کتاب هواخوری با پروانه

کتاب «هواخوری با پروانه» نوشتۀ رضی هیرمندی است و انتشارات علمی و فرهنگی آن را منتشر کرده است. هواخوری با پروانه داستانی دلنشین دربارۀ یک خانوادۀ ایرانی است.

درباره کتاب هواخوری با پروانه

کتاب هواخوری با پروانه داستانی لطیف و صمیمی از زندگی یک کودک در بطن یک خانوادهٔ ایرانی است. شروع داستان با فضایی کاملاً آشنا برای بسیاری از خوانندگان همراه است: بعدازظهر پنجشنبه، بازگشت از مدرسه، گفت‌وگوهای کوتاه اما پرمعنا با مادر و دغدغهٔ همیشگی امتحان و درس؛ اما فراتر از این ظاهر ساده، چیزی در عمق این روایت جریان دارد که آن را از یک خاطرهٔ روزمرهٔ کودکانه به متنی دل‌نشین و تأمل‌برانگیز تبدیل می‌کند.

رضی هنرمندی با زبانی کودکانه و از زاویهٔ دید راوی، دنیایی را به تصویر می‌کشد که در آن بزرگ‌ترها هم‌زمان با محبت، انتظار نیز دارند و کودکان باهوش، همه چیز را با دقت می‌فهمند، حتی اگر نگویند. گفت‌وگوهای بین کودک و مادر نه‌تنها تصویری از رابطه‌ای گرم و زنده را ترسیم می‌کنند، بلکه به شکل غیرمستقیم مفاهیمی مانند فشارهای آموزشی، تفاوت نگاه نسل‌ها و حتی دغدغه‌های والدین را نیز در دل خود جای‌داده‌اند. مادر، مهربان و درگیر کارهای خانه، در همان حال که ژله و کیک درست می‌کند، فرزندش را به درس‌خواندن ترغیب می‌کند، و پدربزرگ و مادربزرگ نیز از پشتِ خاطره و نقل‌قول‌ها حضوری پررنگ دارند؛ انگار که همه در ساختن این دنیا که محل امتحان یا دار مکافات است، نقش دارند.

راویِ کودک، با زبانی ساده و طبیعی، با کنجکاوی کودکانه‌ای که گاه آمیخته به شیطنت و گاه آمیخته به تفکر است، سعی دارد جهان اطرافش را درک کند. از نگاه او، همه چیز مهم است: آرشی که درس می‌خواند، مادری که خسته اما صبور است، امتحان‌هایی که تمام نمی‌شوند و دنیایی که انگار مدام از او توقع دارد.

هواخوری با پروانه کتابی است دربارۀ دنیای کودکی اما نه صرفاً برای کودکان. این کتاب می‌تواند برای بزرگ‌سالان هم تلنگری باشد تا دنیای کودکان را جدی‌تر ببینند و یادشان بیاید که جهان آن‌ها چقدر پر از احساس، سؤال و دقت است. نثر داستان هواخوری با پروانه ساده و درعین‌حال شاعرانه است، با لحنی گرم که خواننده را بی‌درنگ به دل خانه‌ای ایرانی می‌برد، جایی میان بوی کیک، صدای معلم، و خیال‌های کودکانه.

خواندن کتاب هواخوری با پروانه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به کودکان و نوجوانان پیشنهاد می‌کنیم.

درباره رضی هنرمندی

رضی هیرمندی در سال ۱۳۲۶ در روستایی به نام واصلان در پیرامون زابل در سیستان به دنیا آمد. دورهٔ دبستان را در این روستا و دورهٔ متوسطه را در رشتهٔ طبیعی در زابل به پایان رساند. پس از آن در سال ۱۳۴۵ در رشتهٔ زبان و ادبیات انگلیسی در دانشگاه مشهد (دانشگاه فردوسی) پذیرفته و در سال ۱۳۴۹ دانش‌آموخته شد. در سال ۱۳۵۳ به استخدام وزارت آموزش‌وپرورش درآمد و از آن سال در تهران به عنوان دبیر، در دبیرستان هایی مانند خوارزمی تدریس کرد. هم‌زمان برای ۸ سال در دانشگاه تهران به‌عنوان مربی، زبان انگلیسی را به دانشجویان تدریس کرد. رضی هیرمندی در سال ۱۳۶۵ دورهٔ کارشناسی‌ارشد زبان‌شناسی همگانی را در دانشگاه تهران آغاز کرد و این دوره را در سال ۱۳۶۷ با رساله‌ای به نام «توصیف مقابله‌ای زمان‌ها در انگلیسی و فارسی» به پایان رساند. در سال‌های ۱۳۷۰ به بعد، او در دانشگاه آزاد اصول ترجمه را نیز به دانشجویان تدریس می‌کرد. سرانجام پس از ۲۵ سال کار رسمی، در سال ۱۳۸۱ و به‌صورت خودخواسته بازنشسته شد و یک‌سره به نوشتن و ترجمه پرداخت. رضی هیرمندی کار ادبی‌اش را برای کودکان و نوجوانان در سال ۱۳۵۵ با ترجمه کتاب «درخت بخشنده» اثر معروف شل سیلور استاین نویسنده شهیر آمریکایی آغاز کرد؛ همچنین در همین سال کار ترجمه برای بزرگسالان را با ترجمهٔ کتاب «این منم واکین» شروع کرد. از آن پس رضی هیرمندی در ۲ حوزهٔ ترجمه و تألیف کار کرده و حاصل آن بیش از ۱۰۰ اثر بوده است. برخی از این آثار جوایزی را نصیب او کرده است.

بخشی از کتاب هواخوری با پروانه

«بعدازظهر پنجشنبه که از مدرسه به خانه می‌آیم، مامان توی آشپزخانه است. کیفم را زمین می‌گذارم و می‌گویم: «سلام.» مامان سرش را برمی‌گرداند و می‌گوید: سلام، امتحان جغرافی‌ات را خوب دادی؟ و سرگرم کارش می‌شود. می‌گویم: «بیست که نمی‌شوم.» مامان می‌گوید: «وا! چرا؟... خب، اشکالی ندارد»؛ یعنی هیجده نوزده هم که بشوم خوب است. مامان در یخچال را باز می‌کند و ژله‌ای را که دیشب درست کرده می‌آورد می‌گذارد روی میز و می‌گوید یک‌خرده استراحت بعد بگیر بنشین سر درست! شنبه امتحان علوم داری می‌گویم پس کارتون چی؟»