کتاب در میانه امنیت و ناامنی

کتاب در میانه امنیت و ناامنی نوشته ایوان کلیما و با ترجمه فروغ پوریاوری منتشر شده است. این کتاب سعی دارد تصویر تازه‌ای از جهان اطرافمان در اختیار ما قرار دهد تا با آن بتوانیم دنیا را با نگاهی دیگر ببینیم و درک کنیم.

درباره کتاب در میانه امنیت و ناامنی

نویسنده کتاب در میانه امنیت و ناامنی در مقدمه کتاب می‌گوید  اطمينان دارد كه انسان‌ها به لحظه‌ای نزديک می‌‌شوند كه در آن، نه فقط موضوع بقا تمدن‌ بشری، بلكه مسئله‌ی خود حيات و زندگی، برای كل بشريت زير سؤال می‌رود. انسان‌ها يگانه موجودات زنده‌ای هستند كه از قدرت تفكر انتزاعی برخوردارند و بی‌ترديد در لحظات سخت و بحرانی، قدرت انديشه‌ بشر توان يافتن راه حل‌های مثبت ارزش‌مند را دارد. اما متأسفانه، در لحظات سرنوشت‌سازی از اين دست، هميشه صدای تفكر پيروز نمی‌‌شود. او می‌گوید می‌داند اثرش تا حدی تصویری ناامید کننده ارائه می‌کند اما در فصل‌هایی از کتاب درباره به دنبال امید رفتن هم سخن می‌گوید. 

خواندن کتاب در میانه امنیت و ناامنی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

اگر به دنبال درک تازه‌ای از هستی هستید این کتاب را از دست ندهید.

بخشی از کتاب در میانه امنیت و ناامنی

بسیاری از نویسندگان و متفکران کوشیده‌اند مظهر عصر جدید را تعیین کنند. مهم‌ترین مشخصهٔ روزگار ما چیست: شکافتن اتم، گریز از نیروی جاذبهٔ زمین، اختراع کامپیوتر یا مهندسی ژنتیک؟

تمام این کشف‌های انقلابی کم وبیش با جنبهٔ مادی زندگی ارتباط دارند. این کشفیات البته نتایج معنوی هم داشته‌اند، اما من ادعا می‌کنم که آن‌چه حتی بیش‌تر مظهر عصر و زمانهٔ ما است، تغییری تمام وکمال در فهمِ فضا و زمان است. اشاره‌ام نه به بحث‌های فلسفی دربارهٔ طبیعت و یا سمت وسوی زمان، بلکه به درک و فهم انسان‌های عادی از فضا و زمان است. انسان‌ها هزارها، یا به‌عبارت دقیق‌تر، ده‌ها هزار سال فقط از محیط بی‌واسطهٔ خود آگاه بودند و درک‌شان از زمان و فضا ابعادی بشری داشت. در روزگاری نه‌چندان دور و دیر مردم اعتقاد داشتند که خداوند جهان را با یک کلمه، از هیچ و در ظلمت محض و مطلق آفرید. اساطیر یونانی بر این باور بود که هم جهان و هم خدایان در ظلمت و در گذشته‌ای دور از دل هرج ومرجی بی‌پایان پدید آمدند ــ اما حتی آن گذشتهٔ دور نیز بعد بشری داشت. در بندهش۶ اوستا که کتاب مقدس زرتشتیان است، آمده است که از پدید آمدن دنیا فقط دوازده‌هزار سال می‌گذشت، و دنیا در نخستین دورهٔ هستی خود فقط در ذهن خداوند خالق، اهورا مزدا، وجود داشته است. شیمون بن لاکیش۷ متفکر یهودی تأکید می‌کرد که تورات دو هزار سال قبل از خلقت جهان وجود داشته است. درواقع، کتاب مقدس تبارشناسی‌ای به‌دست می‌دهد که به اولین موجود بشری، یعنی به آدم، بر می‌گردد. با این‌که عمر بزرگان و سرکردگان چند صد سال بود و با عمر قابل تصور بشری وجه مشترک چندانی نداشت، اما باز هم‌چنان یک دورهٔ زمانی بود که برای مردم قابل درک بود. فهم افسانهٔ زیبا و تسلابخش آدم بسیار آسان‌تر از درک این ایده است که موجودیت هریک از ما فقط نتیجهٔ هزاران برخورد اتفاقی است، یا به برکت این واقعیت است که برخی از اجدادمان ده‌ها هزار سال پیش از میدان جنگ به سلامت برگشتند، یا از طاعون جان به‌در بردند و یا یکی از اجداد مؤنث‌مان که به اسارت گرفته شده بود، از خطر کشته شدن گریخت ـبه‌عبارت دیگر، ما فرزندان عشق و نفرت‌ایم. و اگر می‌خواهیم منطقی باشیم باید اجدادمان را در گذشتهٔ ماقبل بشری جست‌وجو کنیم.

سرودخوان در مزمور هشتم به ستایش خداوند می‌پردازد:

وقتی به آسمان‌های تو، که اثر انگشتانت است، و به ماه و ستارگانی می‌اندیشم، که تو مقرر کرده‌ای...