کتاب نامه به کودکی که هرگز زاده نشد

اوریانا فالاچی نویسنده‌ای توانا، به خاطر قدرت بیان بالا، درک خاص سیاسی و جسارتِ فوق العاده بود که هنوز بیست ساله نشده بود که نوشتن در روزنامه‌ها را آغاز و به قول خودش «قدرت واژه‌ها» را کشف کرد. او به سرعت از نویسندهٔ یک روزنامهٔ محلی، به خبرنگاری بین‌المللی که برای معتبرترین نشریات اروپا قلم می‌زد تبدیل شد. هر جای دنیا که در آن زمان کانون خبری و رسانه‌ای جنگ قدرت بین زورمداران می‌بود، اوریانا را به خود جذب می‌کرد. در ایران نام اوریانا فالاچی در اواخر دههٔ چهل شمسی (دههٔ شصت میلادی) با ترجمهٔ آثارش علیه جنگ ویتنام و حکومت‌های دیکتاتوری باقی مانده در اروپا (یونان، اسپانیا و پرتغال) مطرح شد. اوریانا فالاچی در سال ۱۳۵۱ برای مصاحبه با شاه ایران محمدرضا پهلوی و در سال ۱۳۵۸ برای مصاحبه با امام خمینی «ره» و مهندس بازرگان به ایران سفر کرد. فالاچی تا آخر عمرش از مصاحبه‌اش با امام خمینی «ره» به عنوان«نقطهٔ طلایی تمام عمر کار حرفه‌ای‌اش»نام می‌برد.

«نامه به کودکی که هرگز زاده نشد»؛ فریادی است از خشم نسبت به آن چه بر سر بشر آمده، در عین حال از عشق مادر شدن می‌گوید؛ کتاب کوچکی که از نخستین سطر تا انتها سرشار از احساس شادی، ترس، مهربانی، یاس، خشم، امید، افسردگی و اضطراب است که به طور کلی تمام دیدگاه‌های موجود دربارهٔ زنان را توجیه می‌کند.

بریده کوچکی از کتاب:

پیش پزشک رفتم تا بدانم برای مراقبت بیش‌تر از تو باید چه کارهایی انجام دهم، اما پزشک به من گفت که صبر کنم شاید که باردار نباشم و از من خواست تا دو هفتهٔ دیگر مجدداً به او مراجعه کنم تا مطمئن شود که تو زاییدهٔ تخیلات من نیستی. اما من فقط به این خاطر مجدداً به او مراجعه خواهم کرد که به او بگویم که همهٔ علم پزشکی‌اش در مقابل حس قوی مادرانهٔ من هیچ است. یک مرد چگونه می‌تواند احساس یک مادر را درک کند؟! مردها هیچ وقت این حس را تجربه نخواهند کرد و حال باید دید که این برای مردان یک نقص است یا برتری؟!...شاید تا دیروز این‌گونه فکر می‌کردم که یک برتری است، اما امروز مطمئنم که یک نقص بزرگ است...