با کد تخفیف OFF30 اولین کتاب الکترونیکی یا صوتی‌ات را با ۳۰٪ تخفیف از طاقچه دریافت کن.

کتاب هشت و چهل‌ و ‌چهار

نویسنده:کاوه فولادی نسب

انتشارات:نشر چشمه

دسته‌بندی:

امتیاز:

۴.۰از ۴۲ رأیخواندن نظرات

۴٫۰

(۴۲)

خواندن نظرات

معرفی کتاب هشت و چهل‌ و ‌چهار

«هشت و چهل‌وچهار» اولین رمان کاوه فولادی‌نسب است. او که چندین سال است منتقد، مترجم و مدرس داستان‌نویسی است، این رمان را با درون‌مایه‌ای اجتماعی- تاریخی نوشته است. ساعت‌ساز و ساعت فروشی تنها عاشق پرسه زدن در خیابان‌های قدیمی شهر است. او مرد دقیق و منظمی است، دوستان اندکی دارد و تنها با جهان پر از خاطراتش روزگار می‌گذراند. اما روزی یک اتفاق عجیب آرامشش را برهم می‌زند و روزمرگی او را بهم می‌ریزد. اتفاقی که با خود اتفاق‌های تازه دیگری به همراه دارد. کاوه فولادنسب در این رمان جذاب، منطق زمانی و مکانی را اندکی به هم ریخته و شما را به سفر می‌برد. سفری ناگهانی به کمی دورتر از ایران. با خواندن این اثر سوال مهمی در ذهن خواننده جان می‌گیرد. آیا می‌توان به عقب بازگشت؟ رمان «هشت و چهل‌وچهار» با این روند، خواننده را به یک پرسه‌زنی پر از ماجرا و غافلگیری در دل تاریخ می‌برد.

نظرات کاربران

مشاهده همه (۱۸)

باران

۱۳۹۸/۰۱/۰۸

دلم خواست این کتاب رو برای بار دوم در تعطیلات نوروز امسال بخونم و از این تعطیلات بیشتر لذت ببرم 😊

Yamin

۱۴۰۰/۰۵/۱۵

کتاب درباره زندگی آرام یک ساعت ساز هست....بیشتر داستان در روز ها و شب های قبل سال نو اتفاق می افتد و خب با برش های زمانی زیادی رو به رو میشیم که ممکنه کمی خط داستان رو گم کنیم

- بیشتر

sadafi

۱۳۹۹/۰۳/۱۹

چقدر دوستش داشتم، مدتها بود رمانی از نویسندگان نسل جدید نخوانده بودم که اینقدر جذبم کنه. روایت ساده، خوب و روانی داشت.

Faeze

۱۳۹۹/۱۲/۰۸

توصیفات فوق العاده ناب و دلنشینی داشت...مخصوصا وقتی از زیبایی های تهران، شرح خیابان ها در گذر زمان، شلوغی های دم عید میگفت، عالی بود و واقعا من رو به همون زمان و مکان میبرد. ایرادی که داشت برای من

- بیشتر

امیلی در نیومون

۱۴۰۱/۱۱/۰۸

هشت‌ و چهل‌وچهار قصه 24 ساعت از زندگی یه ساعت‌ساز جوان رو روایت می‌کنه. ازاونجایی که این 24 ساعت درست قبل از سال تحویل شروع می‌شه کتاب پر از حس خوب اواخر اسفنده، سطربه‌سطرش روایتگر جنب‌وجوش‌های شیرین اسفنده. در خلال

- بیشتر

هانی

۱۴۰۰/۱۲/۱۳

زیبا بود، بسیار زیبا اون حرکت بین زمان‌ها هم خیلی خوب و قابل فهم بود فقط با اینکه داستان چندان تلخ نبود، ولی از اول تا آخر داستان یه بغضی ته گلوی آدم میچسبه آقای نویسنده خسته نباشید

دردونه

۱۴۰۰/۰۴/۱۰

دوستش داشتم. قشنگ بود با عاشقانه‌ای زیبا و روایتی قشنگتر از خیابون‌های تهران.

maryam haghgoo

۱۴۰۱/۰۴/۲۶

کتاب رو دوست‌داشتم. توصیفات، صحنه‌پردازی، قصه جذاب بود. کتاب خوش‌خوانی بود.

sara

۱۳۹۹/۰۹/۰۹

خیلی پر کشش و جذاب بود برای من به شخصه

کاربر 3751599

۱۴۰۳/۰۹/۰۵

بسیار عالی مخصوصا برای علاقه مندان به بافت شهر تهران قدیم

بریده‌هایی از کتاب

مشاهده همه (۷۸)

بیشترِ مردم این‌طوری است که همدیگر را دوست دارند، ازدواج می‌کنند، باز هم کمی همدیگر را دوست دارند، کار می‌کنند، کار می‌کنند، کار می‌کنند، و آن‌قدر کار می‌کنند که دوست داشتن را فراموش می‌کنند.

• Khavari •

بوها پُر از خاطره‌اند. خیلی چیزها هستند که می‌توانند خاطره‌ها را با خود حمل کنند: عکس‌ها، یادگاری‌ها، چشم‌اندازها، جاها... اما بوها چیز دیگری هستند؛ انگار نظم مکان و زمان را به‌هم می‌ریزند و آدم را پرتاب می‌کنند به مکانی دیگر، به زمانی دیگر.

باران

تهران مثل زن کارگری بود که هیچ‌وقتِ سال نمی‌رسید دستی به سروگوش خودش بکشد، ابرویی بردارد، فرمژه‌ای بزند، یا مویی رنگ کند، اما برای تعطیلات عید حسابی به خودش می‌رسید و دل‌ربایی می‌کرد. زیبا می‌شد. بوی عطرش مشام را پُر می‌کرد و آدم خیال می‌کرد زن اثیری اگر واقعاً وجود داشته باشد، شاید همین زیباروی دل‌ربا باشد.

باران

«دلم نمی‌خواد فقط آشتی کنیم، می‌خوام مسئله رو حلش کنیم»

باران

بعضی صداها را آدم با گوشش می‌شنود؛ این‌ها اگرچه دیده یا لمس نمی‌شوند و طعم و بویی ندارند، اما همین که فرو می‌روند توی گوش و پرده را می‌لرزانند، یعنی وجود دارند. بعضی صداهای دیگر کاری به پردهٔ گوش ندارند، توی سر آدم زنگ می‌زنند و تارهای ذهن را می‌لرزانند؛ این دومی‌ها را جز خود آدم کسی نمی‌تواند بشنود. همین دومی‌ها هستند که پدر آدم را درمی‌آورند. همین دومی‌ها هستند که آدم را می‌اندازند توی گودال تردید. همین دومی‌ها هستند که هیچ‌جوری نمی‌شود به دیگران فهماندشان.

باران

«زندگی بعضی وقتا از قصه‌هام قصه‌تره.»

باران

برای خودش می‌رود و «گل اومد بهار اومد» می‌خواند.

باران

خیالت که آشفته و فکرت که مشوش باشد، و مهم‌تر از این‌ها تمام تنت از زور درد مچاله شده باشد، بهتر است چشم‌هایت را ببندی و خودت را بسپری به دست تاریکیِ بی‌انتهای آن‌سوی پلک‌ها.

باران

در زندگی وقت‌هایی هست که زمان از معنا تهی می‌شود، یا دست‌کم معنایی دیگرگون پیدا می‌کند.

آذیــن؛

روی تابلوِ سرِ خیابان نوشته بودند کارگر شمالی، اما هنوز هم خیلی از مردم همان نام قدیمی‌اش را می‌گفتند؛ امیرآباد شمالی. توی همهٔ این صد و اندی سالی که از پوست انداختن تهران و ورودش به زندگی مدرن می‌گذشت، نام‌ها مدام تغییر کرده بودند؛ انگارنه‌انگار که مردم با کوچه‌ها و خیابان‌ها و میدان‌های شهر زندگی می‌کنند، خاطره می‌سازند، دل می‌دهند، دل می‌گیرند. آدم چه‌طور می‌تواند غزل‌های عاشقانه‌اش را برای نام دیگری بخواند؟ چه‌طور می‌تواند خاطره‌هایش را با نام دیگری مرور کند؟

باران

آمیخته به بوی ادویه‌ها

اعترافات هولناک لاک پشت مرده...

مرتضی برزگر

شکار کبک