کتاب دزیره

دزیره مشهورترین رمان آن‌ماری سلینکو، نویسنده اتریشی - آلمانی است. سلینکو در این اثر، روایتی از زندگی دزیره کلاری دارد. دزیره‌ای که در ابتدا عاشق ناپلئون می‌شود اما بعد از اینکه ناپلئون دلش را می‌شکند، ملکه‌ی سوئد می‌شود. 

درباره کتاب دزیره

دزیره رمان تاریخی و عاشقانه‌ای برگرفته از اتفاقات نیمه دوم قرن هجدهم میلادی و به قدرت رسیدن ناپلئون بناپارات در فرانسه است. این داستان زندگی دختری از خانواده‌ای تاجر به نام دزیره  را روایت می‌کند.

دزیره در سن نوجوانی عاشق افسر جوانی می‌شود و با یکدیگر قرار ازدواج می‌گذارند. دست روزگار این افسر جوان را تبدیل به نخستین امپراطور فرانسه می‌کند. ناپلئون بناپارت برای تثبیت قدرت خود با ژوزفین ازدواج می‌کند و دزیره با دلی شکسته عشق خود را از دست می‌دهد.

 انچه این داستان را جذاب کرده است، سرگذشت دختر تاجر ابریشمی در میانه قرن هیجدهم نیست، بلکه سرگذشت یکی از تاثیرگذارترین شخصیت‌های تاریخ اروپا و جهان است اما نه آن صورتی که در شرح حال‌ها و زندگی نامه‌های معمول خوانده‌ایم.

فیلم سینمایی دزیره هم به کارگردانی هنری کاستر در سال ۱۹۵۴ با بازی مارلون براندو و جین سیمونز به روی پرده سینماها رفت.

خواندن کتاب دزیره را به چه کسانی پیشنهادمی‌کنیم

اگر علاقه‌مند به داستان‌های عاشقانه‌ و مهم‌تر از آن علاقه‌مند به تاریخ هستید با خواندن این رمان تاریخی و عاشقانه می‌توانید هم تجربه‌ای به خاطرماندنی از از یک اثر عاشقانه داشته باشید و هم با وقایع نیمه دوم قرن هجدهم میلادی در اروپا و به قدرت رسیدن ناپلئون بناپارت آشنا شوید.

درباره آنه ماری سیلینکو

آنه ماری سیلینکو نویسنده‌ای آلمانی است که در بین سال‌های ۱۹۳۰ تا ۱۹۵۰ رمان‌های پرفروشی را در آلمان به چاپ رساند. وی در سال ۱۹۳۹، در آغاز جنگ جهانی دوم، به همراه همسر دانمارکی‌اش به دانمارک پناهنده شد. چهار سال بعد از این واقعه، آن‌ها دانمارک را به مقصد سوئد ترک کردند و به آنجا پناهنده شدند. تعداد زیادی از رمان‌های او به فیلم تبدیل شده و به زبان‌های زیادی نیز ترجمه شده‌اند. آخرین اثر این نویسنده کتاب دزیره است.

 بخشی از کتاب دزیره

- اسم من برناردین اوژنی دزیره است. بدبختانه خانواده‌ام مرا اوژنی صدا می‌زنند. خیلی ترجیح می‌دهم دزیره صدایم بزنند.

ـ همهٔ اسم‌هاتان قشنگند. حالا من شما را چی صدا بزنم مادموازل برناردین اوژنی دزیره؟

احساس کردم سرخ شدم، ولی خدا را شکر هوا تاریک بود و او نمی‌توانست متوجه سرخ‌شدنم بشود. احساس می‌کردم گفت و شنودمان دارد حال و هوایی پیدا می‌کند که مامان خوشش نمی‌آید.

ـ مثل همه اوژنی صدایم بزنید. ولی اول باید دیداری از ما بکنید، آن‌وقت در حضور مادرم پیشنهاد می‌کنم با اسم کوچکم صدایم بزنید. در آن‌صورت دیگر الم‌شنگه برایم راه نخواهند انداخت، چون به‌گمانم مامان اگر بفهمد...

تته‌پته‌کنان ساکت ماندم.

مرد جوان پرسید: «تابه‌حال به شما اجازه داده نشده با مردی جوان گردش کوچکی بکنید؟»

از دهانم پرید: «نمی‌دانم، چون تابه‌حال برایم اتفاق نیفتاده با مرد جوانی آشنا بشوم.» پرسون را پاک از یاد برده بودم.

دوباره بازویم را فشرد و خندید: «ولی حالا با یکی از آن‌ها آشنا شده‌اید، اوژنی.»

ـ کی به دیدن‌مان می‌آیید؟

برای این‌که سربه‌سرم بگذارد پرسید: «باید به همین زودی‌ها بیایم؟»

بی‌درنگ جواب ندادم. فکری که از مدتی پیش توی سرم افتاده بود دست از سرم برنمی‌داشت. «ژولی... ژولی که این‌همه دوست داشت کتاب‌های داستان بخواند، به‌طور حتم از آشنایی با این جوانی که اسمش تلفظی خارجی دارد، به شور و شوق خواهد آمد.»

ـ خب، مادموازل اوژنی، بالاخره جواب من چی شد؟

ـ فردا بیایید، پس از تعطیل‌شدن دفتر نمایندهٔ ملت. اگر هوا گرم بود توی حیاط می‌نشینیم، آلاچیقی داریم که محل دلخواه ژولی است.

احساس کردم سیاستمدار بزرگی شده‌ام.

ـ ژولی؟ تا این‌جا از وجود سوزان و اتی‌ین باخبر شده‌ام، ولی از ژولی نه. ژولی کی باشد؟

بایستی عجله می‌کردم، چون رسیده بودیم نزدیک خانه‌مان.