کتاب سه دختر حوا

ترافیک کم‌وبیش شروع به پیش‌روی کرد؛ اما آن جلو با توقف یک «رنج رووِر» برای تعویض لاستیک‌هایش دوباره ترافیک کُند شد. بر اساس اطلاعات کاتالوگ‌ها، رنگ ماشین باید «آبی مونتو کارلو» می‌بود. البته داخل بروشور رنگ‌های دیگری هم وجود داشت: سفید یخچالی، بنفش یاسی، قرمز اژدهای خاور دور،۶ صورتی چرک، سبز تیم هاکی یا سبز کیسه‌ای. خدا می‌داند چه کسی این اسامی را برای این رنگ‌های بیچاره انتخاب می‌کند! آخر این اسم‌ها به عقل چه کسی می‌رسند؟ پری کنجکاو شد که بداند آیا صاحبان این اتومبیل‌های لوکس و گران‌قیمت می‌دانند که این‌طور فرارکردن از دست پلیس و این‌طور ویراژدادن در شهر چیزی کمتر از رانندگی در گل‌ولای و شن‌های صحرایی ندارد؟

اتومبیل‌های لوکس و اشرافی حالا از هر رنگی در استانبول جولان می‌دادند و سگ‌های اصلاح‌نژادشده آدم را فریب می‌دادند. درست است که آن‌ها برای زندگی راحت و اشرافی به دنیا آمده بودند، اما حالا آن‌ها به‌جای سگ‌های بومی و اصیل کشور خودمان، سر از این اتومبیل‌های لوکس درآورده بودند.

پری درحالی‌که از پیداکردن جایی برای فرار خسته و کلافه شده بود به جیپ‌های بزرگ و بدقواره‌ای نگاه می‌کرد که فقط در فیلم‌های قدیمی آمریکایی دیده بود. در میان آن همه اتومبیل لوکس و گران‌قیمت، جیپ‌ها بسیار ناخوش جلوه می‌کردند و به دنبال جایی برای پارک می‌گشتند. این ترافیک اصلاً قصد جلورفتن نداشت و بی‌تابش کرده بود. اینجا شهری بود که جلال و جبروتی ظاهری داشت، شهری فریبکار.

پری گفت: «جایی خواندم که ما بدترین جای ممکن را برای زندگی انتخاب کردیم.»

«چی؟»