاره بازگشتِ جاودان در ذهن نیچه بسته شد، هم‌زمان شروع به فکرکردن درباره انسانی کرد که بتواند مسئولیت بی‌پایان خودش را برعهده بگیرد؛ کسی که بتواند تصمیم‌های زندگی‌اش را یک‌بار و برای همیشه مشخص کند. این شخص خودِ نیچه یا حتی زرتشت نبود. او ابرانسان۵۹ بود. طبق گفته زرتشت، انسان پل یا طنابی است میان حیوان و این آرمانِ فوقِ بشری؛ مسیر دشواری که باید با دقت و پیوسته از آن عبور کرد. در سال ۱۸۸۲، زمانی که نیچه توجه خود را به این هدف بزرگ فلسفی معطوف کرد، با موانع متعددی مواجه شد که باید به آن‌ها توجه می‌کرد. یکی از این موانع، دشواری پایداری در عشق بود. وقتی ابرانسان در رأس امور قرار گرفت، نیچه درباره مصاحبت با دیگران دچار تردید شد. این نگرش‌ها در ظاهر به پیشرفتی نظری می‌مانند که شخص در نظرگاهش به زندگی به آن‌ها دست می‌یابد. اما چنین نیست، بلکه این پیشرفتِ نظری ناگهانی حاصل ناراحت‌کننده‌ترین شکست‌های شخصی بود. شاید این تفسیر در ردیف آنچه به «سفسطه زندگی‌نامه‌ای» مشهور است قرار گیرد؛ اشتباهِ نسبت‌دادن فرم و محتوای اثری از نویسنده به حواشی زندگی شخصی‌اش. اما در مورد نیچه دوری از این مغالطه ناممکن و غیرمنطقی به‌نظر می‌رسد. نیچه نوشته است: «تقریبآ در پس هر گفته] زرتشتِ من[تجربه‌ای شخصی قرار گرفته است، والاترین فرمانِ غلبه بر خویشتن.» این تجربه‌ها از سال ۱۸۷۳ آغاز شده بودند، سال‌ها پیش از پیدایشِ زرتشت.