کتاب آدم های زندگی قبلی

کتاب الکترونیکی آدم‌های زندگی قبلی نوشتهٔ «فریبا وفی» اثری است که نشر چشمه در سال ۱۴۰۳ آن را منتشر کرده است. این کتاب در قالب رمان، روایت‌هایی از زندگی، مهاجرت، خاطرات خانوادگی و جست‌وجوی هویت را در بستر تجربه‌های زنانه و اجتماعی به تصویر می‌کشد. نویسنده با نگاهی موشکافانه به روابط خانوادگی، گذشته و اکنون و تأثیر مهاجرت بر شخصیت و احساسات انسان می‌پردازد. نسخهٔ الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب آدم های زندگی قبلی اثر فریبا وفی

کتاب «آدم‌های زندگی قبلی» اثری داستانی از «فریبا وفی» است که در قالب رمان، زندگی زنی مهاجر را در برلین دنبال می‌کند. این کتاب با روایتی اول‌شخص، خاطرات و تجربه‌های شخصیت اصلی را از دوران کودکی در تبریز تا بزرگسالی و مهاجرت به آلمان بازگو می‌کند. ساختار کتاب مبتنی بر روایت‌های پیوسته و گاه پراکنده است که میان گذشته و حال در رفت‌وآمد است. «فریبا وفی» با تمرکز بر جزئیات زندگی روزمره، روابط خانوادگی و دغدغه‌های هویتی، تصویری از زیست مهاجران ایرانی و چالش‌های آن‌ها ارائه داده است.

رمان «آدم‌های زندگی قبلی» نه‌تنها به مسائل فردی و خانوادگی می‌پردازد، بلکه زمینه‌های اجتماعی و سیاسی ایران دهه‌های گذشته را نیز در بستر روایت خود جای داده است. این کتاب با بهره‌گیری از خاطرات، گفت‌وگوها و بازتاب‌های ذهنی شخصیت‌ها، فضایی ملموس و چندلایه خلق کرده است که خواننده را به درون جهان شخصیت اصلی می‌برد.

خلاصه داستان آدم های زندگی قبلی

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند!

داستان «آدم‌های زندگی قبلی» با حضور راوی در میدان «الکساندرپلاتز» برلین آغاز می‌شود؛ جایی که حس تنهایی و بی‌ریشگی مهاجر بودن را تجربه می‌کند. روایت با بازگشت به خاطرات کودکی و نوجوانی در تبریز، روابط پیچیدهٔ خانوادگی و تأثیرات پدر و مادر و دیگر اعضای خانواده بر شخصیت راوی ادامه می‌یابد. مهاجرت، جدایی از خانه و وطن و تلاش برای یافتن جایگاه جدید در جامعه‌ای بیگانه از محورهای اصلی داستان است. راوی در برلین با شخصیت‌هایی چون «ایراندخت» و «ناصر» روبه‌رو می‌شود که هرکدام بخشی از گذشته یا حال او را بازتاب می‌دهند.

روایت با رفت‌وآمد میان گذشته و حال، به بررسی ریشه‌های هویت، دلبستگی به خاطرات و چالش‌های سازگاری با محیط جدید می‌پردازد. داستان در لایه‌های مختلف، به روابط عاشقانه، ازدواج، جدایی و تلاش برای استقلال و خودشناسی می‌پردازد. در این میان، خاطرات خانهٔ مشتاق، جلسات شعر و سیاست و تجربه‌های تلخ و شیرین خانوادگی، پیوسته در ذهن راوی مرور می‌شوند. کتاب بدون افشای پایان، تصویری از زیست مهاجر و کشمکش‌های درونی او میان گذشته و اکنون ارائه می‌دهد.

چرا باید کتاب آدم های زندگی قبلی را بخوانیم؟

این کتاب با روایتی صمیمی و جزئی‌نگر، تجربه‌های زیستهٔ مهاجرت، دلبستگی به گذشته و تلاش برای یافتن هویت را در بستری ملموس و انسانی به تصویر کشیده است. رمان «آدم‌های زندگی قبلی» با پرداختن به روابط خانوادگی، خاطرات و تأثیرات آن‌ها بر زندگی امروز، فرصتی برای تأمل دربارهٔ ریشه‌ها، انتخاب‌ها و معنای خانه و وطن فراهم می‌کند. روایت چندلایه و پیوند میان گذشته و حال، خواننده را به سفری درونی و بیرونی می‌برد که در آن، مرز میان خاطره و واقعیت بارها جابه‌جا می‌شود. این اثر برای کسانی که به روایت‌های مهاجرت، هویت و روابط انسانی علاقه دارند تجربه‌ای متفاوت و تأمل‌برانگیز خواهد بود.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

مطالعهٔ این کتاب به علاقه‌مندان رمان‌های معاصر ایرانی، روایت‌های مهاجرت و داستان‌هایی با محوریت هویت و خانواده پیشنهاد می‌شود. همچنین برای کسانی که دغدغهٔ جست‌وجوی ریشه‌ها، تجربهٔ زیستهٔ مهاجرت یا روابط پیچیدهٔ خانوادگی را دارند می‌تواند اثری قابل‌توجه باشد.

درباره فریبا وفی

«فریبا وفی»، نویسندهٔ برجسته ایرانی، در اول بهمن ۱۳۴۱ در تبریز متولد شد. شهرت او بیشتر به‌واسطه رمان‌های «پرندهٔ من» و «رؤیای تبت» است؛ آثاری که جوایز معتبر ادبی را در ایران برایش به ارمغان آوردند. محور اصلی نوشته‌های «وفی» زنان و زندگی آنان است؛ روایتی دقیق، صمیمی و درعین‌حال تلخ و واقعی از تجربه‌های زنانه.

داستان‌های او به زبان‌های گوناگون از جمله روسی، سوئدی، عربی، ترکی، ژاپنی، انگلیسی و آلمانی ترجمه شده‌اند. نخستین داستان جدی «وفی» با عنوان «راحت شدی پدر» در سال ۱۳۶۷ در مجلهٔ آدینه به چاپ رسید. پس از آن، نخستین رمانش «پرندهٔ من» در سال ۱۳۸۱ منتشر شد و با استقبال گستردهٔ منتقدان و خوانندگان روبه‌رو گردید.

از دیگر آثار او می‌توان به مجموعه‌ها و رمان‌های «در عمق صحنه» (۱۳۷۵)، «حتی وقتی می‌خندیم» (۱۳۷۸)، «ترلان» (۱۳۸۲)، «رازی در کوچه‌ها» (۱۳۸۶)، «در راه ویلا» (۱۳۸۷)، «ماه کامل می‌شود» (۱۳۸۹)، «همهٔ افق» (۱۳۸۹)، «بعد از پایان» (۱۳۹۲)، «بی‌باد، بی‌پارو» (۱۳۹۵) و «روز دیگر شورا» (۱۳۹۸) اشاره کرد.

«وفی» با نگاهی انسانی و موشکافانه به مسائل زنان، جایگاه ویژه‌ای در ادبیات معاصر ایران یافته است.

این کتاب یا نویسنده چه جوایز و افتخاراتی کسب کرده است؟

«پرندهٔ من»، نخستین رمان او، جایزهٔ بهترین رمان سال ۱۳۸۱ را دریافت کرد. «رویای تبت»، رمان دومش، در سال ۱۳۸۴ جایزهٔ بهترین رمان دورهٔ ششم جایزهٔ هوشنگ گلشیری را برایش به ارمغان آورد.

«وفی» همچنین جایزهٔ سومین دورهٔ هوشنگ گلشیری (۱۳۸۲) و جایزهٔ دومین دورهٔ یلدا (۱۳۸۲) را کسب کرد. او از سوی بنیاد مهرگان ادب و جایزهٔ ادبی اصفهان (۱۳۸۲) مورد تقدیر قرار گرفت.

بخشی از کتاب آدم های زندگی قبلی

«ایستادن، نشستن، قدم زدن، فکر کردن در الکساندرپلاتز را دوست دارم. شاید چون بزرگ است یا چون شلوغ و زنده است. مثل کلیساها و کاتدرال‌ها و قصرهای بزرگ نیست که با عظمت و شکوهش مرعوبم کند؛ این یکی فقط کمی ریزم می‌کند و کاری می‌کند که چند لحظه خودم را ببینم؛ تمامِ خودم را؛ از دور؛ با فاصله.

لب حوضچه می‌نشینم و بی‌اختیار اشکم سرازیر می‌شود؛ بدون بهانه، بدون دلیل. آدم‌ها از مقابلم رد می‌شوند. به خاطر گریهٔ من یک لحظه هم نمی‌ایستند. اصلاً نگاهم نمی‌کنند. تصویر یک زن گریان صحنهٔ جالبی نیست لابد؛ نه کنجکاوند، نه علاقه‌مند، نه هم‌دل. هیچ ربطی به آن‌ها ندارم. بی‌تفاوتیِ آن‌ها احساس تنهایی‌ام را عمیق‌تر و واقعی‌تر می‌کند. یک جورهایی حتی محق‌ترم می‌کند به این تنهایی.»