کتاب اندیشه‌هایی در باب صلح هنگام حمله هوایی

«اندیشه‌هایی در باب صلح هنگام حمله هوایی» نوشته ویرجینیا وولف (۱۹۴۱-۱۸۸۲)، نویسنده زن پیشروی انگلیسی است. ویرجینا وولف در سال‌های بین دو جنگ جهانی از چهره‌های سرشناس محافل ادبی لندن و از مهره‌های اصلی انجمن روشنفکری بلومزبری بود. او در طول زندگی بارها دچار بیماری روانی دوره‌ای شد و در نهایت در سال ۱۹۴۱ به زندگی خود پایان بخشید. این کتاب این‌گونه آغاز می‌شود: آلمان‌ها شب گذشته و شب پیش از آن بر فراز این خانه بودند و امشب باز این‌جا هستند. تجربه عجیبی است، دراز کشیدن در تاریکی و گوش سپردن به صدای اوج گرفتن یک زنبور سرخ، که هر لحظه ممکن است شما را رهسپار وادی مرگ نماید. صدایی که آرامش و توالی اندیشیدن در باب صلح را از هم می‌گسلد. با این وجود یک صداست- بسیار بلندتر از صدای نمازگزاران و سرودهای کلیسایی-که می‌بایست انسان را به اندیشیدن در باب صلح و آرامش وادار نمایند. تا زمانی که نتوانیم‌اندیشه صلح را در خود بارور کنیم ما- نه فقط این تَنِ آرمیده در این بستر بلکه میلیون‌ها تَنی که بعدها متولد خواهند شد- در تاریکی مشابهی دراز کشیده و به صدای خرخر مرگ بر فراز سر خود گوش خواهند سپرد؛ بیایید فکر کنیم تنها فعالیت مفیدی که می‌توانیم هنگامی که اسلحه‌ها بالای تپه تپ تپ تپ صدا می‌کنند و انگشت نور افکن ابرها را لمس می‌کند و این‌جا و آن‌جا، گاهی در نزدیکی، گاهی در دوردست‌ها بمبی فرو می‌افتد، انجام دهیم این است که پناهگاهی در برابر حمله هوایی ایجاد کنیم. بالا در آسمان، مردان جوان انگلیسی و آلمانی با یکدیگر می‌جنگند. مدافعین مرد هستند، مهاجمین [نیز] مرد هستند. سلاحی به زنان برای جنگیدن با دشمن و یا حتی دفاع از خود داده نشده است. او باید امشب بی‌سلاح بخوابد.