کتاب خرد و خشونت

کتاب خرد و خشونت (یک دهه فلسفهٔ سارتر ۱۹۵۰- ۱۹۶۰) نوشتهٔ دی. جی. کوپر و آر. دی. لینگ و ترجمهٔ رضا ولی یاری است و نشر مرکز آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب خرد و خشونت

خرد و خشونت مقدمه‌ای است بر بزرگ‌ترین آثار متأخر ژان پل سارتر. کتاب، که سارتر شخصاً آن را تأیید کرده، راهنمای جامع و دقیقی بر این آثار است. زندگی‌نامه‌ٔ مشهور سارتر درباره‌ٔ ژان ژُنه، نمایشنامه‌نویس عصیانگر ترکیب منسجمی از زندگی‌نامه، نقد ادبی و فلسفه است؛ جست‌وجوی روش و نقد عقل دیالکتیکی ترکیبی از اگزیستانسیالیسم سارتر و مارکسیسم اومانیستی او هستند. خرد و خشونت هر یک از این آثار را در جایگاه خود تلخیص و تفسیر می‌کند و سرنخی از دوره‌ای سرنوشت‌ساز در کارنامه‌ٔ سارتر و تاریخ فلسفه‌ٔ قرن بیستم به دست می‌دهد.

آر. دی. لینگ نویسنده‌ی کتاب‌های پرفروشی چون سیاست تجربه و گره‌ها، و دی. جی. کوپر نیز نویسنده‌ٔ کتاب مرگ خانواده است.

خواندن کتاب خرد و خشونت را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به پژوهشگران حوزهٔ فلسفه و دوستداران آرا و آثار سارتر پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب خرد و خشونت

«فلسفه وجود ندارد. چون فلسفه چیزی نیست جز انتزاع تجسم‌یافته. تنها فلسفه‌ها وجود دارند ــ یا در هر دوره تنها یک فلسفهٔ واحد وجود دارد که زنده است. این فلسفهٔ واحد حرکتِ کلی جامعه را بیان می‌کند، و مادام که زنده باشد به‌مثابه محیطی فرهنگی برای انسان‌های آن دوره عمل می‌کند. این فلسفه خودش را هم‌زمان از منظرهای بسیار متفاوتی که خود یکپارچه‌شان کرده به نمایش می‌گذارد. فلسفهٔ واحد پیش از هر چیز نحوهٔ معینی است که با آن طبقهٔ فرادست از خودش آگاه می‌شود. در اولین مرحلهٔ کاپیتالیسم، بورژوازی بازرگانان و حقوقدانان و بانکداران بخشی از خود را در مکتب دکارتی می‌دید، در حالی که یک قرن بعد و در مرحلهٔ آغازین صنعتی شدن، بورژوازی کارخانه‌داران و مهندسان و دانشمندان به شکل مبهمی خود را در انگارهٔ کانتی انسان جهان‌شمول کشف می‌کرد.

اما این آینه، برای این‌که حقیقتاً فلسفی باشد، باید خود را همچون جمع‌بندی تمام شناخت معاصر عرضه کند. باید به شیوه‌ای نظام‌دار به صورت الگوهای راهبر معینی تحول یابد که رویکردها و ترفندهای طبقهٔ بالادست را به گفتمان فلسفی برگرداند و با این کار بایستی همهٔ شاخه‌های خاص دانش را یکپارچه کند. وقتی جزئیات به چالش کشیده و نابوده شده باشند الگوها باقی می‌مانند، اما این الگوها به واقعیاتی نیاز دارند که آنها را، به تعبیری، منسجم نگه دارند، به همان میزان که واقعیات به آنها نیاز دارند. هدف فلسفی به‌مثابهٔ ایده‌ای تنظیمی که بر وظیفه‌ای بی‌پایان دلالت دارد در «حالت عینی» باقی می‌ماند. و با این‌که همچنان زنده است، ولی هرگز این وحدت بی‌حاصلی که به شکلی انفعالی ایجاد شده نیست. یعنی چون زاییدهٔ جنبش اجتماعی است، خودش جنبش است و راه به آینده می‌گشاید. این جمع‌بندی انضمامی در عین حال طرحی انتزاعی است برای دنبال کردن یکپارچه‌سازی تا حدود نهایی‌اش. هرگونه فلسفه عملی است، حتی فلسفه‌ای که به‌نظر می‌رسد به وجهی بسیار محض نظری باشد. فلسفه تنها تا آن‌جا کارآمد باقی می‌ماند که پراکسیس مولد آن زنده بماند ــ پراکسیسی که آن را حفظ می‌کند و این فلسفه نیز توضیح‌اش می‌دهد.»