کتاب شعر مدرن از بودلر تا استیونس

شعر مدرن از بودلر تا استیونس نوشته مراد فرهادپور، گزیده‌ای از مقاله‌های صاحب‌نظران در حیطه شعر مدرن اروپا و شعرهای شاعران مدرن از بودلر تا استیونس است.

 درباره کتاب شعر مدرن از بودلر تا استیونس

 در این کتاب مقالاتی درباره شعر مدرن و شاعران آن از اریش هلر، میکائیل هامبورگر و ژان پل سارتر می‌خوانید. در بخش دوم کتاب نیز اشعاری از بودلر، مالارمه، رمبو، پل والری، هوگو هوفمانشتال، راینر ماریا ریلکه، گئورگ تراکل، پل سِلان، نِلی ساکس، فرناندو پِسوا، خوان رامون خیمه‌نس، خورخه لوئیس بورخس، آنتونیو ماچادو، ویستان هیو اودن و والاس استیونس می‌خوانید.

 خواندن کتاب شعر مدرن از بودلر تا استیونس را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

پژوهشگران شعر مدرن و علاقه‌مندان به این حوزه

 بخشی از کتاب شعر مدرن از بودلر تا استیونس

در تاریخ بشری انقلاب‌ها چهرهٔ زمین را تغییر نمی‌دهند، آن‌ها چهرهٔ آدمی را عوض می‌کنند، یعنی آن نقشی که او در آن خود و جهان اطرافش را مشاهده می‌کند. زمین نیز صرفاً از این تغییر تبعیت می‌کند. مغلطهٔ به‌راستی حزن‌انگیز تجربه‌گرایی آن است که این مکتب چیزی را به نام ساحل نجات معرفی می‌کند که خود همان اقیانوس، طوفان، امواج و غرقاب است، یعنی همان تجربهٔ آدمی از خود و جهان «عینی». تاریخِ نوعِ بشر مدفنِ حقایقِ عینیِ بربادرفته و موزهٔ فاکت‌های ابطال‌ناپذیری است که همگی باطل شده‌اند، آن‌هم نه با کشفیات تجربی، بلکه با انتخاب‌های اسرارآمیز آدمی که هرازچندگاهی تصمیم می‌گیرد به شیوهٔ متفاوتی [جهان را] تجربه کند. همهٔ حقایق عینیِ بامعنا در لحظهٔ تولد و مرگ چیزی جز مهملات بی‌معنا نیستند. آن‌ها در شکل ادعای هولناکِ یک یاغی نابغه پا به عرصهٔ وجود گذارده، با غرابت یک دیوانهٔ خرافه‌پرست محو و نابود می‌شوند. تنها در فاصلهٔ بین این دو حد نهایی ذهن است که «حقیقت عینی» به‌راستی حقیقی، زنده و در مرکز همه‌چیز است. این حقیقت الهام‌بخش اعمال آدمیان است و به آن‌ها کمک می‌کند تا تصاویر ایمان را شکل ببخشند. بدین‌ترتیب «حقیقت عینی» به یک اندازه در توتم‌ها و تابوهای وحشیان، اهرام مصر، خدایگان و الهگان المپ، کیهان‌شناسی دانته و نظریهٔ جدید گسترش جهان حضور دارد. به‌راستی چه کسی می‌تواند از معبد دلف تا صومعهٔ بیزانسی، از آپولوی معبد یونانی تا مریم مقدس محراب کلیسای صومعه سفر کند، بی‌آنکه رؤیاهایش از پژواک‌های آن مغاک آکنده گردد، همان مغاکی که در سرتاسر اعصار حقیقت را از حقیقت و هیئت بشری را از هیئت بشری جدا می‌سازد.

می‌گویند کبک به هنگام نزدیکیِ خطر سرش را در برف فرو می‌کند، تجربه برای تجربه‌گرایان همین نقشِ برف برای کبک را دارد، اما حقیقت در آنچه هم خیره‌کننده است و هم گریزپا جای ندارد. تنها این خطر گریزناپذیر، که ممکن است هیچ حقیقتی وجود نداشته باشد، به‌راستی حقیقتی گریزناپذیر است؛ پس معرفت تجربی زبانِ حقیقت نیست. آنچه امروز از لحاظ تجربی حقیقی و واقعی است، عمدتاً چیزی است که گذشته از آن غافل بوده است و آینده نیز آن را به‌منزلهٔ امری منسوخ و کسالت‌بار کنار خواهد گذارد. تنها چیزی که به‌صورتی گریزناپذیر واقعی است، شک و عدم یقین است. آدمی فقط از طریق یأس می‌تواند حتی از این واقعیتِ چاره‌ناپذیر بگریزد، اما به‌ناچار در قلمروی ایمان با آن روبه‌رو می‌گردد و آن را بدون از دست دادنِ امید بازمی‌شناسد و با عشق بدان تن در می‌دهد.

گریزپایی و طفره‌روی این ایمان و نزدیکی دائمی آن یأس، شعر مدرن را به آن اقدامِ مخاطره‌آمیزی، که به‌واقع هست، بدل می‌سازد. آری به‌راستی شاعر در همهٔ ادوار بیش از دیگران از فشار یأس و غروب ایمان زجر می‌کشد، اما در عصر ما این مصائب چیزی بیش از خطرات فردی است؛ زیرا در کانون آن‌ها نوعی تردید و بی‌تصمیمیِ بی‌شکل جای دارد. فیزیک‌دانان که همواره سرگرم حمایت و اثبات تجربی مفاهیم متافیزیکی مربوط به طبیعت جهان هستند، ظاهراً امروزه توجه مستقیمی به اعتقادات متافیزیکی نشان می‌دهند، باورهایی که اجتماع با بی‌توجهی و گنگی کامل آن‌ها را پذیرفته است. آنان به یاری استدلال‌های دقیق ریاضی به کاوش پرداخته و عدمِ دقت هولناک ایمان ما را بررسی می‌کنند؛ زیرا اینک هم ایمان و هم علم فیزیک ما سخت شیفتهٔ آن خلأ گسترده و فراخی‌اند که در برون و درون هرآنچه هست وجود دارد، شیفتهٔ میدان‌های خالی نیرو و تنش و حرکات نامعین ذراتی که بیهوده و بی‌هدف گِردِ هم می‌چرخند و شتاب می‌گیرند تا بدین طریق آن نیستی را که در کُنهِ همهٔ چیزهاست از چشم خود پنهان سازند.