کتاب آن بهشت دیگر

کتاب آن بهشت دیگر با عنوان اصلی This Other Eden نوشتهٔ پل هاردینگ و ترجمهٔ فرزانه دوستی است. نشر بیدگل این کتاب را منتشر کرده است. اثر حاضر که در دستهٔ ادبیات داستانی قرن ۲۰ آمریکا قرار گرفته، رمانی با درون‌مایه‌های مذهبی و تاریخی است. داستان در روزهای پایانی زندگی جامعه‌ای کوچک در سواحل ایالت مِین می‌گذرد؛ زمانی که ساکنان آن ابتدا مورد توجه و سپس مورد نفرت قرار می‌گیرند و در نهایت توسط دولت از محل زندگی خود رانده می‌شوند. این رمان دربارهٔ بقا و فقدان، جامعه و کوچ و روایتی از معنای واقعی انسان‌بودن است. نسخهٔ الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب آن بهشت دیگر اثر پل هاردینگ

کتاب «آن بهشت دیگر» که نخستین‌بار در سال ۲۰۲۳ میلادی و در ایران در سال ۱۴۰۳ منتشر شده، سومین داستان بلندِ منتشرشده به قلم «پل هاردینگ» است. داستان این رمانْ از ماجرایی واقعی اقتباس شده و در جزیرهٔ «مالاگا» در جنوب ایالت مِین در آمریکا در ابتدای قرن ۲۰ میلادی می‌گذرد. ماجرا در جزیرهٔ مالاگا که یکی از نخستین اجتماعات یک‌پارچهٔ نژادی در شمال شرق آمریکا بوده، رخ داده است. این رمان حاوی تمثالی از تمامیت جهان، تمامیت تاریخ و تمامیت دین است و به‌شکلی نمادین یادآور ناروایی‌های پدران نویسنده در قرنی دیگر است. کتاب حاضر از سرگذشت ساکنان صبور این جزیره که در داستان حاضر جزیرهٔ «سیب» نام دارد، سخن گفته؛ جزیره‌ای نمادین که یادآور باغ عدن آدم و حوا است، ولی آدم و حوای داستان حاضر از دو نژاد و تیرهٔ مختلف هستند. این رمان، آرمانشهری چندنژادی را پیش روی ما می‌گذارد که زمانی رونق داشته و حالا در زمانۀ هم‌دستیِ نژادپرستی و علم، چیزی به پایان حیاتش نمانده است. تبار مردمان جزیره به برده‌ای فراری و همسر ایرلندی او بازمی‌گردد. این مردمان از خانه‌های خود رانده می‌شوند.

همراه با ساکنان جزیرۀ سیب با ماهیت مبهم شفقت، محدودیت‌های رواداری و معنای واقعی نجات روبه‌رو شوید. نثر این رمان را شجاعانه و شاعرانه توصیف کرده‌اند و کل آن را داستانی شاعرانه در باب بقا و انسانیت دانسته‌اند. «سمیه مهرگان» در یادداشتی که در آن به این کتاب پرداخته می‌گوید زیبایی رمان «آن بهشت دیگر» فقط در داستانش نیست؛ بلکه در پرداختن به لحظات کوچک اما پرمعنای انسانی نهفته است. او هر جملهٔ این کتاب را به قطعه‌ای از موسیقی تشبیه کرده و گفته «پل هاردینگ» به‌جای بازسازی دقیق وقایع تاریخیْ تاریخ را بستری برای تأمل در مفاهیمی همچون هویت، تعلق و شکنندگی زندگی دانسته است. به‌باور «سمیه مهرگان» این نویسندهٔ آمریکایی با نگاهی همدلانه به نژاد و تبعیض پرداخته و نیز از قضاوت شتاب‌زده دربارهٔ شخصیت‌هایی که به اخراج مردمان جزیره کمک می‌کنند، پرهیز کرده است؛ تا پیچیدگی‌های انسانی آن‌ها را به تصویر بکشد. «سمیه مهرگان» پایان این رمان را تراژیک اما سرشار از امید توصیف کرده است.

اما واقعیت چه بوده است؟ جزیرهٔ مالاگا از میانهٔ قرن ۱۹ تا سال ۱۹۱۲ میلادی، یعنی پیش از آنکه به دستور فرمانداری ایالت مِین ۴۷ نفر سکنهٔ این جزیره را از خانه‌هایشان بیرون کنند و مرده‌هایشان را از گور بیرون بکشند و جای دیگر ببرند، سکونت‌گاه جامعهٔ ماهی‌گیران از چند نژاد مختلط بود. هشت نفر از جزیره‌نشینان را به‌زور به مدرسهٔ کم‌توانان ذهنی فرستادند. «فردریک پلیستِد»، فرماندار وقت ایالت به خبرنگاران گفته بود از نظر او بهترین کار این است که همهٔ زاغه‌ها را با [به‌گفتهٔ او] کثافت‌های داخل آن‌ها بسوزانند و خاکستر کنند. در سال ۲۰۱۰ میلادی بود که قانون‌گذاران ایالت مِین اعلامیه‌ای منتشر و مراتب «تأسف عمیق» خود را از وقایع پیش‌آمده ابراز کردند.

خلاصه داستان آن بهشت دیگر

داستان در جزیرهٔ «سیب» آغاز می‌شود؛ جایی که نامش برگرفته از درختان سیبی است که نخستین ساکنان آن، «بنجامین هانی» و «پیشنس رافرتی» کاشته بودند. نسل‌های بعدی این خانواده همراه با چند خانوادهٔ دیگر با منابع اندکْ روزگار می‌گذرانند. آرامش شکنندهٔ این افراد زمانی تهدید می‌شود که دولت مِین به‌بهانهٔ انسانیت و بهداشت عمومی تصمیم به تخلیهٔ اجباری جزیره می‌گیرد. در این قسمت از رمان با دقت شاعرانهٔ نویسنده، با جزئیات زندگی روزمرهٔ ساکنان جزیره روبه‌رو می‌شویم؛ از «استر هانی»، پیرزنی که در ننو چای می‌نوشد و خاطرات تلخش را مرور می‌کند گرفته تا «زاخاری هند توگاد پراوربز»، زاهدی که درون تنهٔ توخالی بلوط زندگی می‌کند و صحنه‌های کتاب مقدس را روی چوب حک می‌کند. شخصیت‌های دیگر همچون «تئوفیلوس» و «کاندیس لارک»، خواهر و برادری که نقش‌های جنسیتی خود را جابه‌جا کرده‌اند و چهار فرزند شبح‌واری که در جزیره پرسه می‌زنند، بر گسترهٔ داستان افزوده‌اند.

چرا باید کتاب آن بهشت دیگر را بخوانیم؟

مطالعهٔ این رمان شما را با بخشی از تاریخ آمریکا در قرن ۲۰ میلادی و شخصیت‌های گوناگون و تازه آشنا و همراه می‌کند.

کتاب آن بهشت دیگر را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی قرن ۲۰ آمریکا و قالب رمان تاریخی - مذهبی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره پل هاردینگ

«پل هاردینگ» (Paul Harding) متولد سال ۱۹۶۷، برندهٔ جایزهٔ پولیتزرِ داستان برای رمان «تعمیرکارها» (Tinkers) در سال ۲۰۱۰ و نویسندهٔ رمان «آن بهشت دیگر» است. این موزیسین و نویسندهٔ آمریکایی مدرک کارشناسی خود را در رشتهٔ زبان انگلیسی از دانشگاه ماساچوست دریافت کرد و در کارگاه نویسندگان «آیووا» حضور یافت. او در دانشگاه‌های هاروارد و آیووا به تدریس پرداخته است. گفته شدهاست که این هنرمند بیشتر روزهای کودکی و نوجوانی خود را در طبیعت بکر ایالت ماساچوست گذرانده و کنار پدربزرگش به کارآموزی مشغول شده است. پدربزرگ او تعمیرکار ساعت و الهام‌بخش نخستین رمان «پل هاردینگ» بود. کتاب «تعمیرکارها» در سال ۲۰۰۹ میلادی، در ۴۰سالگی نویسنده نوشته و با کمک ناشری کوچک و گمنام منتشر شد و سپس جایزهٔ پولیتزر و دو جایزهٔ ادبی دیگر را برای نویسنده به ارمغان آورد.

این کتاب یا نویسنده چه جوایز و افتخاراتی کسب کرده است؟

کتاب «آن بهشت دیگر» نامزد جایزهٔ بوکر و جایزهٔ ادبی بین‌المللی دوبلین در سال ۲۰۲۳ و همچنین برگزیدهٔ نهایی جایزهٔ ملی کتاب آمریکا در سال ۲۰۲۴ و... بوده است. این اثر در فهرست بهترین رمان‌های سال نشریات معتبری همچون نیویورکر، تایم، تایمز، پابلیشرویکلی و ان‌پی‌آر قرار گرفت؛ همچنین عنوان بهترین داستان تاریخی و محبوب‌ترین کتاب کتابخانهٔ عمومی شیکاگو را کسب کرد.

نظر افراد یا مجله‌های مشهور درباره این کتاب چیست؟

- «دینز اسمیت» از نیویورک تایمز این رمان را «گواهی بر عشق» توصیف کرده و نوشته آن‌قدر واقعی است که ممکن است ما را به گریه بیندازد.

- «وندی اسمیت» از واشنگتن پست معتقد است نویسندهٔ این رمان با نثری دقیق، جامعه‌ای را به تصویر کشیده که حاضر نیست خود را از نگاه قضاوت‌گر دیگران ببیند. ​

- گاردین این رمان را «استادانه» توصیف و تأکید کرده است که هر صدا در این رمان، چه جزیره‌نشین یا ساکن سرزمین اصلی، کودک یا بزرگسال به‌طرز شگفت‌انگیزی واضح و متمایز است.

بخشی از کتاب آن بهشت دیگر

«هیچ‌کدام از ساکنان جزیره به عمر خود فرماندار را ندیده بودند، ولی خودش بود که به‌همراه اعضای شورا تشریف‌فرما شده بود. از قایق نفربرِ تامی اِستانتون پیاده شد تا شخصاً در ارزیابی دوبارهٔ مستعمرهٔ جزیرهٔ سیب شرکت کند. تکیه داده بود به چوب‌دستی‌اش و روی چمن و سنگ‌بسترها به‌زحمت راه می‌رفت و گاه‌وبیگاه کمی می‌ایستاد و چوب‌دستی را به‌سمت سگی که پارس می‌کرد یا قفسی خالی از مرغ و پوشیده از علف نشانه می‌گرفت یا با کلاه حصیری‌اش به ربیت لارک اشاره می‌کرد که کنار مسیر ایستاده و زل زده بود به او و مار کوچکی دور از دیدرس آنها که بین لب‌هایش بیرون می‌خزید، ولی فرماندار آن را نادیده گرفت چون چشم‌هایش ضعیف بود و گاهی آن گوشه‌وکنار چیزهایی به چشمش می‌آمد که واقعی به نظر نمی‌رسیدند، یا گاهی هم از یکی از اعضای شورا که دور‌و‌برش را گرفته بودند، سؤالی می‌کرد. این‌بار، متیو دایموند هم آنها را همراهی می‌کرد.

نمی‌شه یه چاه حفر کرد؟ می‌شه ساختمون‌های جدید ساخت؟ یه پل چطور؟

متیو پاسخ داد، بله، قطعاݧݧݧݧݧً، چاه معجزه می‌کنه، چندتا آلونک جدید و سرپاتر کمک می‌کنه از سرما جون سالم به‌در ببرن، و همین‌طور اجاق‌های چوبی. من اینجا دوتا مرد سراغ دارم که نجارهای فوق‌العاده‌ای‌ان. خود من هم نیمه مهارتی دارم. یه پل به اهالی جزیره کمک می‌کنه تا احساس کنن ارتباط بیشتری با شهر دارن، و کمک می‌کنه اهالی سرزمین اصلی هم شستنی‌ها و قلاب‌های ماهیگیری‌شون رو که تعمیر لازم دارن بیارن اینجا. شاید حتی بتونن اسب و گاری داشته باشن. یا حتی یه کلیسای درست‌وحسابی برن. خب، حالا نه که بیان وسط شهر. تو پورتلند یه عبادتگاه مخصوص سیاه‌ها هست... یه...

کلیسا... بهش می‌گن عبادتگاه حبشی... می‌تونن راحت‌تر تا اونجا رفت‌وآمد کنن.

چه فکرهای خوبی!»