نظرات کاربران درباره کتاب دست آخر

(۳-۳۱-[۳۹]) با توجه به اندیشه های پوچ گرایانه ای که بکت داره، در اینجا هم همچون نمایشنامه ی "در انتظار گودو" با استفاده از دیالوگ های کوتاه و گاها تکراری در پی نفی معنا و ایجاد یک فضای نامطمئن و اضطراب آوره؛ بکت بر این باوره که ما نمی تونیم با استفاده از کلمات، جهان رو تعریف کنیم و بشناسیم، چون واژه ها توانایی این کار رو ندارند، در نتیجه سعی و تلاش انسان در این امر به اندازه ی خودِ جهان، کاری پوچ و بیهوده ست، بکت در لابلای دیالوگ های این نمایشنامه بارها مستقیما به این موضوع اشاره میکنه ولی در نمایشنامه ی "در انتظار گودو" اون رو غیرمستقیم به سخره میگیره. برای اینکه کتاب های این نویسنده رو بهتر متوجه بشین سعی کنین ابتدا با اندیشه هاش آشنا بشین وگرنه از متن کتاب چیز زیادی دستگیرتون نمیشه.

«دست آخر» یا «آخر بازی» یکی دیگه از نمایشنامه‌های پوچ‌گرایانهٔ ساموئل بکته. بکت جهان هستی رو از هر هدف معناداری تهی می‌دونه و به آینده اصلا خوشبین نیست. در این نمایشنامه و نمایشنامهٔ معروف «در انتظار گودو» به خوبی میشه جهان‌بینی بکت رو شناخت. شخصیت‌ها اغلب خنگ، سردرگم، ناقص، بی‌هدف یا دارای هدف‌های پوچ و بی‌سرانجام هستن؛ البته سردرگمی شخصیت‌ها بیش از آنکه ریشه در حماقت‌شون داشته باشه، محصول وضعیت ابزوردیه که در اون زندگی میکنن. در این نمایشنامه هم یک فرد کور و علیل به همراه کسی که ازش مراقبت میکنه، در یه خونه و در شرایط آخرالزمانی زندگی میکنن؛ تقریبا تمام آدم‌ها مُرده‌ن و جهان هم رو به پایانه. این موقعیت‌سازی بکت موید همون نگاه نهلیستی و ناامیدانشه؛ نگاهی که شاید به مذاق امثال من خوش نیاد، اما اندوه و انتظار بی‌پایان بشر در آثار بکت، قطعا خالی از حقیقت امروز جهان نیست!