کتاب وقتی نیچه گریست

کتاب رمان وقتی نیچه گریست نوشته اروین د یالوم، روان‌پزشک و استاد دانشگاه استنفورد، می باشد که در سال ۱۹۹۲ به زبان انگلیسی منتشر شد. این کتاب روایتی از روانکاوی افراد مهم و سرشناس قرن ۱۹ مانند نیچه است. این کتاب تلفیقی از خیال و واقعیت است. داستان از دیدار خیالی نیچه، فیلسوف آلمانی، و دکتر برویر که یک روان درمانگر است شروع می‌شود‌.

درباره وقتی نیچه گریست

دکتر برویر در قرن ۱۹ میلادی و در آستانه چهل سالگی است، او روانشناس و روان درمان‌گر است و به طبابت بیماران خویش مشغول است. معشوقه نیچه لوسالومه از دکتر برویر می‌خواهد بدون اینکه خود نیچه متوجه شود، درمان او را برعهده بگیرد. ملاقات عجیبی است فردریش نیچه در مقابل دکتر برویر گارد شدیدی دارد. حرف‌ها و کلمه‌ها بسیار حساس هستند. هر لحظه امکان دارد این ملاقات با یک خداحافظی سریع از سمت نیچه به‌پایان برسد. دکتر برویر تلاش می‌کند تا ارتباط خوبی برقرار کند. هوش و درایت دکتر برویر در این کار راهنمای او است و در نهایت او موفق می‌شود. نیچه دو سه بار از قبول درمان توسط دکتر برویر سرباز می‌زند تا اینکه شبی به‌شدت بدحال می‌شود و در تنهایی دچار حملات شدید میگرنی می‌شود. در ادامه‌ی این مسیر دکتر برویر با ذکاوت خود سعی می‌کند از ناامیدی‌های زندگی خودش برای نیچه بگوید. برای او درددل کند و حتی کار را به‌جایی می‌رساند که خود را به‌عنوان بیماری روانی جا می‌زند و از نیچه درخواست کمک می‌کند.

در انتها گیرایی و جذابیت کتاب وقتی نیچه گریست باعث می‌شود که دیگر نتوانیم کتاب را زمین بگذاریم و باید یک‌نفس آن را بخوانیم. در مورد این بخش سخن نمی‌گویم و شما را از بخش نهایی آگاه نمی‌کنم تا خودتان بخوانید و لذت ببرید. اروین یالوم در خلال کتاب وقتی نیچه گریست به توصیف درمان‌‌های رایج برای وسواس فکری که هر دو شخصیت اصلی رمان به شکلی گرفتار آن هستند می‌پردازد.

اما در نهایت روش روان‌ درمانی اگزیستانسیال و رابطه پزشک – بیمار است که کتاب به معرفی آن می پردازد.

داستان، با پیام لوسالومه که به دکتر یوزف برویر شروع می‌شود؛ پیامی که در آن سالومه از دکتر برویر برای صحبت در مورد بیماری و رنج‌های دوستش فردریش نیچه که از نظر او امید آیندۀ فلسفۀ آلمان و جهان است شروع می‌شود. این کتاب آمیزه‌ای است از واقعیت و خیال، جلوه‌ای از عشق، تقدیر و اراده.

چرا باید کتاب وقتی نیچه گریست را مطالعه کنیم؟

رمان وقتی نیچه گریست به شکلی نوشته شده است که حتی اگر به روان‌درمانی، به فلسفه، رابطه درمانگر و بیمار، وسواس‌های فکری و مسائلی شبیه این علاقه نداشته باشید، می‌توانید آن را بخوانید و شیفته آن شوید. اما اگر به نیچه و فلسفه او و همچنین به روان‌درمانی علاقه دارید این کتاب برای شما شگفت‌انگیز خواهد بود

خواندن کتاب وقتی نیچه گریست را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

خواندن کتاب وقتی نیچه گریست را به علاقه‌مندان رمان‌های روان‌شناختی، پیشنهاد می‌کنیم. همچنین اگر کتاب‌های دیگر اروین یالوم را خوانده‌اید، بدون شک از خواندن این کتاب هم لذت خواهید برد.

درباره اروین دی‌یالوم

اروین یالوم در سال 1956 در دانشگاه بوستون در رشته‌ی پزشکی و در سال 1960 در رشته‌ی روان‌شناسی فارغ‍التحصیل شدو او در سال 1963 مشغول به تدریس در دانشگاه استنفورد شد. او در همین دانشگاه توانست روانشناسی هستی‌گرا یا اگزیستانسیال را ابداع کند. اروین یالوم با نبوغی که در روان‌شناسی دارد از بقیه روان‌شناسان جلوتر است، او تابه‌‌حال چندین کتاب نوشته و با داستان‌هایی ساده از تجربیات زندگی خودش صحبت کرده است. او اولین روان‌شناسی است که توانسته با دانش زیاد و مطالعه فلسفه‌ی فیلسوفانی مانند ارسطو و سقراط به نحوه‌ی متفاوت و جدید به روان‌شناسی نگاه کند و موفق شود در سال 2002 برنده‌ی جایزه‌ی انجمن روان‌شناسی آمریکا شود.

اروین یالوم با سبک منحصربه‌فرد خود توانسته مردم عادی را با خود همراه کند و هم‌چنین از بین دیگر روان‌شناسان نیز طرفداران زیادی دارد. او عقیده دارد در دنیای فعلی با این همه امکانات اکتفا کردن به آموزه‌های فقط شخص به‌خصوصی اشتباه است و باور دارد روح و روان آدمی آنقدر پیچیده شده است که باید به ‌دنبال راه جدیدی برای حل و روبه‌رو شدن با سائل خود پیدا کند. مخاطبان اصلی این نویسنده‌ی بزرگ معمولا روان‌کاوان، روان‌شناسان حوزه‌ ی نوجوانان و نوپایان در سراسر دنیا هستند.

جملات برگزیده از کتاب وقتی نیچه گریست

- تا زمانی که زنده هستی، زندگی کن! اگر زندگی را در حد کمال درک کنی، وحشت مرگ از بین می‌رود. اگر انسان در زمان مناسب زندگی نکند، در زمان مناسب هم نمی‌میرد.

- شاید بتوانید افرادی را که دوست دارید، در نظر بیاورید، ولی با تفکر بیشتر می‌بینید که آنها را دوست ندارید، بلکه احساس مطبوعی را دوست دارید که از دوست داشتن آنها حاصل می‌شود. شما اشتیاق را دوست دارید، نه کسی که اشتیاق را ایجاد می‌کند.

بخشی از رمان وقتی نیچه گریست

ینیا سالومه! بروئر کوشید این نام را به ذهن بیاورد. تعداد دانشجویان او زیاد بودند. لو افزود: «...از طریق او، میزان علاقه شما به واگنر، گذراندن تعطیلات آخر هفته در مهمانخانه آمالفی ونیز، و درک روشی برای شناختن شما به محض دیدن را دریافتم. مهمتر اینکه از طریق او متوجه شدم که شما درمانگر بیماری ناامیدی و افسردگی هستید. برادرم در فصل تابستان، در کنفرانسی غیررسمی حاضر شد که در آن، شما روشی درمانی را در مورد زن جوانی به نام آنااو که دچار ناامیدی و افسردگی شده بود، توضیح می‌دادید. روش تازه شما یا همان گفتگودرمانی، بر اساس منطق و فاش ساختن موارد پیچیده ذهنی است. ینیا می‌گفت شما تنها پزشک اروپایی هستید که می‌توانید بیماران روانی را درمان کنید.»

آنااو! دکتر بروئر با شنیدن آن نام، چنان بر خود لرزید که مقداری قهوه از فنجانی که نزدیک لب برده بود، بیرون ریخت. به سرعت بر خود مسلط شد و با این امید که دوشیزه سالومه آن واقعه را ندیده باشد، با دستمال، قطرات قهوه را از روی لباس خود زدود. آنااو! آنااو! باور نمی‌کرد. هرجا می‌رفت، آنااو، همان نام رمزی که برای برتا پاپنهایم انتخاب کرده بود، به دنبال او می‌آمد. بروئر همواره با دقت فراوان تلاش می‌کرد هنگام مواجهه با دانشجویان، نام واقعی بیماران را بر زبان نیاورد و به جای آن، از نام مستعار استفاده کند. به همین دلیل هم نام مستعار آنااو را برای برتا پاپنهایم برگزیده بود. سالومه افزود: «ینیا به شدت تحت تأثیر شما قرار گرفته، دکتر بروئر. هرگاه در مورد کنفرانس آموزشی مربوط به درمان آنااو حرف می‌زند، می‌گوید از اینکه انوار دانش فردی نابغه، او را در بر گرفته‌اند، احساس خوشحالی می‌کند. پیشتر هرگز چنین اظهارنظرهایی از او نمی‌شنیدم. بنابراین مصمم شدم روزی به ملاقات شما بیایم. شاید هم فرصتی به دست بیاورم و نزد شما به تحصیل ادامه بدهم. البته این «روزی»، به دلیل وخیم شدن وضعیت نیچه در ماه گذشته، زود از راه رسید.»

بروئر نگاهی به اطراف انداخت. تعداد زیادی از مشتریان، کافه را ترک کرده بودند، ولی خود او، درست موقعی که تصور می‌کرد برتا را ترک کرده است، همچنان در آنجا و کنار زنی فوق‌العاده حضور داشت و با لو سالومه حرف می‌زد که توسط آنااو به زندگی او آورده شده بود. سراپایش با لرزشی اندک که شاید هم از سردی ناگهانی نشأت می‌گرفت، لرزید. آیا همین احساس حاکی از آن نبود که فرار کردن از برتا امکان ندارد؟ بروئر سرفه‌ای کوتاه کرد و ناگزیر گفت: «دوشیزه عزیز، بیماری که برادرتان از او نام برده، تنها موردی است که آن روش تجربی را به کار برده‌ام. هیچ دلیلی ندارد که چنین روشی در مورد دوست شما هم تأثیر بگذارد و در ضمن، دلایل زیادی می‌توان ارائه داد که خلاف این باشد.