کتاب هاروکی موراکامی به دیدار هایائوکاوای می‌رود

کتاب هاروکی موراکامی به دیدار هایائوکاوای می‌رود با ترجمه مژگان رنجبر منتشر شده است. گفت‌وگویی که این کتاب را شکل می‌دهد، بین دو نفر از برجسته‌ترین نمایندگان فرهنگی ژاپنِ معاصر است. با این‌که صحبت طولانی آن‌ها در مکانی خاص و در لحظه‌ای خاص از تاریخ رخ می‌دهد، بخش عمده محتوای آن جاودان و جهان‌شمول است.

درباره کتاب هاروکی موراکامی به دیدار هایائوکاوای می‌رود

شگفتی این کتاب شاید برای وجود دو ذهن زیبا و اندیشمند پسِ مطالب مطرح‌شده، با سطح فکری بالاتر از مردمان عادی و صداقت دو طرف حاضر در این گفت‌وگو باشد که آن‌چه را از دل‌شان برمی‌آید بر زبان می‌آورند و نقش بازی نمی‌کنند. در کم‌تر مقاله یا گفت‌وگویی پیش می‌آید که ما چنین صریح با بخش‌هایی از نظرات و افکار نویسنده‌ای مانند هاروکی موراکامی مواجه شویم، و بی‌تردید این موضوع به دلیل اعتماد کامل موراکامی و کاوای به همدیگر است. این کتاب نگاهی عمیق است به تفکر دو ژاپنی تاثیرگذار در جهان.

خواندن کتاب هاروکی موراکامی به دیدار هایائوکاوای می‌رود را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به ادبیات جهان پیشنهاد می‌کنیم

بخشی از کتاب هاروکی موراکامی به دیدار هایائوکاوای می‌رود

موراکامی: پس از حدود چهار سال و نیم زندگی در امریکا، چند ماهی می‌شد که تازه به ژاپن برگشته بودم. چیزی که پس از بازگشتم خیلی بر من تأثیر گذاشت این بود که مسائلی که قبل رفتنِ ناگهانی‌ام با آن‌ها دست‌وپنجه نرم می‌کردم، خیلی متفاوت به نظر می‌رسیدند.

مثلاً وقتی ژاپن بودم، برای حفظ فردیت۱۵ام به‌شدت تلاش می‌کردم. منظورم این است هر کاری که می‌توانستم می‌کردم تا از چیزهایی مانند تجمع‌ها، گروه‌ها، سازمان‌ها و قوانین دوری کنم. پس از فارغ‌التحصیلی‌ام از دانشگاه، هرگز شغل ثابتی نداشتم، خرج زندگی‌ام را از نویسندگی درمی‌آوردم، و دنیای ادبیات برایم بسیار خسته‌کننده بود. دست‌آخر، فقط رمان نوشتم.

من سه سال را در اروپا گذراندم، یک سال را در ژاپن و پس از آن‌که کمی بیش‌تر از سه سال در امریکا بودم، همه‌چیز تغییر کرد. رفته‌رفته به نظرم رسید که باید بیش‌تر دربارهٔ حسِ خودم به مسئولیت‌پذیری اجتماعی فکر کنم.

به‌خصوص پس از سفرم به امریکا کم‌کم به این باور رسیدم که در جایگاه یک فرد دیگر نیازی به فرار از مسائل ندارم. از آن‌جا که چارهٔ دیگری جز زندگی در جایگاه فرد نداریم، احساس فرار دیگر بی‌معنا به نظر رسید.