کتاب یک شب فاصله

کتاب یک شب فاصله نوشته جنیفر ای. نیلسن نویسنده آمریکایی است. این کتاب یکی از کتاب‌های جذاب اخیر است که برای کودکان و نوجوانان منتشر شده است. این کتاب با ترجمه عادله قلی‌پور منتشر شده است.

درباره کتاب یک شب فاصله

جنیفر ای. نیلسن در این داستان زندگی گرتای ۱۲ ساله را روایت می‌کند. دختری که باید برای به دست آوردن آزادی خطر همه‌چیز را به جان بخرد. داستان در فضای دلهره‌آور جنگ آلمان شرقی و غربی و ساخت دیوار برلین اتفاق می‌افتد. این کتاب سرشار از لحظات سخت و نفس‌گیری است که قهرمان داستان با آن روبرو می‌شود؛ با این وجود گرتا با شهامت به تلاش خود ادامه می‌دهد تا در پشت دیوار برلین راهی برای رهایی پیدا کند. از امتیازات این کتاب باید به تاکید آن بر ارزش‌های خانوادگی اشاره کرد. علاوه بر این مفاهیمی همچون حق، ناحق، عدالت و بی عدالتی مطرح می‌شوند.

خواندن کتاب یک شب فاصله را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

یک شب فاصله مناسب رده سنی نوجوانان است؛ با این وجود داستان به قدری قوی توصیف شده که خواندن آن برای بزرگسالان نیز خالی از لطف به‌نظر نمی‌رسد.

بخشی از کتاب یک شب فاصله

با عجله از اتاقم بیرون دویدم. توی آشپزخانه مامانم را دیدم که سرش را روی شانهٔ فریتز، برادر بزرگترم گذاشته بود و هق‌هق گریه می‌کرد. فریتز نگاهی به سر تا پای من انداخت و با حرکت سر به پنجره اشاره کرد، مبادا هنوز بیرون را ندیده باشم. با دست اشک‌هایم را پاک کردم و از پشت مامانم را بغل کردم. شاید او به من نیازی نداشت، اما در آن لحظه من خیلی به او احتیاج داشتم.

مامان نوازشم کرد و دست لرزانش را روی شانه‌ام گذاشت.

در همان حال گریه به من گفت: «دیدی گِرتا؟ کار خودشون رو کردن. بدتر از اون که فکرش رو می‌کردیم.»

مامانم روزگاری زن خیلی خوشگلی بوده، اما این به سال‌ها قبل مربوط می‌شد. آن‌قدر جنگ و قحطی و بدبختی کشیده بود که دیگر حواسش به فر موها و مرتب بودن لباسش نبود. موهای بورش رو به سفیدی می‌رفت و گوشهٔ چشمانش خیلی وقت بود که چروک برداشته بود. گاهی که خودم را توی آینه نگاه می‌کردم، آرزو می‌کردم که کاش زندگی من در آینده تا این اندازه سخت نباشد.

پرسیدم: «حالا چرا الان؟ چرا امروز؟»

نگاهم به فریتز بود و منتظر شنیدن جواب بودم. او حدود شش سال از من بزرگتر بود و بعد از پدرم فهمیده‌ترین کسی بود که می‌شناختم. اگر مامانم جوابی نداشت، حتماً او داشت. اما تنها کاری که از دستش برآمد این بود که شانه بالا بیندازد و مامانم را، که حالا صدای گریه‌اش بلندتر شده بود، محکم‌تر بغل بگیرد. به علاوه، من تا همین‌جا هم بیشتر از آن‌چه که می‌خواستم فهمیده بودم.