پیر بوردیو

پیر بوردیو (۱۹۳۰ - ۲۰۰۲)، اهل جنوب غربی فرانسه، در سال ۱۹۵۵ در ۲۵سالگی موفق به دریافت درجهٔ دکتری در رشتهٔ فلسفه از اکول نرمال سوپریور (ENS) پاریس شد. او در ۱۹۵۸ با پیروی از نظام دانشگاهی و با رویکردی علمی، نخستین مطالعهٔ قوم‌شناسانه و مهم خود را در میان مردمان بادیه‌نشین بربر در شمال آفریقا به پایان رساند. در بازگشت به فرانسه، در مدرسهٔ عالی مطالعات علوم اجتماعی (EHESS) در پاریس شروع به تدریس کرد. در سال ۱۹۷۵ پژوهش‌نامهٔ علوم اجتماعی را تأسیس کرد و در سال ۱۹۸۱ مدیر «مرکز جامعه‌شناسی اروپا» و صاحب کرسی جامعه‌شناسی در کلژدوفرانس شد. آثار او جزء لاینفک انقلاب فکری در جامعه‌شناسی و انسان‌شناسی شدند. در اوایل دههٔ ۱۹۹۰ به‌خاطر آثار علمی و پژوهشی خود که به درخشش بین‌المللی جامعه‌شناسی فرانسه کمک کرده بود، موفق به دریافت نشان طلایی «مرکز ملی پژوهش‌های علمی» فرانسه شد. آثار نظری او از منسجم‌ترین نظریه‌های اجتماعی نوشته‌شده در اواخر قرن بیستم هستند. مهم‌ترین آثار او در علوم اجتماعی عبارت‌اند از «بازتولید» (۱۹۷۰)، «طرح کلی نظریهٔ عمل» (۱۹۷۲)، «تمایز» (۱۹۷۹)، «حس عملی» (۱۹۸۰)، «هومو آکادمیکوس» (۱۹۸۴)، «چیزهای گفته‌شده» (۱۹۸۷)، «تأملات پاسکالی» (۱۹۹۷)، «سلطهٔ مذکر» (۱۹۹۸)، «دربارهٔ دولت» (۲۰۱۲) و «مانه: یک انقلاب نمادین» (۲۰۱۳).