کتاب هایدگر و تاریخ هستی

کتاب هایدگر و تاریخ هستی نوشتهٔ بابک احمدی است و نشر مرکز آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب هایدگر و تاریخ هستی

در کتاب هایدگر و تاریخ هستی خواننده با اندیشه‌های مارتین هایدگر از ۱۹۲۸ (پس از انتشار هستی و زمان) تا پایان زندگی این فیلسوف آشنا می‌شود. مفهوم تازه و مهم «رویداد از آن خودکننده» و کتاب هایدگر ادای سهمی به فلسفه (که به گمان بسیاری دومین کار بزرگ هایدگر در زندگی اوست) نیز مورد بحث قرار می‌گیرند.

در کتاب حاضر دیدگاه‌های هایدگر در مورد دوران مدرن، تکنولوژی، امر مقدس، هنر، علم و... مطرح شده‌اند. همچنین به تفصیل اندیشه‌های سیاسی او و دلایل پیوستن او به حزب نازی مورد بحث قرار گرفته است.

این کتاب بخش دوم از سه‌گانه‌‎ای درباره‌ٔ اندیشه‌های هایدگر است. نـشر مرکـز بـخـش نـخسـت این سه‌گانه را با عنوان هایدگر و پرسش بنیادین منتشر کرده است.

خواندن کتاب هایدگر و تاریخ هستی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به پژوهشگران حوزهٔ فلسفه پیشنهاد می‌کنیم.

درباره بابک احمدی

بابک احمدی در سال ۱۳۲۷ در تهران به دنیا آمد. او نویسنده، مترجم، منتقد هنری و پژوهشگری ایرانی است. احمدی یکی از پیشگامان نقد مدرنیته در ایران است. او در معرفی بسیاری از اندیشمندان و فیلسوفان غربی تلاش کرده و توانسته است جوانان علاقه‌مند به فلسفه را با اندیشه‌های مدرن و پسامدرن آشنا کند. کتاب‌های او از این قرار است:

آفرینش و آزادی، جستارهای هرمنوتیک و زیبایی‌شناسی

از نشانه‌های تصویری تا متن

امید بازیافته، سینمای آندری تارکوفسکی

باد هر جا بخواهد می‌وزد، اندیشه‌ها و فیلم‌های روبر برسون

تصاویر دنیای خیالی، مقاله‌هایی دربارهٔ سینما

چهار گزارش از تذکرةالاولیاء عطار

حقیقت و زیبایی، درس‌های فلسفهٔ هنر

خاطرات ظلمت، دربارهٔ سه اندیشگر مکتب فرانکفورت

رسالهٔ تاریخ

ساختار و تأویل متن

ساختار و هرمنوتیک

سارتر که می‌نوشت

کتاب تردید

مارکس و سیاست مدرن

مدرنیته و اندیشهٔ انتقادی

معمای مدرنیته

واژه‌نامهٔ فلسفی مارکس

هایدگر و پرسش بنیادین

هایدگر و تاریخ هستی

کار روشنفکری

ترس و تنهایی: کوارتت‌های شاستاکوویچ

موسیقی‌شناسی

آواز زمین: هشت جستار در تاریخ موسیقی

دگرگونی جهان: درآمدی به مانیفست حزب کمونیست

بخشی از کتاب هایدگر و تاریخ هستی

«هستی و زمان با همان پرسشی تمام می‌شود که آغاز شده بود. راه فهم معنای هستی چیست؟ بنا به طرح اصلی کتاب که هایدگر در مقدمه آورده بود نمی‌توان کتاب را تمام شده دانست. بنا به همان طرح هنوز مباحث بسیاری باقی مانده بودند. هرچند تحلیل بنیادین دازاین بنا به آن پیرنگ به پایان رسیده، ولی ما هنوز با همان پرسش نخست روبروییم، پرسشی که پاسخی برای آن نیافته‌ایم. می‌پرسیم که آیا بحث از فهم هستی دازاین که هستی‌اش برای او مسالهٔ است، هیچ کمکی به ما در جهت فهم معنای هستی کرده یا نه؟ آیا هیچ کتاب مهم فلسفی‌ای را سراغ دارید که هم‌چون هستی و زمان، با همان پرسش آغازین که هنوز پاسخ نیافته، به پایان رسیده باشد؟ آیا باید نتیجه گرفت که این شکست بزرگی برای کتاب است؟ آیا باید پذیرفت که تمام آن تحلیل‌های ریزبینانه و موشکافانه در چند و چون هستن دازاین به هیچ دردی نخورده است؟ آیا آن همه بحث‌های پیچیده از تیمار و زمان‌بودگی و شیوه‌های هستن دازاین بی‌فایده بوده‌اند؟ به جای این که در دفاع از هایدگر اشاره به ناتمام ماندن کتاب فلسفی او بکنیم (که نکته‌ای واقعی است)، باید به یک نتیجهٔ مهم کار او دقت کنیم. او نشان داده که ما بیهوده به دنبال پاسخ نهایی و سرراست بوده‌ایم. بیهوده مشتاق این بودیم که همه چیز تمام شوند، و پاسخ نهایی یافته شود. کار فلسفه، با وجود پیشینهٔ به نسبت طولانی آن، نه فقط تمام نشده، بل می‌توان گفت که تازه آغاز شده است. البته، از آن‌چه تاکنون به دست آمده، نکته‌هایی مهم نیز روشن شده‌اند. نتایج موقتی و محدودی که به دست آورده‌ایم، دانسته‌های کنونی ما، می‌توانند در بررسی‌های بعدی سودمند افتند.

ما با خواندن کتاب هایدگر درگیر تاویل تازه‌ای از هستی شده‌ایم. نه این که آن را شناخته باشیم، که این ادعایی ناموجه و گزاف است، اما فهمی از افق معنای هستی یافته‌ایم که می‌تواند راه‌گشای کار بعدی‌مان باشد. آیا هایدگر به ما نشان نداده که پاسخ نهایی وجود ندارد؟ نه فقط به خاطر مسالهٔ تاویلی معنای هستی، یا دور هرمنوتیک، بل به این دلیل که هستی معنا شدن را نمی‌طلبد؟ اگر نکتهٔ آخر را جدی بگیریم، و اسیر دلالت‌های ضمنی عارفانه و رمزآمیزی که به احتمال قوی در ذهن می‌سازد، نشویم، آمادهٔ گام نهادن به جهان پس از هستی و زمان می‌شویم. ما در سفر خود یک مرحلهٔ مهم و جدی را پشت سر نهاده‌ایم. اکنون، دگرگونی، یا گردش مسیری، پیش می‌آید. ما به جای تلاش انسانی در فهم معنای هستی، می‌کوشیم دریابیم که آیا هستی امکان معنا شدن را فراهم می‌آورد یا نه؟ از این پرسش هم منظورمان این نیست که به طور فوری نتیجه بگیریم که نمی‌طلبد یا برعکس. خیر! می‌پرسیم، چون به راستی نمی‌دانیم. مسیرهای تاویل بی‌پایان‌اند. هایدگر نشان می‌دهد که راه‌های اندیشیدن به هستی تمام‌ناشدنی هستند. کار هایدگر همانند تاثیر ندای وجدان است که خود او در کتابش توضیح داده: قرار است که خواست اصالت را در دل هر کس بیدار کند، و هر خواننده را به راه بیاندازد. هایدگر در انجام این کار، به شکل درخشانی، موفق شده است.»