کتاب مسئولیت و داوری

کتاب مسئولیت و داوری نوشتهٔ هانا آرنت و جروم کن و ترجمهٔ میثم محمدامینی است. نشر نو این کتاب را منتشر کرده است. این اثر از مجموعهٔ «کتابخانهٔ فلسفهٔ سیاسی» است.

درباره کتاب مسئولیت و داوری

کتاب مسئولیت و داوری مجموعه‌ای است از هشت نوشتارِ مستقل و پیشتر منتشرنشده از هانا آرنت که متعلق به دههٔ پایانی عمر او هستند. «جروم کن»، گردآورندهٔ این مجموعه، مقدمه‌ای مفصل دربارهٔ مضامین کل مجموعه و معرفی هریک از بخش‌ها نگاشته است. آرنت تمام متن‌های موجود در کتاب «مسئولیت و داوری»، اعم از درسگفتارها و سخنرانی‌ها و جستارها را در اصل به انگلیسی نوشته است. در این اثر آرنت نیز گاه با جمله‌های بلند و متعرضه‌های متعدد مواجه می‌شویم که فهم آن‌ها به شکیبایی و دقت در هنگام مطالعه نیاز دارد. بحث‌های آرنت شاید گاهی دشوار باشند، ولی تقریباً همیشه روشن‌ و عاری از عبارت‌پردازی‌های شاعرانه و مضمون‌سازی‌های تصنعی و استعاره‌های غریب است. هانا آرنت در این اثر به مسئولیت شخصی و مسئولیت جمعی در دوران دیکتاتوری و محاکمهٔ آشویتس پرداخته است. او همچنین از اخلاق و فلسفهٔ اخلاق نیز در کتاب حاضر سخن گفته است.

خواندن کتاب مسئولیت و داوری را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران آثار هانا آرنت پیشنهاد می‌کنیم.

درباره‌ هانا آرنت

هانا آرنت در سال ۱۹۰۶ به دنیا آمد و در سال ۱۹۷۵ درگذشت. او تئوریسین و فیلسوفی سیاسی بود که در آلمان در یک خانوادهٔ یهودی زاده شد. در ۱۸سالگی وارد دانشگاه ماربورگ شد و در این دانشگاه استاد محبوبش «مارتین هایدگر» بود که رابطهٔ عاشقانه‌ای نیز با او داشت. او در سال ۱۹۲۶ دانشگاه ماربورگ را ترک کرد و به دانشگاه هایدلبرگ رفت تا رسالهٔ دکتری خود را با عنوان «مفهوم عشق از نظر آگوستین قدیس» زیر نظر «کارل یاسپرس» بگذراند. پس از تحصیل به یکی از رهبران چپ آلمان بدل شد و به مخالفت با نازی‌ها پرداخت. هانا آرنت در سال ۱۹۳۲ ریاست دانشگاه فرایبورگ را بر عهده گرفت. در سال ۱۹۳۳ با قدرت‌گرفتن آدولف هیتلر مدتی به زندان افتاد و با شروع جنگ جهانی دوم به اردوگاه مرگ و کوره‌‎های آدم‌سوزی اعزام شد که البته توانست از اسارت فرار کند و همراه با همسر خود «هاینریش بلوشر» به فرانسه برود. هانا آرنت و همسرش با هجوم آلمان‌ها به فرانسه، به آمریکا مهاجرت کردند. او در سال ۱۹۵۱ تابعیت ایالات متحده را پذیرفت. اوایل مهاجرت برای او بسیار سخت و همراه با فقر بود. در ۱۹۶۳ به استادی دانشگاه شیکاگو رسید و در ۱۹۶۷ به «مدرسهٔ تحقیقات اجتماعی» نیویورک رفت و تا پایان عمرش آنجا تدریس می‌کرد. هانا آرنت در سال ۱۹۵۱ کتاب معروف خود «ریشه‌های توتالیتاریسم» را منتشر کرد. این کتاب او را به یکی از اصلی‌ترین نظریه‌پردازان زمان خود بدل کرد؛ همچنین از دیگر آثار معروف او می‌توان به «حیات ذهن»، «انقلاب»، «وضع بشر»، «قدرت و قهر» و «میان گذشته و آینده» اشاره کرد. هانا آرنت در ۴ دسامبر ۱۹۷۵ در نیویورک درگذشت و در کنار همسرش به خاک سپرده شد.

بخشی از کتاب مسئولیت و داوری

«چون آنچه اکثریت فکر می‌کنند و می‌خواهند افکار عمومی را تشکیل می‌دهد، هرچند شاید مجاری عمومی ارتباطی - مطبوعات و رادیو و تلویزیون - بر خلاف آن حرکت کنند. این همان تفاوت آشنا میان کشور واقعی و نهادهای رسمی کشور است؛ و وقتی این تفاوت چنان بزرگ شده باشد که شکاف پدید آورَد، نشانه‌ای می‌شود از خطری آشکار و حاضر علیه پیکرهٔ سیاسی. دقیقاً همین نوع افکار عمومی، که می‌تواند کاملاً فراگیر باشد و با این حال فقط به‌ندرت علنی شود، بود که با قوت و اهمیتِ حقیقی‌اش در محاکمه در فرانکفورت آشکار شد. همین نوع افکار عمومی در رفتار متهمان متجلی بود -در خندیدن و لبخند زدن و گستاخیِ تمسخرآمیزشان در برابر دادستانان و شهود، احترام نگذاشتنشان به دادگاه، نگاه‌های "تحقیرآمیز و تهدیده‌کنندهٔ" آنها به جمعیت در آن لحظات نادری که شنیده می‌شد که نفس‌ها از وحشت بند آمده است. فقط یک بار صدای یک نفر به گوش می‌رسد که فریاد می‌زند "چرا نمی‌کشیدش و کار را تمام نمی‌کنید؟" همین نوع افکار عمومی در رفتار وکلایی متجلی بود که دائم به قضات یادآوری می‌کردند که نباید اهمیتی بدهند به اینکه "در دنیای بیرون دربارهٔ ما چه فکر خواهند کرد"، و مرتب اشاره می‌کردند که این مطالبهٔ آلمان برای عدالت نیست که علت حقیقیِ دردسر کنونیِ موکلانشان است، بلکه علت حقیقی‌اش عقیدهٔ جهان است که میل قربانیان به "تلافی" و "انتقام" آن را تحت تأثیر قرار داده است. خبرنگاران خارجی، و تا جایی که می‌دانم نه هیچ‌یک از خبرنگاران آلمانی، بهتزده بودند از اینکه "متهمانی که هنوز در شهر و دیار خود زندگی می‌کردند به هیچ وجه از اجتماعشان طرد نشده بودند". [۱] نائومان از این اتفاق گزارش می‌دهد که دو متهم از کنار نگهبانِ یونیفرم‌پوشِ خارج از ساختمان عبور کردند و به‌گرمی به او گفتند "تعطیلات عید خوش بگذرد" و او هم در پاسخ گفت "عید پاک مبارک". آیا نظر مردم همین بود؟»