کتاب غرور و تعصب

کتاب الکترونیکی غرور و تعصب، نوشتهٔ جین آستن و ترجمهٔ شمس‌الملوک مصاحب، در انتشارات علمی و فرهنگی به چاپ رسیده است. این رمان یکی از شاهکارهای ادبیات انگلیسی و برجسته‌ترین اثر آستن به شمار می‌آید که به موضوعات اجتماعی، طبقاتی، و عشق در انگلستان قرن نوزدهم می‌پردازد.

درباره کتاب غرور و تعصب

غرور و تعصب یکی از محبوب‌ترین و پرخواننده‌ترین رمان‌های کلاسیک جهان است که بارها به فیلم و سریال تبدیل شده است. داستان حول محور خانوادهٔ بنت و دختران آن‌ها می‌چرخد. وقتی آقای چارلز بینگلی، یک جوان ثروتمند و جذاب، به منطقه نقل مکان می‌کند، خانوادهٔ بنت که دغدغهٔ ازدواج دختران خود را دارند، با علاقه به او می‌نگرند. الیزابت بنت، دومین دختر خانواده، به‌عنوان زنی هوشمند و مستقل شناخته می‌شود که در ماجرای پیچیده‌ای با آقای دارسی، مردی مغرور اما جذاب، درگیر می‌شود. این داستان سرشار از سوءتفاهم‌ها، کشمکش‌های طبقاتی، و تعصبات اجتماعی است که به تدریج جای خود را به شناخت و عشق می‌دهند. مضامین اصلی این کتاب شامل تضاد غرور و پیش‌داوری، نقش اجتماعی و ثروت در ازدواج، و شخصیت‌پردازی برجسته است. برخورد اولیهٔ آقای دارسی و الیزابت، که پر از قضاوت‌های شتاب‌زده است، محور اصلی داستان را تشکیل می‌دهد. آستن با نگاهی انتقادی به نگرش مادی‌گرایانه نسبت به ازدواج و با طنز ظریف و نگاهی دقیق به مناسبات اجتماعی، اثری خلق کرده که همچنان جذاب و قابل تأمل است. 

کتاب غرور و تعصب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به دوستداران رمان‌های برجستهٔ کلاسیک پیشنهاد می‌شود.

درباره جین آستین

جین آستین در ۱۶ دسامبر ۱۷۷۵ در استیونتون، همپشر، جنوب شرقی انگلستان به دنیا آمد. او نویسندۀ قرن هجدهم و نوزدهم است که آثارش تأثیر گسترده‌ای بر ادبیات غرب گذاشت. شناخت او از زندگی زنان و مهارتش در نشان‌دادن ظرائف زندگی، او را به یکی از مشهورترین رمان‌نویسان عصر خودش تبدیل کرده است. آستین، ششمین فرزند از ۷ فرزند یک کشیش ناحیه بود. او در نوجوانی، نوشتن رمان را آغاز کرد. «عقل و احساس»، «غرور و تعصب»، «مانسفیلد پارک» و «اِما» کتاب‌هایی بودند که در زمان حیات این نویسنده چاپ شدند. ۲ کتاب دیگر او، پس از مرگش منتشر شدند (رمان‌های «نورثنگر ابی» و «ترغیب») و ۲ کتاب او هیچ‌گاه به پایان نرسیدند («لیدی سوزان» و «واتسن‌ها»). جین آستین در دورانی که زنده بود، کتاب‌هایش را بدون نام چاپ می‌کرد و هیچ‌کس نمی‌دانست که نویسندۀ کتاب، چه کسی است.

سبک جین آستن در شیوۀ نگارش، منحصربه‌فرد است. در آثار او، صدای راوی رمان با عمیق‌ترین احساسات شخصیت‌های قصه پیوند می‌خورد؛ به‌طوری‌که با خواندن رمان‌های او می‌توان پا جایِ پای شخصیت‌های داستان گذاشت. به نظر منتقدان، آستین نبوغی دووجهی داشت؛ هم طنز قدرتمندی داشت و هم اخلاق و روحیات آدم‌ها را خوب می‌شناخت. بر اساس رمان‌های جین آستن، نمایش‌های متعدد، اقتباس‌های تلویزیونی و چندین فیلم سینمایی ساخته شده است؛ برای نمونه می‌توان به سریال «گم‌شده در آستن» (Lost in Austen) بر اساس رمان «غرور و تعصب» و فیلم سینمایی «غرور و تعصب» (۲۰۰۵) با بازی «کی‌را نایتلی» بر اساس رمانِ یادشده اشاره کرد. اولین ترجمهٔ رمان‌های جین آستن در ایران، به‌کوشش «شمس‌الملوک مصاحب» و به تاریخ اسفند ۱۳۳۶ انجام و منتشر شد. جمشید اسکندانی (نشر ثالث) و رضا رضایی (نشر نی) نیز از دیگر مترجمان آثار این نویسندۀ مشهور هستند.

جین آستین در ۱۸ ژوئیهٔ ۱۸۱۷ درگذشت. او در کلیسای وینچستر به خاک سپرده شد.

بخشی از کتاب غرور و تعصب

«آقای بینگلی خوش‌سیما و اشراف‌منش بود. چهره‌اش مقبول و رفتارش ساده و بی‌تکلف بود. خواهرهای او خانم‌های زیبا، شیک و آراسته‌ای بودند. شوهرخواهرش، آقای هرست، فقط ظاهری اشراف‌منش داشت، اما دوستش آقای دارسی به‌زودی توجه همه را با قد بلند، هیکل متناسب، چهرۀ زیبا و قیافه و وضع اشرافی خود جلب کرد. به خصوص که به فاصلۀ پنج دقیقه پس از ورود او، این خبر به گوش همه رسید که وی سالی ده‌هزار لیره درآمد دارد. به عقیدۀ مردان، دارسی زیبایی مردانه‌ای داشت و به نظر خانم‌ها خیلی از بینگلی خوشگل‌تر بود. تا نیمی از مدت مهمانی همه او را با دیدۀ تحسین می‌نگریستند، ولی به‌تدریج رفتارش تولید نفرت و انزجاری کرد که عقیدۀ اهل مجلس را نسبت به او تغییر داد. معلوم شد که وی مردی متکبر و نسبت به دیگران بی‌اعتنا و مشکل‌پسند است و وجود تمام املاک وسیعی که در دربی‌شیر داشت مانع شد که بگویند رفتار و حرکات او نامطبوع و زننده است و به هیچ وجه قابل مقایسه با رفیقش نیست.

بینگلی خیلی زود با اشخاص سرشناس مجلس آشنا شد، زیرا بسیار سرزنده، بانشاط و خوش‌معاشرت بود. در همۀ پایکوبی‌ها شرکت کرد و از اینکه مهمانی زود تمام می‌شد ناراحت بود و اظهار می‌داشت که خودش مهمانی رقص در نزرفیلد خواهد داد. این صفات پسندیده برای معرفی او کافی بود. چه تفاوت فاحشی بین او و رفیقش وجود داشت! آقای دارسی فقط یک مرتبه با خانم هرست و یک مرتبه با دوشیزه بینگلی دست افشاند و از معرفی شدن به سایر خانم‌ها اظهار عدم تمایل کرد و فقط گاه‌به‌گاه و خیلی کم با یکی از همراهان خود سخنی می‌گفت. دربارۀ او چنین قضاوت شد که وی مغرورترین و نامطبوع‌ترین مردان است. همه آرزو داشتند که دیگر هرگز به مجالس آن‌ها پا نگذارد. در بین کسانی که سخت بر ضد او بودند یکی خانم بنت بود که تنفرش از رفتار دارسی به علت بی‌اعتنایی که به یکی از دخترهای او کرده بود مبدل به کینه و خصومت شده بود.»