کتاب تشنگی و دو نمایشنامه دیگر

کتاب تشنگی و دو نمایشنامه دیگر اثر یوجین اونیل با ترجمه یدالله آقاعباسی است. این نمایشنامه‌ها از قدرت حقیقت که گاهی بسیار بی‌رحم می‌شود، حکایت می‌کنند.

درباره کتاب تشنگی و دو نمایشنامه دیگر

اونیل در کتاب تشنگی و دو نمایشنامه دیگر، شخصیت‌های داستان‌هایش را در موقعیت‌های بیهوده‌ای قرار می‌ده. در حقیقت آن‌ها با واقعیتی روبه‌رو می‌کند که با خشونتی وصف نشدنی، پندارها و افکار قبلی آنان را پیش چشمشان نابود می‌کند. تمام چیزهایی که قبلا به نظر زیبا و دلفریب می‌رسیدند حالا ناگهان ارزششان را از دست می‌دهند... افراد مختلف مرتکب خطاهایی می‌شوند که آن‌ها را به نابودی می‌کشاند...

کتاب تشنگی و دو نمایشنامه دیگر را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

علاقه‌مندان به خواندن نمایشنامه و تئاتر از این کتاب لذت می‌برند. اگر آثار دیگر اونیل را خوانده و دوست داشتید، این کتاب را حتما بخوانید. 

درباره یوجین اونیل 

یوجین گِلَدِستون اونیل ۱۶ اکتبر ۱۸۸۸ در خانواده‌ای ایرلندی در نیویورک آمریکا به دنیا آمد. او نمایشنامه‌نویس برجسته‌ای بود که موفق به کسب جایزه نوبل ادبی در سال ۱۹۳۶ شد. اونیل در همه مکاتب، سبک‌ها و گونه‌های ادبی-نمایشی، طبع آزمایی کرده و با موفقیت و استقبال و تحسین منتقدان روبرو شده‌است. به طوری که اسکار کارگیل و ژوزف وودکراچ او را بزرگترین نمایشنامه‌نویس آمریکایی و یکی از چند نمایشنامه‌نویس بزرگ جهان، به‌شمار آوردند، و برخی نیز آثار او را با آثار سوفوکل و ویلیام شکسپیر مقایسه کرده‌اند. یوجین اونیل ۲۷ نوامبر ۱۹۵۳ در بوستون چشم از دنیا فروبست. 

بخشی از کتاب تشنگی و دو نمایشنامه دیگر

رقاصه: آه! حالا فهمیدم. اون ساکته. یادت نیست که داشت آواز می‌خوند؟ یه آواز عجیب یه‌نواخت... بیشتر نوحه بود تا آواز. من جاهایی که رقصیده‌م خیلی آواز به خیلی زبونا شنیده‌م، ولی هیچ‌وقت همچین آوازی نشنیده بودم. هیچ فکرشو کردی که چرا دیگه نمی‌خونه؟ شاید از چیزی ترسیده.

مرد نجیب‌زاده: نمی‌دونم. ولی ازش می‌پرسم. (رو به دریانورد) چرا دیگه نمی‌خونی؟

دریانورد با حالت عجیبی به او نگاه می‌کند. جواب نمی‌دهد، اما دوباره به‌طرف بالهٔ کوسه‌ها که دور می‌زند، برمی‌گردد و آوازش را ازسر می‌گیرد، زمزمه‌ای یکنواخت که انگار متعلق به قبیله‌ای است که او مدت‌ها پیش آن را ترک گفته است. رقاصه و نجیب‌زاده مدتی با توجه به آن گوش می‌دهند.

رقاصه: (با خنده‌ای دیوانه‌وار) چه آوازی! نه آهنگ داره، نه من یه کلمه ازش می‌فهمم. نمی‌دونم معنیش چیه.

مرد نجیب‌زاده: کی می‌دونه؟ حتماً داره آوازای محلی خودشونو می‌خونه.

رقاصه: ولی من می‌خوام بدونم. هی، ملّاح! می‌شه به من بگی معنیش چیه... اون آوازی که داری می‌خونی؟

دریانورد: (لحظه‌ای با ناراحتی به او زُل می‌زند. با بی‌حالی) از آوازای قبیله‌مه.

رقاصه: آره. ولی معنیش چیه؟

دریانورد: (به بالهٔ کوسه‌ها اشاره می‌کند.) برای اونا می‌خونم. این یه طلسمه. بهم گفته‌ن خیلی تأثیر داره. اگه اون‌قدری که باید بخونم، اونا مارو نمی‌خورن.

رقاصه: (ترسیده) مارو بخورن؟ چی قراره مارو بخوره؟

مرد نجیب‌زاده: (به باله‌های متحرک روی دریای آرام اشاره می‌کند.) منظورش کوسه‌هان. اون تیغه‌های سیاهی که می‌بینی روآب حرکت می‌کنن، باله‌هاشونن. تا حالا متوجه اونا نشدی؟

رقاصه: چرا، چرا. اونا رو دیدم. ولی نمی‌دونستم کوسه‌ن. (هق‌هق می‌کند.) اوه، وحشتناکه. همهٔ این چیزا وحشتناکه!

مرد نجیب‌زاده: (به سیاه‌پوست، با خشونت) چرا یه همچین چیزایی بهش می‌گی؟ نمی‌دونی با این حرفا اونو می‌ترسونی؟

دریانورد: (با بی‌حوصلگی) اون ازم پرسید دارم چی می‌خونم.