کتاب مرگ و زندگی

«مرگ و زندگی» مجموعه داستان‌هایی از نویسنده شهیر آمریکایی، جان اشتاین بک است. این داستان‌های اشتاین بک نیز مانند داستان‌های دیگر او برای مخاطبان دردآشنا نوشته شده است. او در داستان‌هایش واقع‌گرا است و زندگی انسان معاصر را نشان می‌دهد. تلاش بی‌وقفهٔ او برای انعکاس واقعیات تلخ و پر از گزند طبقات فرودست و دور شدن از فضای رمانتیک حاکم بر ادبیات آمریکا، باعث شده که آثار وی طی چند دهه تبدیل به روایتی از تاریخ نانوشتهٔ مردمان این سرزمین شود. در داستان «مولی مورگان» که شاخص‌ترین اثر او در این کتاب است. اشتاین بک به جای مقدمه‌چینی برای فرار از دنیای پر از ستم و نابرابری مخاطب را به رویارویی با واقعیت دعوت می‌کند. در بخشی از این داستان می‌خوانیم: «هنگامی که پدر می‌رفت، مادر بار دیگر نالان می‌شد و چشم‌هایش سرخ می‌شد. با غرولند از بچه‌ها می‌خواست که دوستش داشته باشند، انگار که دوست داشتن بقچه‌ای بود که می‌شد دستش داد. یک‌بار پدر رفت و دیگر برنگشت. هیچ‌وقت پول نمی‌فرستاد و کاغذ هم نمی‌نوشت اما این بار دیگر حسابی غیبش زد. تا دو سال منتظر شدند بعد مادرشان گفت او باید مرده باشه. بچه‌ها از این فکر لرزیدند، اما باور نکردند. چون آدمی به خوبی و زیبایی پدرشان نمی‌شد که بمیرد. لابد در گوشه‌ای از دنیا سرگرم ماجرایی تازه بود. لابد مشکلاتی بود که نمی‌توانست به خانه برگردد. روزی که آن دلیل‌ها از میان می‌رفت او می‌آمد. روزی با سوغات‌های بهتر و قصه‌های خوب‌تر از همیشه بازمی‌گشت. اما مادرشان می‌گفت لابد تصادفی شده. لابد مرده. مادرشان حواس‌پرت بود. آگهی‌های کار را می‌خواند که بتواند خرج خانه را تهیه کند. پسرها گل‌های کاغذی می‌ساختند و با خجالت می‌فروختند.»