دانلود و خرید کتاب صوتی عروسک خانه

کتاب صوتی عروسک خانه نوشتهٔ هنریک ایبسن و ترجمهٔ بهزاد قادری است. آرمان سلطان زاده و آزاده رادمهر و جمعی از گویندگان، گویندگی این نمایش صوتی نروژی را انجام داده‌اند و آوانامه آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب صوتی عروسک خانه

در کتاب صوتی عروسک خانه که یک نمایشنامه به قلم هنریک ایبسن، نمایشنامه‌نویس مشهور نروژی است، آشنا و همراه می‌شویم با خانواده‌ای ۴ نفره. در ابتدای این نمایشنامهٔ صوتی می‌بینیم که  «نورا»، زن جوان و زیبا با دست‌های پر از خرید شب کریسمس به خانه برمی‌گردد. او که شاد است و آواز‌خوان، با شیوه‌های خود شوهر را از اتاق کارش بیرون می‌کشد. گفت‌وگویی میان این زوج پیش می‌آید سرشار از خوش‌بینی به آینده و زندگی. زن ناز می‌فروشد و شوهر ناز می‌خرد. در این دم، همه‌چیز می‌درخشد و نوید می‌دهد، اما زندگی آبستن رویدادها است؛ به‌زودی چهرهٔ دیگری به خود می‌گیرد.

نمایشنامهٔ «عروسک‌خانه» (یا «خانهٔ عروسک»)، داستان زن خامی است که ناگهان چشم به چندوچون زناشویی و دروغی که زندگی‌اش را بر آن بنیاد نهاده، باز می‌کند. او می‌بیند شوهرش، پدر ۳ فرزندش، بیگانه‌ای بیش نیست که همواره با او چون بچه و دارایی خود رفتار کرده است و درمی‌یابد که خوشبختی‌اش دروغین بوده و خودش، نه آدمی آزاد و برابر، که عروسکی و خانه‌اش نه خانه، که عروسک‌خانه‌ای بوده است. این چشم‌گشاییْ او را بر آن می‌دارد که همه‌چیزِ خود را رها کند و در جست‌و‌جوی حقیقت، خود و ارزش‌های خود، پا به دنیای واقعی بگذارد.

شنیدن کتاب صوتی عروسک خانه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

شنیدن این کتاب صوتی را به دوستداران ادبیات نمایشی نروژ و قالب نمایشنامه پیشنهاد می‌کنیم.

درباره هنریک ایبسن

هنریک ایبسن، نمایشنامه‌نویس و شاعر نروژی، در سال ۱۸۲۸ میلادی به دنیا آمد. او در نوجوانی پس از ورشکستگی پدرش برای نخستین‌بار، طعم فقر و تنگ‌دستی را چشید. با وقوع انقلاب ۱۸۴۸ در شمال اروپا، ایبسن به سرودن اشعار آزادی‌خواهانه پرداخت. در سال ۱۸۵۰ برای ادامۀ تحصیل و به امید اخذ درجهٔ دکتری در رشتۀ پزشکی به شهر کریستیانیا رفت. هنگامی که در رشتۀ تحصیلی خود موفق نشد، به نوشتن روی آورد. مطالعۀ تاریخ روم و توطئۀ کاتلینا و خطابه‌های سیسرون و همچنین شرح انقلاب فرانسه در ۱۸۴۸ باعث شد که او نخستین نمایشنامۀ خود را در سال ۱۸۵۰ بنویسد. اولین اثر هنریک ایبسن «کاتلین» نام دارد؛ او سپس به‌سمت سیاست رفت، عضو اتحادیۀ کارگران شد و مدتی با نوشتن مقالات سیاسی و هنری در انتشار چند روزنامه دست داشت. یک سال بعد، مدیر تماشاخانۀ شهر «برگن» شغلی به او داد. او در طول ۵ سالی که در این تماشاخانه مشغول به کار بود، سفرهای بسیاری به کپنهاگ داشت و مطالعاتی در زمینۀ تئاتر به انجام رساند.

هنریک ایبسن در ۲۳ می ۱۹۰۶ درگذشت. «دشمن مردم»، «مرغابی وحشی»، «بانوی دریایی»، «خانهٔ عروسک (یا «عروسک‌خانه»)» و «هدا گابلر» عنوان بعضی از نمایشنامه‌های او هستند.

درباره بهزاد قادری

بهزاد قادری در سال ۱۳۳۱ در زاهدان به دنیا آمد. او نویسنده، مترجم، محقق و منتقد ایرانی و نیز استاد بازنشستۀ گروه زبان و ادبیات انگلیسی دانشکدهٔ زبان‌ها و ادبیات خارجی دانشگاه تهران است. بهزاد قادری دورۀ تحصیلیِ لیسانس خود را در رشتۀ زبان و ادبیات انگلیسی در دانشگاه فردوسی مشهد و فوق‌لیسانسِ ادبیات آمریکا را در دانشگاه شیراز طی کرد. او دکترای ادبیات نمایشی قرن ۱۹ و ۳ دهۀ ۱۹۶۰ – ۱۹۹۰ را در بریتانیا به پایان رسانده است.

قادری به فعالیت‌های اجرایی نیز پرداخته است؛ برای مثال او سرپرست کتابخانهٔ ملی کرمان در بدو تأسیس، سرپرست گروه زبان‌های خارجی دانشگاه شهید باهنر کرمان، معاون آموزشی دانشکدۀ هنر دانشگاه کرمان، عضو هیئت‌تحریریۀ نشریۀ دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی، عضو شورای تخصصی گروه زبان و ادبیات انگلیسی، عضو هیئت‌امنای تئاتر کرمان، عضو هیئت‌ممیزۀ دانشگاه‌های جنوب شرق ایران، عضو هیئت‌تحریریۀ نشریۀ پژوهش زبان‌های خارجی دانشکدۀ زبان‌های خارجی، دانشگاه تهران و عضو مرکز ایبسن‌شناسی دانشگاه اسلو - نروژ بوده است.

بهزاد قادری همچنین تدریس درس‌های «عصر روشنگری»، «عصر رمانتیسیسم» و «نمایشنامۀ قرن نوزدهم»، در مقاطع کارشناسی و کارشناسی‌ارشد و تدریس در دانشگاه Essex انگلستان از سال ۱۳۷۲ تا ۱۳۷۶ را در کارنامۀ خود دارد. او در سال ۱۳۸۵ از سوی سفارت نروژ در تهران و مرکز هنرهای نمایشی برای پژوهش دربارۀ آثار هنریک ایبسن لوح سپاس دریافت کرد. بهزاد قادری مجموعه نمایشنامه‌های هنریک ایبسن را به ضمیمۀ پژوهش‌هایی مفصل در این زمینه، در نشر بیدگل، ترجمه کرده است.

بخشی از کتاب صوتی عروسک خانه

«خانم لینده: نوراجون، خب همین الان همهٔ مشکلاتت رو تعریف کردی برام.

نورا: پوه‌ه‌ه... همین چیزای جزئی! (آهسته) اصل‌کاریش مونده هنوز.

خانم لینده: اصل کاری؟ منظورت چیه.

نورا: تو خیلی از بالا بهم نگاه می‌کنی، کریستینا، ولی نباید همچین کاری بکنی. به خودت می‌نازی که یه عمر برای مادرت حسابی جون کندهٔ.

خانم لینده: از بالا که مطمئنم به کسی نگاه نمی‌کنم. ولی درسته؛ وقتی می‌بینم تونستم کاری کنم مادرم روزای آخر عمرش دغدغه‌ای نداشته باشه، خوشحالم و افتخار می‌کنم.

نورا: وقتی هم به زحمتایی که برای برادرات کشیدهٔ فکر می‌کنی، افتخار می‌کنی.

خانم لینده: گمونم حق داشته باشم.

نورا: آره حتماً. ولی بذار برات یه چیزی رو تعریف کنم، کریستینا. منم چیزی دارم که بابتش خوشحال باشم و بهش افتخار کنم.

خانم لینده: خب، حتماً. ولی منظورت چه کاریه؟

نورا: هیس! بلند حرف نزن. فکر کن، توروالد بشنوه اینا رو! اون اصلاً نباید بفهمه... هیشکی نباید از ماجرا بویی ببره، کریستینا. هیشکی جز تو.

خانم لینده: خب، چی هست این حالا؟»