کتاب دنبال چی می گردی؟ در کتابخانه پیدا کن

کتاب دنبال چی می گردی؟ در کتابخانه پیدا کن با عنوان اصلی お探し物は図書室まで (O sagashi mono wa toshoshitsu made) و عنوان انگلیسیِ What you are looking for is in the library: a novel نوشتهٔ میچیکو آیویاما و ترجمهٔ امیرمهدی حقیقت است. نشر چشمه این کتاب را منتشر کرده است. اثر حاضر که در دستهٔ ادبیات داستانی قرن ۲۰ ژاپن قرار گرفته، چند داستان به‌هم‌پیوستهٔ لطیف و الهام‌بخش است که یادآوری می‌کند پاسخ بسیاری از پرسش‌های زندگی ممکن است درست جلوی چشممان باشد. نسخهٔ الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب دنبال چی می گردی؟ در کتابخانه پیدا کن اثر میچیکو آیویاما

کتاب «دنبال چی می‌گردی؟ در کتابخانه پیدا کن» که نخستین‌بار در سال ۲۰۲۰ میلادی و در ایران در سال ۱۴۰۳ منتشر شده، یک مجموعه داستان کوتاه و به‌هم‌پیوسته است. تصویرگری این کتاب بر عهدهٔ «آلیسون واتس» بوده است. پنج شخصیتِ پنج داستانِ این کتاب سال‌ها است در جست‌وجوی چیزی هستند که خودشان از ماهیت آن آگاه نیستند. این جست‌وجو آنان را به کتابخانهٔ محله می‌برد و با کتابدار مرموز آن روبه‌رو می‌کند. خانم کتابدار از مراجعانش یک سؤال ساده می‌کند؛ «دنبال چی می‌گردی؟». این پرسش و کتابی که او به هر یک از مراجعان می‌دهد، دیدگاه زندگی آن فرد را تغییر می‌دهد. این پنج شخصیت جنس، سن، شغل و شرایط گوناگونی دارند. این کتاب را حاوی داستانی درباره‌ٔ جادوی کتاب‌ها و تأثیر مطالعه بر زندگی فردی و اجتماعی دانسته‌اند. این مجموعه داستان کوتاهِ به‌هم‌پیوسته نشان می‌دهد کتاب‌ها چگونه می‌توانند نه‌تنها اطلاعات جدیدی به ما بدهند، بلکه دیدگاه‌ها و احساسات ما را تغییر و در مسیر جدیدی از زندگی قرارمان دهند. عنوان پنج داستانِ این کتاب عبارت است از «توموکا: ۲۱ ساله، دستیار فروش لباس زنانه»، «ریو: ۳۵ ساله، بخش حسابداری یک کارخانهٔ تولید مبلمان»، «ناتسومی: ۴۰ ساله، دبیر تحریریهٔ سابق مجله»، «هیرویا: ۳۰ ساله، بی‌کار و خانه‌نشین» و «ماسائو: ۶۵ساله، بازنشسته».

اثر حاضر بیشترین فروش را در آگوست ۲۰۲۳ میلادی داشته، «امیرمهدی حقیقت» آن را از متن انگلیسی به پارسی برگردانده و NHK در سال ۲۰۲۲ میلادی یک درام صوتی بر اساس این کتاب تولید کرده است.

خلاصه داستان دنبال چی می گردی؟ در کتابخانه پیدا کن

«میچیکو آئویاما»، نویسندهٔ این کتاب داستان زندگی پنج شخصیت را روایت کرده است. شخصیت اول «توموکا» است که با آرزوهای فراوان از کشورش به توکیو آمده، اما اکنون از دانشگاه انصراف داده و در یک فروشگاه لباس زنانه کار می‌کند. او قصد دارد مهارتی جدید بیاموزد؛ برای همین به انجمن فرهنگی می‌رود و در کلاس اکسل ثبت‌نام می‌کند. خانم «سایوری کوماچی» در کتابخانه علاوه‌بر کتاب‌های آموزشی، کتابی برای کودکان به او می‌دهد و هدفی خاص از این اقدام دارد. این کتابدار از هر مراجع یک سؤال ساده می‌کند؛ «دنبال چی می‌گردی؟»؛ سؤالی که به نظر پیش‌پاافتاده می‌آید، اما می‌تواند دیدگاه زندگی هر فرد را تغییر دهد. «ریو» شخصیت دیگری است که در بخش حسابداری یک تولیدی مبلمان کار می‌کند. او برای همراهی با دوستش که قصد راه‌اندازی فروشگاه اینترنتی دارد، به جلسه‌ای در انجمن فرهنگی می‌رود و پس از آن به کتابخانه می‌آید. خانم کوماچی به او هم کتابی می‌دهد که ذهنیتش را تغییر دهد. «ناتسومی» زنی ۴۰ساله است که به‌دلیل مرخصی پس از زایمان شغل رؤیایی خود را از دست داده و حالا در شغلی که احساس تعلق به آن ندارد، کار می‌کند. او به‌واسطهٔ مهدکودک فرزندش با انجمن فرهنگی آشنا می‌شود. «هیرویا» مردی ۳۰ساله است که هیچ شغل و تحصیلاتی ندارد و با مادرش زندگی می‌کند. آرزوی او تبدیل‌شدن به یک تصویرگر «مانگا» [کمیک ژاپنی] است. او به‌بهانهٔ پیداکردن یک مانگا به کتابخانه می‌رود و وارد مکالمه‌ای با خانم کوماچی می‌شود. آخرین شخصیت مردی ۶۵ساله است که پس از ۴۲ سال کار، بازنشسته شده و نمی‌داند چه برنامه‌ای برای زندگی‌اش دارد. او برای یادگیری بازی «گو» به انجمن فرهنگی می‌رود و در کتابخانه به سر می‌برد.

چرا باید کتاب دنبال چی می گردی؟ در کتابخانه پیدا کن را بخوانیم؟

مطالعهٔ این مجموعه داستان کوتاه و به‌هم‌پیوسته به ما یادآوری می‌کند که گاه همهٔ آنچه نیاز داریم، روبه‌رویمان است. این کتاب جادو و اثر کتاب و مطالعه را به ما نشان داده و ما را با پنج شخصیت متفاوت با یکدیگر آشنا و همراه می‌کند.

کتاب دنبال چی می گردی؟ در کتابخانه پیدا کن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی قرن ۲۰ ژاپن و قالب داستان کوتاهِ به‌هم‌پیوسته در باب کتاب و مطالعه و یک کتابدار مرموز پیشنهاد می‌کنیم.

درباره میچیکو آیویاما

«میچیکو آئویاما» (Michiko Aoyama) در سال ۱۹۷۰‌ میلادی در استان آیچی در هونشو در ژاپن به دنیا آمد. پس از دانشگاه گزارشگر یک روزنامهٔ ژاپنی مستقر در سیدنی شد؛ سپس به توکیو بازگشت و به‌عنوان سردبیر مجله مشغول به کار شد. کتاب «دنبال چی می‌گردی؟ در کتابخانه پیدا کن» به قلم او در فهرست نهایی جایزهٔ کتابفروشان ژاپن قرار گرفت و به پرفروش ترین کتاب ژاپن تبدیل و به بیش از ۲۰ زبان ترجمه شد. اولین رمان این نویسنده «کاکائو در پنجشنبه» نام داشت که برندهٔ اولین جایزهٔ کتاب میازاکی شد. کتاب بعدی‌اش با عنوان «قصهٔ گربه زیر درخت» جایزهٔ ادبی تنریو را برد.

درباره امیرمهدی حقیقت

«امیرمهدی حقیقت» ۲۷ شهریور ۱۳۵۳ در تهران زاده شد. از سال ۱۳۸۰ با ترجمهٔ کتاب «مترجم دردها» نوشتهٔ «جومپا لاهیری» وارد عرصهٔ حرفه‌ای ترجمهٔ ادبی شد. تمرکز اصلی او بر ادبیات آمریکای شمالی به‌ویژه داستان کوتاه ‌بوده و آثاری را در حوزه‌های بزرگسال و کودک و نوجوان ترجمه کرده‌ است. او آثار نویسندگان بسیاری مانند جومپا لاهیری، «سام شپارد»، «گی دو ماپاسان»، «هاروکی موراکامی» و «کازئو ایشی گورو» را به پارسی برگردانده است. 

این کتاب یا نویسنده چه جوایز و افتخاراتی کسب کرده است؟

کتاب «دنبال چی می‌گردی؟ در کتابخانه پیدا کن» در فهرست بهترین کتاب سال ۲۰۲۳ تایمز قرار گرفته و نامزد جایزهٔ بهترین کتاب پرفروش ژاپن در سال ۲۰۲۱ شده و جایگاه دوم را کسب کرده است.

نظر افراد یا مجله‌های مشهور درباره این کتاب چیست؟

مجله تایم این کتاب را را یکی از ۱۰۰ کتابی که «باید خواند» دانسته و آن را نگاهی تازه و امیدوارکننده به قدرت کتاب‌ها و پایداری رؤیاها» توصیف کرده است. روزنامهٔ آیریش تایمز این اثر را دل‌نشین خوانده و نقدهای کیرکوس آن را گشایش ملایم و لذت‌بخش داستان‌ها نامیده که برای کسانی که در یک لحظهٔ حیاتی از زندگی خود قرار دارند، امید و شادی می‌آورد. «رابین اسلوان» از نیویورک تایمز شخصیت‌پردازی کتاب را ستوده و آن را «کتابی که نمی‌توان کنارش گذاشت» دانسته است. «الکساندرا آلتِر» از نیویورک تایمز این کتاب را جزو ژانری موسوم به «ادبیات درمانی» طبقه‌بندی کرده که در ژاپن و کره محبوب است.

چه نسخه‌های دیگری از این کتاب در ایران منتشر شده است؟

کتاب حاضر با عنوان‌های مختلف و توسط مترجمان و ناشران متفاوت در سال‌های مختلف ترجمه و منتشر شده است؛ برای نمونه نشر نون این اثر را در سال ۱۴۰۳ با عنوان «در کتابخانه پیدایش می‌کنی» و با ترجمهٔ «هادی سالارزهی»، نشر دانش‌آفرین با عنوان «هر چه به دنبالش هستی، در کتابخانه پیدا می‌شود» و با ترجمهٔ «پرنیان نصوری» و نشر ادب و قلم با عنوان «چیزی که دنبالشی تو کتابخونه‌ست» با ترجمهٔ «حدیث دهقان» در همان سال منتشر کرده‌اند.

بخشی از کتاب دنبال چی می گردی؟ در کتابخانه پیدا کن

«فصل شکوفه‌های گیلاس دارد تمام می‌شود. شاید بهتر است فردا هم بروم شکوفه‌ها را تماشا کنم. بیش‌تر که فکر می‌کنم می‌بینم شاید هم نروم. تا همین الآن هم حسابی تماشای‌شان کرده‌ام. معمولاً اوایل آوریل، آخر هفته‌ها، با عجله می‌رفتم شکوفه‌ها را پیش از این‌که بریزند می‌دیدم، ولی امسال فرق دارد. وقتم خالی بوده و فرصت داشته‌ام رشدشان را، از وقتی غنچه بودند تا شکوفه شدن، دنبال کنم. هر وقت هوس می‌کردم، هر ساعت از شب‌وروز، می‌توانستم بروم تماشا کنم. وقتی دخترم شِیه بچه بود، همیشه آن‌قدر سرم شلوغ بود که نمی‌توانستم آخر هفته‌ها مرخصی بگیرم و معمولاً نمی‌شد شکوفه‌ها را یک‌جا ببینیم. ولی حالا که بالاخره وقتش را پیدا کرده‌ام، شِیه دیگر خانه نیست. خودش جدا زندگی می‌کند؛ البته اگر هنوز هم خانه بود، فکر نمی‌کنم برای تماشای شکوفه‌ها پدرش را همراهی می‌کرد.

در این شش ماه که از بازنشستگی‌ام گذشته سه نکته را متوجه شده‌ام. یکی این‌که شصت و پنج‌سالگی آن‌قدر که فکر می‌کردم سن پیری نیست. واقعاً جالب بود، خیال می‌کردم پیرمرد می‌شوم، ولی اصلاً شبیه تصوراتم در گذشته نیستم. البته مدت‌هاست که دیگر جوان نیستم، ولی قطعاً احساس پیری نمی‌کنم. خودم را بیش‌تر میان‌سال می‌بینم.

دومی این است که سرگرمی ندارم و این نگرانم می‌کند. البته چندتایی دلخوشی کوچک دارم. چیزهایی هست که چشم‌به‌راه‌شان هستم، مثل آبجو شبانه یا تماشای سریال تاریخی‌حماسی یکشنبه‌شب‌ها. ولی این‌ها جزو زندگی روزانه‌ام است و حکم سرگرمی را ندارد. نه چیزی درست می‌کنم نه به چیزی چنان علاقه‌مندم که بتوانم با شوق و ذوق حرفش را بزنم.

و اما سومین چیزی که فهمیده‌ام… آه. امان از سومی! حالا که دیگر برای جایی کار نمی‌کنم، جامعه چندان به رسمیت نمی‌شناسدم.

از آن‌جا که سال‌ها در بخش فروش بودم، حرف زدن با آدم‌ها بخشی از کارم بود. برای همین است که شاید به‌اشتباه خیال می‌کردم شبکهٔ گسترده‌ای از ارتباطات شخصی دارم. ولی وقتی بازنشسته شدم، جا خوردم که هیچ کارتی برای تبریک سال نو به دستم نرسید. جا خوردم که فهمیدم همهٔ روابطم کاری بوده و عملاً هیچ دوست واقعی‌ای ندارم، حتی کسی که بتوانم با او یک فنجان چای بخورم. طی این شش ماه، به رغم چهل و دو سالی که در شرکت بودم، رد پایم محو شده.»