کتاب نوت بوک

کتاب نوت بوک نوشتهٔ ژوزه ساراماگو و ترجمهٔ مینو مشیری است. نشر ثالث این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر، مجموعه یادداشت‌ها و خاطرات نویسنده، در وبلاگ شخصی‌اش است که در سال ۲۰۱۰ و پس از درگذشت او گردآوری و به زبان پرتغالی منتشر شد.

درباره کتاب نوت بوک

کتاب نوت بوک یا «کامپیوتر شخصی»، حاصل خاطرات ژوزه ساراماگو در سال ۲۰۰۸ در شهر لیسبون است.

ساراماگو در این یادداشت‌ها، از زندگی در شهر محبوبش لیسبون، از گفت‌وشنود با دوستانش و از تفکراتش دربارهٔ نویسندگان محبوبش می‌گوید. همهٔ گفته‌ها، همراه است با جزئیات و نکات تند و تیز و اظهارنظرهای دقیق و موشکافانه در مورد وقایع و حکایت‌های جالب‌توجه و مهمی از زمان ما.

ساراماگو، همچنین، با خصلت سازش‌ناپذیر معمولش، بحران اقتصادی را با دیدی انتقادی تشریح می‌کند، بمباران غزه از سوی اسرائیل را محکوم می‌کند، درباره‌ٔ کشته شدن اشتباهی یک برزیلی در سانحهٔ متروی لندن [در سال ۲۰۰۸] تحقیق و کندوکاو می‌کند و به دورهٔ انتقالی حکومت جورج بوش تا حکومت باراک اوباما نیز می‌پردازد.

هر یک از بخش‌های این کتاب، با تاریخ موردنظر نویسنده، عنوان و مشخص شده‌اند، کتاب، با عنوان «سپتامبر ۲۰۰۸» آغاز می‌شود و با «اوت ۲۰۰۹» پایان می‌گیرد.

خواندن کتاب نوت بوک را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران ناداستان و خاطرات اشخاص پیشنهاد می‌کنیم.

درباره ژوزه ساراماگو

ژوزه ساراماگو در سال ۱۹۲۲ به دنیا آمد. وی نویسندهٔ نام‌دار پرتغالی و برندهٔ جایزه نوبل ادبیات در سال ۱۹۹۸ است. او از سال ۱۹۶۹ به حزب کمونیست پرتغال پیوست و همچنان به آرمان‌های آن وفادار بود اما هیچگاه ادبیات را به خدمت ایدئولوژی در نیاورد. منتقدان ادبی او را پیرو سبک ادبی رئالیسم جادویی می‌دانند اما وی خود را ادامه‌دهندهٔ ادبیات اروپا و تأثیرپذیری خود را بیشتر از نویسنده‌هایی همچون گوگول و سروانتس می‌داند.

منحصربه‌فردترین ویژگی آثار ساراماگو را می‌توان عدم کاربرد نشانگان سجاوندی به‌صورت متداول و استفاده از جملات بسیار طولانی دانست:

او از میان علائم نگارشی، فقط از نقطه و ویرگول استفاده می‌کند و از سایر علامت‌ها که مثلاً جملهٔ سؤالی را مشخص می‌کند یا آن را در گیومه می‌گذارد و… می‌پرهیزد. این نویسنده، گفتگوهای شخصیت‌های داستان‌هایش را پشت سر هم می‌نویسد و مشخص نمی‌کند که کدام جمله را چه کسی گفته است. او به‌ندرت یک پاراگراف را تمام می‌کند.

فیلم «دشمن» به کارگردانی دنیس ویلنیو، یک اقتباس ادبی از رمان همزاد (۲۰۰۴) نوشتهٔ ساراماگو است. فیلم سینمایی «کوری» نیز با بازی مارک رافلو، از رمان کوری اقتباس شده است.

عنوان برخی از کتاب‌های ساراماگو را در فهرست زیر ببینید:

کوری، کنتاوروس، آناخوسیفا (بالتازار و بلموندا)، در ستایش مرگ، بینایی، تاریخ محاصره لیسبون، همه نام‌ها، همزاد، مرد تکثیر شده، بلم سنگی و...

ژوزه ساراماگو در سال ۲۰۱۰ درگذشت.

بخش‌هایی از کتاب نوت بوک

«۲۴ سپتامبر: طلاق و کتابخانه‌ها

در سال‌های اخیر دو بار، یا شاید سه بار، در نمایشگاه کتاب لیسبون چند نفر از خوانندگان کتاب، دو نفر یا سه نفر، سر راهم آمدند که بار یک دو جین کتاب نو که تازه منتشر شده بود و هنوز سلفون داشتند، بر گرده‌شان سنگینی می‌کرد. از اولی که سوی من آمد پرسشی کردم که به نظرم منطقی می‌آمد: آیا اخیرا به آثار من برخورده و آن‌گونه که باید در آن‌ها غرق شده؟ جواب داد نه، مدت‌هاست خواننده آثارم است اما از همسرش جدا شده، و همسر جدا شده او نیز از خوانندگان آثار من بوده و کتابخانه‌شان را با خود به زندگی جدیدش برده است. به نظرم آمد، و چند خطی هم در این باره در یادداشت‌های لانزاروته‌ام نوشتم، که بررسی تأثیر طلاق بر افزون شدن شمار کتابخانه‌ها باید کار جالبی باشد. اذعان دارم فکر تقریبا تحریک‌آمیزی بود، به همین دلیل هم رهایش کردم تا به من تهمت نزنند منافع مالی خود را به سازگاری زناشویی ارجح می‌دانم. این‌که چند فقره طلاق موجب شکل‌گیری کتابخانه‌های جدید گشته بی‌آن‌که صدمه‌ای به کتابخانه‌های پیشین وارد آورد، نمی‌دانم، حدس هم نمی‌توانم بزنم. دو سه موردی که از آن‌ها مطلع بودم برای بازار گرمی کافی نبود؛ یا به عبارت دیگر کافی نبود سود ناشر را بالا ببرد یا حق تألیفی را که می‌توانستم از چنگش بیرون بکشم بیش‌تر کند.

آنچه راستش انتظارش را نداشتم این بود بحران اقتصادی که ما را بی‌امان در هراس نگه داشته، جاری شدن طلاق را مشکل‌تر کند و افزایش تصاعدی کتابخانه‌های مورد نظر را پایین آورد ــ اطمینان دارم همه توافق نظر داریم این نشان‌دهنده جنایتی ضد فرهنگی است. در باره مشکل غامض و اغلب لاینحل پیدا کردن خریدار برای خانه در این ایام چه می‌شود گفت؟ اگر این همه اقامه دعوی برای طلاق متوقف مانده، اگر این همه پرونده در دادگستری راکد مانده، پس این خود دلیلی واقعی است. از این بدتر، با رفتار شرم‌آور زوج‌هایی که از هم جدا شده‌اند و هنوز در یک خانه ــ و نه در یک بستر ــ زندگی می‌کنند (متأسفانه این رفتار کاملاً غیر اخلاقی در جامعه شیوع پیدا کرده) و از یک کتابخانه استفاده می‌کنند، چه کنیم؟ دیگر احترام و حرمتی باقی نیست، به چه وضعیت فلاکتباری رسیده‌ایم. هیچ‌کس نیست بگوید همه تقصیر وال ستریت است: در کمدی‌های تلویزیونی که آن‌ها سرمایه‌گذاری می‌کنند، یک کتاب هم دیده نمی‌شود.»