دانلود و خرید کتاب صوتی بالاخره یه روزی قشنگ حرف می‌زنم

کتاب صوتی بالاخره یه روزی قشنگ حرف می‌زنم نوشتهٔ دیوید سداریس و ترجمهٔ پیمان خاکسار و با صدای هوتن شکیباست و رادیو گوشه آن را منتشر کرده است. این کتاب صوتی ۲۶ یادداشت طنز از سداریس است. هوتن شکیبا با صدای خاص و لحن طناز خود این کتاب را به بهترین شکل خوانده است.

درباره کتاب صوتی بالاخره یه روزی قشنگ حرف می‌زنم

این کتاب صوتی مجموعه‌ای پرفروش از یادداشت‌های طنز دیوید سداریس، طنزپرداز آمریکایی است. کتاب به دو بخش تقسیم شده است. بخش اول شامل مقالاتی در مورد زندگی سداریس قبل از نقل مکان به نرماندی فرانسه است که شامل این موضوعات می‌شود: بزرگ‌شدن او در حومه شهر رالی در کارولینای شمالی، وقتی در مشاغل عجیب و غریب در شهر نیویورک کار می‌کرد، زمانی که دوست بدجنس دوران کودکی‌اش را ​​در نیویورک می‌بیند و در آخر، خاطرات مربوط به دوست دخترش.

 بخش دوم، بعد از نقل مکان سداریس به نرماندی است که زندگی‌ مشترکش با هیو را روایت می‌کند. این بخش همچنین دربارهٔ تلاش‌های ناامیدکننده‌اش برای یادگیری زبان فرانسه است که به قسمت طنز ماجرا بیشتر می‌افزاید.

شنیدن کتاب صوتی بالاخره یه روزی قشنگ حرف می‌زنم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب صوتی را به دوستداران داستان‌های طنز به‌ویژه نوشته‌های سداریس پیشنهاد می‌کنیم.

 درباره دیوید سداریس

دیوید سداریس در سال ۱۹۵۶ در نیویورک زاده شد ولی کودکی‌اش در رالی کارولینای شمالی گذشت. مادرش پروتستان بود و پدرش ارتودوکس یونانی. در جوانی مدتی پرفورمنس آرتیست بود. شرح ناکامی‌هایش را در این حرفه در خیلی از داستان‌هایش آورده؛ از جمله دوازده لحظه در زندگی هنرمند در همین کتاب. سال ۱۹۸۳ به شیکاگو رفت و در سال ۱۹۸۷ از دانشگاه هنر آن‌جا فارغ‌التحصیل شد. پس از آن در شغل‌های دست پایین مشغول شد تا این‌که یک شب وقتی داشت دفترچهٔ خاطراتش را در یک کلوب می‌خواند یک مجری رادیو به اسم آیرا گلس او را کشف کرد. گلس از او خواست تا در یک برنامهٔ رادیویی محلی نوشته‌هایش را بخواند. سداریس بعدها گفت «من همه‌چیز رو مدیون آیرا هستم... زندگیم رو کاملاً عوض کرد، انگار چوب جادوش رو تکون داد.»

موفقیت سداریس در آن برنامه باعث شد که به رادیو ملی راه پیدا کند. در اولین حضورش در رادیو سراسری نوشته‌ای خواند به نام خاطرات سرزمین بابانوئل که گزارشی بود از دورانی که با لباس و آرایش یک جِن کوتوله در فروشگاهی کار کرده بود. موفقیت این نوشته غیرمنتظره بود، طوری که نیویورک‌تایمز او را یک پدیدهٔ بزرگ خواند. اولین کتابش در سال ۱۹۹۵ چاپ شد. کتاب سومش بالاخره یه روزی قشنگ حرف می‌زنم را در سال ۲۰۰۰ منتشر کرد. سداریس در دسامبر سال ۲۰۰۸ از دانشگاه بیرمنگام دکترای افتخاری دریافت کرد. او تاکنون بیش از چهل مقاله در مجلهٔ نیویورکر چاپ کرده است.

بخشی از کتاب صوتی بالاخره یه روزی قشنگ حرف می‌زنم

«در سن چهل و یک‌سالگی برگشته‌ام به مدرسه و مجبورم قبول کنم همان چیزی هستم که کتاب آموزش زبان فرانسوی اسمش را گذاشته «یک غنچهٔ نوشکفته». بعد از این‌که شهریه‌ام را می‌دهم برایم یک کارت دانش‌آموزی صادر می‌کنند که به من اجازه می‌دهد موقع خرید بلیت سینما و نمایش عروسکی و فِستیلند تخفیف بگیرم. فستیلند یک شهربازی وسیع است که روی تبلیغات شهری‌اش عکس یک استگوزورس کارتونی است که توی یک قایق نشسته و ظاهراً دارد ساندویچ کالباس می‌خورد.

با این امید به پاریس آمده‌ام که زبان فرانسوی یاد بگیرم. از خانه تا مدرسه ده دقیقه بیشتر راه نیست. روز اول زود می‌رسم و دانش‌آموزانی را نگاه می‌کنم که در لابی مدرسه باهم سلام‌علیک می‌کنند. تعطیلات‌شان را برای هم تعریف می‌کردند و حال دوستان مشترک‌شان را می‌پرسیدند، دوستانی که اسم‌هایی مثل کانگ و ولاتنیا داشتند. تمام‌شان از هر ملیتی به‌نظرم عالی فرانسوی صحبت می‌کردند. لهجهٔ بعضی‌ها از بقیه بهتر بود ولی همه‌شان آسودگی و اعتمادبه‌نفسی داشتند که برایم ترسناک بود. یک ضدحال دیگر این بود که همه جوان و جذاب و خوش‌لباس بودند که باعث می‌شد احساس کنم بابا کِتِلی هستم که پشت صحنهٔ یک نمایش مُد گیر افتاده.

اولین روز کلاس به‌شدت اعصاب‌خردکن بود چون می‌دانستم که باید حرف بزنم. روش این‌جا به این صورت است ــ همه بپرید داخل استخر زبان، یا شنا کن یا غرق شو. معلم که صورتش به خاطر سفر اخیرش حسابی برنزه شده بود آمد و شروع کرد به بلغور کردن مقررات کلاس. من چند تابستان را در نورماندی گذرانده بودم و قبل از این‌که نیویورک را ترک کنم یک ماه رفته بودم به کلاس فرانسه. خیلی هم شوت نبودم ولی فقط نصف حرف‌های این زن را متوجه می‌شدم.

«اگر شما تا این زمان میمسلسلسکپ یا ایگپدمورکت نشید پس جای شما توی این کلاس نیست. همه اپزکیوبژوکسو؟ همه؟ خوبه. شروع می‌کنیم.» برگه‌های برنامهٔ درسی را بین ما پخش کرد و آهی کشید و گفت «خیله‌خب، کی الفبای فرانسه رو بلده؟»

از این درخواستش وحشت برم داشت چون (الف) مدت‌ها بود کسی این سؤال را از من نپرسیده بود و (ب) همین‌طور که می‌خندیدم متوجه شدم که اصلاً الفبا را بلد نیستم. حروف عین هم‌اند ولی فرانسوی‌ها جور دیگری تلفظ‌شان می‌کنند. شکل حروف را بلدم ولی اصلاً نمی‌دانم چه‌طوری باید آن‌ها را تلفظ کرد.

«آ» معلم رفت پای تخته و حرف a را نوشت. «کسی توی کلاس هست که اسمش با آ شروع بشه؟»

دوتا آنای لهستانی دست‌شان را بردند بالا و معلم کمک‌شان کرد تا خودشان را معرفی کنند و ملیت و شغل و چیزهایی را که در این دنیا دوست داشتند و دوست نداشتند برای بقیه بگویند. آنای اول از یک شهرک صنعتی نزدیک ورشو آمده بود و دندان‌های جلوش به قاعدهٔ سنگ قبر بودند. خیاط بود، از بودن با دوستانش لذت می‌برد و از پشه بیزار بود.

معلم گفت «واقعاً؟ چه‌قدر جالب. فکر می‌کردم همه عاشق پشه هستن ولی الان یکی تو دنیا پیدا شده که از پشه بدش می‌آد. چی شده که افتخار آشنایی با موجود بی‌همتا و خاصی مثل شما نصیب ما شده؟ لطفاً توضیح بده.»»