کتاب دایی وانیا: صحنه‌هایی از زندگی روستایی

نمایش‌نامه «دایی وانیا» اثر آنتوان چخوف را پرویز شهدی به فارسی برگردانده است. این اثر درباره بطالت و ابتذال است. درباره‎‌ی آدم‎‌هایی که از شرایط خود راضی نیستند. مهم نیست چه موقعیتی دارند، ارباب، پزشک، زمین‌دار یا حتی بانوی زیبایی که همه را مجذوب خود می‎‌کند. همه افسرده‌‎اند به جز زن پیر پیش‎خدمتی که عمری برابر عمر خانه دارد و هیچ ارتباطی نه با دنیایی که در آن زندگی می‌‎کند دارد نه با آدم‎‌های اطرافش. آنتوان چخوف دایی وانیا را در سال ۱۸۹۹ نوشت ولی انگار همین امروز نوشته شده است. حال و هوای داستان به شدت امروزی است. شخصیت‎‌ها بسیار ملموس‌اند آنقدر که انگار ما هم هر روز می‌‎بینیم‌شان و حتی خودمان را در آنها می‎‌بینیم. دایی وانیا داستان مردی است که برای اینکه خانواده زندگی خوبی داشته باشند همه عمر فداکاری کرده است. کسی که در ۴۷ سالگی افسوس می‎‌خورد که می‎‌توانست زندگی بهتری داشته باشد. دختری که از داشتن حتی کسی که او را با تمام وجود دوست بدارد هم محروم است. پزشکی که از شرایط و اتفاقاتی که در شهرستان می‌‎افتد ناراضی است و در نهایت پروفسوری که حتی در زندگیش جمله‎‌ای ننوشته که حاصل فکر خودش باشد. «یلنا آندری‌یونا: درباره‌ی پیر شدنت طوری حرف می‌زنی که انگار همگی مسئول آن هستیم. سربریاکف: از همه بیش‌تر تو را از خودم متنفر می‌کنم. [یلنا آندری‌یونا از جا برمی‌خیزد و می‌رود کمی دورتر می‌نشیند.] طبعاً حق هم داری. من که احمق نیستم، این چیزها را می‌فهمم. تو جوان و سالم و زیبایی، می‌خواهی از زندگی لذت ببری، درحالی‌که من پیرمردی هستم یک پایم لب گور. فکر می‌کنی این چیزها حالی‌ام نیست؟» وقتی دایی وانیا را می‎‌خوانیم، دیوا‎رهای ذهنمان برداشته می‌‎شوند و ما واقعیت را بهتر می‎‌بینیم.