تا ۸۰٪ تخفیف خرید اشتراک ۴۶هزار کتاب | با هم برای کتابخانه‌ها در ۱۰سالگی طاقچه

کتاب وقتی ما مردگان سر برداریم

نویسنده:هنریک ایبسن

مترجم:بهزاد قادری

انتشارات:نشر بیدگل

دسته‌بندی:

امتیاز:

۳.۶از ۱۹ رأیخواندن نظرات

۳٫۶

(۱۹)

خواندن نظرات

معرفی کتاب وقتی ما مردگان سر برداریم

«وقتی ما مردگان سر برداریم» آخرین نمایشنامۀ هنریک ایبسن(۱۹۰۶-۱۸۲۸)، نمایشنامه‌نویس برجسته نروژی است. دست‌کم دو نفر این نمایشنامه را کاری بزرگ تشخیص دادند. جرج برنارد شاو در نوشته‌ای می‌گوید: «این نمایشنامه نشان می‌دهد که در کیفیت کار ایبسن هیچ‌گونه خللی وارد نشده است. قلم سحر‌آمیز او در هیچ‌یک از آثارش توانمند‌تر از این اثر نیست. از حد معمول کوتاه‌تر است، فقط همین»؛ و جیمز جویس جوان در سال ۱۹۰۰ در مقاله‌ای در مجلۀ فورت‌نایتلی ریویو می‌نویسد: «در کل، وقتی ما مُردگان سر برداریم را می‌توان در زمرۀ بزرگ‌ترین کارهای نویسنده قرار داد، اگر در‌واقع خودِ این اثر، بزرگ‌ترین کار او نباشد» . در بخشی از این نمایشنامه می‌خوانیم: مایا: تو خوشحالی؟ روبک: (طفره می‌رود.) من؟ مایا: آره، تو. هر چی باشه تو خیلی بیشتر از من خارج بوده‌ی، خیلی بیشتر از من. حالا که دوباره برگشته‌ی واقعاً خوشحالی؟ روبک: نه... راستش رو بخوای، گمان نکنم خوشحال باشم... نه، خیلی خوشحال نیستم. مایا: (با شادی) دیدی! من می‌دونستم که خوشحال نیستی. روبک: شاید بیش از حد خارج مونده‌م؛ اون‌قدر که دیگه زندگیِ بستۀ اینجا به‌نظرم غریب می‌آد. مایا: (با اشتیاق، صندلی‌اش را به او نزدیک‌تر می‌کند.) بیا، دیدی روبک؟ بیا دوباره بریم، هرچه زودتر. روبک: (اندکی بی‌حوصله) خب مایا، عزیزم، این دقیقاً همون کاریه که می‌خوایم بکنیم. خودت که این رو می‌دونی. مایا: ولی چرا الان نریم، همین الان؟ فکرش رو بکن. الان اگر اونجا تو منزل جدید و قشنگمون بودیم، چقدر راحت و آسوده بودیم. روبک: (لبخندی از سر اغماض) بهتره بگی «تو خونۀ قشنگ و جدیدمون» . مایا: (خشک و رسمی) من ترجیح می‌دم بگم «منزل» . بیا بگیم «منزل» . روبک: (با نگاهی شماتت‌بار) تو واقعاً موجود بامزه‌ای هستی. مایا: راستی، خیلی بامزه‌م؟ روبک: به نظر من آره.

جمجمه‌ای در کانه‌مارا

فلسفه و تئاتر؛ یک دیباچه

تام استرن

رقص ماهی‌ها و دو مونولوگ دیگر

سوء قصدهایی به زندگی آن زن

علی‌اکبر علیزاد

نظرات کاربران

مشاهده همه (۷)

Mahla V.KiyAN

۱۴۰۰/۰۱/۲۰

. .هنریک ایبسن نمایشنامه‌نویس بزرگ و قدرقدرتِ قرن بیستم در سبک رئالیسم، آخرین اثرش "وقتی ما مردگان سر برداریم" را به شخصیت مرده و پوسیده‌ای تقدیم کرد که شاید زخمی کهنه و چرکین بر جانش بود و نزدیکیِ روزهای پایان عمر،

- بیشتر

hamidreza

۱۳۹۶/۰۹/۲۲

نمایشنامه ی خوب و جالبی هست،احساس خستگی نکردم ،از جمله کتبی هست که دوباره میخوانمش

الینا هاتفی

۱۳۹۹/۰۷/۲۰

خوب بود

Πυρια

۱۳۹۹/۰۷/۱۰

اولین اثری بود که از ایبسن خوندم بنظرم انتخاب مناسبی برای آشنایی باهاش نبود چون این آخرین کارش هست بهتر بود از کارهای اولیه‌اش شروع به خوندن میکردم. دو نوع نگاه به مرگ و زندگی رو نشون میده ولی به خوبی

- بیشتر

Narjes

۱۴۰۲/۱۰/۱۳

این نمایشنامه رو طی ی ساعت یک نفس خواندم و برام لذت بخش بود ایبسن از نظر من توی نمایشنامه هاش حرف های خیلی عمیقی میزنه و چون به زبون ساده گفته میشه برای بعضی ها ممکنه کلیشه ای به

- بیشتر

کاربر ۱۸۱۵۵۹۱

۱۳۹۹/۱۰/۰۶

کارای دیگه ایبسن دوست داشتنی تر بودن بنظرم. همه شون اینجوری ن که باید نقدها یا مقدمه هاشونو خوند وگرنه مفهوم اصلی رو درکش نمی کردم.

sh.vasighi2000

۱۴۰۱/۱۲/۲۵

اولین اثری بود که از این نمایشنامه نویس خوندم و متاسفانه اصلا لذت نبردم. به نظرم بسیار کلیشه ای بود. دیالوگ ها سطخی و قابل پیش بینی بودن.

بریده‌هایی از کتاب

مشاهده همه (۲۵)

میهمانی‌ها اغلب شبیه زندگی‌اند؛ مردم تا هنگام خداحافظی متوجه هم نمی‌شوند.

پویا پانا

ایبسن می‌خواهد بگوید تا زمانی که انسان‌ها در بند تن‌اند، مُرده‌اند، تنها وقتی که تن می‌میرد، مردگان سر برمی‌دارند.

سپیده اسکندری

میهمانی‌ها اغلب شبیه زندگی‌اند؛ مردم تا هنگام خداحافظی متوجه هم نمی‌شوند

سپیده اسکندری

اما شادی درونی، شادی واقعی، چیزی نیست که انسان آن را پیدا کند، یا آن را همچون هدیه‌ای از دیگران بپذیرد. این را باید به دست آورد، و به قیمتی که غالباً خیلی سنگین به‌نظر می‌رسد. زیرا در حقیقت، آدمی که در سرزمین‌های بیگانۀ بسیاری موطنی برای خودش کسب کرده است، در عمق وجودش حس می‌کند واقعاً هیچ‌جا راحت نیست، حتی در سرزمین اجدادی خودش» .

من

روبک: (کنجکاو به او می‌نگرد.) از اینکه برگشته‌یم نروژ خوشحال نیستی مایا؟ مایا: تو خوشحالی؟ روبک: (طفره می‌رود.) من؟ مایا: آره، تو. هر چی باشه تو خیلی بیشتر از من خارج بوده‌ی، خیلی بیشتر از من. حالا که دوباره برگشته‌ی واقعاً خوشحالی؟ روبک: نه... راستش رو بخوای، گمان نکنم خوشحال باشم... نه، خیلی خوشحال نیستم. مایا: (با شادی) دیدی! من می‌دونستم که خوشحال نیستی. روبک: شاید بیش از حد خارج مونده‌م؛ اون‌قدر که دیگه زندگیِ بستۀ اینجا به‌نظرم غریب می‌آد. مایا: (با اشتیاق، صندلی‌اش را به او نزدیک‌تر می‌کند.) بیا، دیدی روبک؟ بیا دوباره بریم، هرچه زودتر.

hamidreza

آدمی نیستم که خوشبختی رو تو بیهودگی و شادخواری جست‌و‌جو کنم. برای من و امثال من زندگی به این روال نیست. باید مدام مشغول کار باشم و بی‌وقفه خلق کنم تا وقتی بمیرم.

کاربر ۱۸۱۵۵۹۱

هیچ‌چی اولش سخت به‌نظر نمی‌آد؛ ولی بعد به جایی می‌رسی که نه راه پس داری نه راه پیش. اونجاست که ــــ به قول شکارچی‌ها ــــ تو گِل می‌مونی.

سپیده اسکندری

روبک: سپیده سر می‌زنه... و خورشید برای هر دوی ما می‌درخشه، خواهی دید. ایرنا: این رو هیچ‌وقت باور نکن!

atefeh

میهمانی‌ها اغلب شبیه زندگی‌اند؛ مردم تا هنگام خداحافظی متوجه هم نمی‌شوند.

you3fi@

ایرنا: (با مهربانی و آرامی، و در عین حال با لبخندی شیطنت‌بار) تو شاعری آرنلد (آرام موهای او را نوازش می‌کند.) طفلکِ پیر نامدار، این رو متوجه نمی‌شی. روبک: (ناراحت) چرا مدام بهم می‌گی شاعر؟ ایرنا: (با نگاهی کین‌توزانه) چون‌که در این کلمه چیزی تسلی‌بخش هست دوست عزیز؛ چیزی که همۀ خطاها و ضعف‌ها رو می‌پوشونه

الف.ژ

ایرنا: (با صدایی سرد و کوبنده) شاعر! روبک: چرا شاعر! ایرنا: چون که زبون و از خود راضی هستـی.

الف.ژ

این حقیقت که من و تو همین‌طوری که هستیم نمی‌تونیم به زندگی با هم ادامه بدیم، لزوماً به این معنی نیست که باید از هم جدا بشیم.

سپیده اسکندری

کاش همۀ آدم‌های مریض و بی‌مصرف سرِ ما منت بگذارند و بذارن زنده‌زنده چالشون کنند... بی‌معطلی!... هرچه زودتر بهتر!

سپیده اسکندری

وقتی آدم حس می‌کنه کاملاً آزاد و مستقله... و به چیزهایی که می‌خواسته رسیده ــــ منظورم چیزهای مادیه ــــ خوشی خاصی بهش دست می‌ده. تو این‌طور فکر نمی‌کنی مایا؟

سپیده اسکندری

شادی درونی، شادی واقعی، چیزی نیست که انسان آن را پیدا کند، یا آن را همچون هدیه‌ای از دیگران بپذیرد. این را باید به دست آورد، و به قیمتی که غالباً خیلی سنگین به‌نظر می‌رسد.

سپیده اسکندری

پشت‌کردن به عشق، پشت‌کردن به زندگی است؛

سپیده اسکندری

ولی ارزشمندترین هدیه‌ای رو که بهت بخشیده‌م فراموش کرده‌ی! روبک: ارزشمندترین...؟ چی بود؟ ایرنا: من روحم رو به تو بخشیده‌م... زنده و جوان؛ و از اون به بعد پوچ و تهی شده‌م... بی‌روح. (خیره به او می‌نگرد.) برای همین بود که مُردم آرنلد.

mary

نگار ایبسن می‌خواهد بگوید تا زمانی که انسان‌ها در بند تن‌اند، مُرده‌اند، تنها وقتی که تن می‌میرد، مردگان سر برمی‌دارند.

mary

اما شادی درونی، شادی واقعی، چیزی نیست که انسان آن را پیدا کند، یا آن را همچون هدیه‌ای از دیگران بپذیرد. این را باید به دست آورد، و به قیمتی که غالباً خیلی سنگین به‌نظر می‌رسد

mary

زنِ چهل‌سالۀ شیفته‌ای که از تباه‌شدنِ زندگی‌اش شِکوه کند همدردی چندانی برنمی‌انگیزد، اما زنِ پریشان‌فکر شصت و پنج‌ساله‌ای که همین شکوه را داشته باشد، چهره‌ای به‌مراتب تراژیک‌تر خواهد بود

mary

حجم

۱۳۷٫۱ کیلوبایت

سال انتشار

۱۳۹۴

تعداد صفحه‌ها

۱۱۴ صفحه

حجم

۱۳۷٫۱ کیلوبایت

سال انتشار

۱۳۹۴

تعداد صفحه‌ها

۱۱۴ صفحه

قیمت:

۵۲,۰۰۰

۳۶,۴۰۰

۳۰%

تومان