کتاب در سوگ و عشق یاران

کتاب در سوگ و عشق یاران نوشتهٔ شاهرخ مسکوب توسط انتشارات فرهنگ جاوید منتشر شده است. این کتاب مجموعه‌ای است از یادنوشت‌های شاهرخ مسکوب، نویسنده و مترجم ایرانی، که به یاد دوستان و همکاران درگذشته‌اش نگاشته است. کتاب با مقدمه‌ای از «حسن کامشاد» در سال ۱۳۹۷ منتشر شده است. نسخهٔ الکترونیکی این کتاب را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب در سوگ و عشق یاران

کتاب در سوگ و عشق یاران مجموعه‌ای از یادنوشت‌های شاهرخ مسکوب، نویسنده و اندیشمند برجسته ایرانی، است که به یاد پنج تن از دوستان و همکاران درگذشته‌اش – سهراب سپهری، هوشنگ مافی، امیرحسین جهانبگلو، محمدجعفر محجوب، و اسلام کاظمیه – نوشته شده است. این اثر که با مقدمه‌ای روشنگر از حسن کامشاد همراه است، صرفاً یک مرثیه‌خوانی نیست، بلکه کاوشی عمیق در مفهوم دوستی، فقدان و خاطره به شمار می‌رود. مسکوب با نثری پخته و تأثیرگذار، به ترسیم جنبه‌هایی از شخصیت، منش، و اهمیت حضور این افراد در زندگی شخصی خود و در سپهر فرهنگی ایران می‌پردازد. هر بخش از کتاب به یکی از این یاران اختصاص یافته و نویسنده در آن خاطرات مشترک، تأملات شخصی، و احساسات پیچیده‌ی خود را که آمیزه‌ای از اندوهِ از دست دادن و عشقِ به یادگار مانده است، بیان می‌کند. نقل قول آغازین کتاب، «گاه رفتگان سال‌های مرده زنده‌تر از زندگان می‌نمایند»، به خوبی گویای لحن و درون‌مایه‌ی اصلی این نوشته‌هاست که در آن‌ها یاد و حضور رفتگان، پررنگ‌تر از غیابشان احساس می‌شود.

چرا باید کتاب در سوگ و عشق یاران را بخوانیم؟

خواندن این کتاب فرصتی است تا از نگاه شاهرخ مسکوب، با خاطرات و جنبه‌های کمتردیده‌شده‌ای از زندگی چهره‌های مهم فرهنگی ایران آشنا شوید؛ هم‌زمان، از نثر عمیق، دقیق و سرشار از احساس نویسنده لذت ببرید و در هایت، به تأمل درباره مفاهیم بنیادینی چون ارزش دوستی، رویارویی با فقدان، قدرت خاطره و معنای زندگی و مرگ بپردازید.

خواندن کتاب در سوگ و عشق یاران را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب را به علاقه‌مندان به آثار شاهرخ مسکوب، خوانندگان علاقه‌مند به ادبیات معاصر فارسی، به ویژه ژانر مقاله و یادداشت‌نویسی، افرادی که به شناخت بیشتر چهره‌های فرهنگی و ادبی ایران معاصر تمایل دارند و کسانی که به دنبال نوشته‌هایی عمیق و تأمل‌برانگیز درباره روابط انسانی، زندگی و مرگ هستند، پیشنهاد می‌شود.

درباره شاهرخ مسکوب

شاهرخ مسکوب متولد ۱۳۰۴، بابل ، روشنفکر، نویسنده، مترجم و شاهنامه‌پژوه برجسته ایرانی بود که پس از تحصیل در رشته حقوق در دانشگاه تهران و آغاز نوشتن در دهه ۱۳۲۰، از سال ۱۳۳۶ به طور جدی به تحقیق در فرهنگ، ادبیات و ترجمه روی آورد. او پس از انقلاب ۱۳۵۷ به پاریس مهاجرت کرد و تا پایان عمر به فعالیت‌های فرهنگی خود ادامه داد. شهرت اصلی مسکوب مرهون پژوهش‌های عمیق او در شاهنامه فردوسی است که آثاری چون «ارمغان مور» و «مقدمه‌ای بر رستم و اسفندیار» از مهم‌ترین دستاوردهای آن به شمار می‌روند؛ علاوه بر این، او مترجم آثار مهمی چون «خوشه‌های خشم» و «افسانه تبای» بود و کتاب‌های تألیفی متعددی مانند «سوگ سیاوش»، «در کوی دوست» و «ملیت و زبان» را نیز در کارنامه خود دارد. او در سال ۱۳۸۴ در پاریس چشم از جهان فرو بست.

بخشی از کتاب در سوگ و عشق یاران

«محجوب کار نویسندگی را تا آن‌جا که می‌دانم از میانهٔ سال‌های ۱۳۲۰ و ۱۳۳۰ به‌طور پراکنده با روزنامه‌نگاری آغاز کرد. اولین مقاله‌اش در مجلهٔ بانو، در سال ۱۳۲۵ یا ۱۳۲۶ به‌چاپ رسید. در این نخستین مقاله همان‌طور که خواهیم دید بحث بر سر تصحیح و چاپ دیوان حافظ است. ولی مقاله‌های او به‌عنوان همکار دائمی و منظم تا چند سال بعد و تا وقتی هفته‌نامه کبوتر صلح و ماهنامهٔ صدف ـ‌از مطبوعات چپ آن زمان‌ــــــ دایر بود، در آن‌ها به‌چاپ می‌رسید. پس از آن در سال‌های دههٔ ۱۳۳۰ همکاریش با ماهنامهٔ سخن آغاز شد و در تمام سال‌هایی که این مجلهٔ وزین منتشر می‌شد محجوب از همکاران پایدار و باوفای آن بود و بسیاری از تحقیقاتش را در زمینه‌های گوناگون نخستین‌بار در آن‌جا به‌چاپ رساند. این همکاری برای هر دو، بلکه هر سه، نویسنده و مجله و خوانندگان، ثمربخش و پربرکت بود. از شرح و تفصیل بیش‌تر چشم می‌پوشم چون بدون مجامله تنها نام‌بردن از آن‌ها تمامِ وقت این گفتار را خواهد گرفت.

محجوب در سال ۱۳۲۸ برای اولین‌بار انتقام مروارید، ترجمهٔ رمانی از جان استین‌بک را، منتشر کرد و بعد به ترتیب داستان‌های دریای جنوب (۱۳۳۰) میخائیل سگ سیرک (۱۳۴۲، چاپ دوم) و ازخودگذشتگی زنان (۱۳۳۵) همه از جک لندن، آتش از هانری باربوس و خاطرات خانهٔ مردگان از داستایِفسکی (۱۳۳۵) و نیز ترجمهٔ پاشنهٔ آهنین رمان سیاسی و معروف جک لندن ولی با نام مستعار مترجم. ترجمه‌های دیگری هم از محجوب هست که من به آن‌ها دسترسی پیدا نکرده‌ام ولی اگر هم پیدا می‌کردم شاید نام نمی‌بردم، همان‌طور که گفتم به‌سبب کمی وقت و زیادی این آثار.

و امّا در بخش تحقیق در ادب کلاسیک می‌خواهم بدون رعایت ترتیب تاریخی، پیش از همه از رسالهٔ دکتری او ـ‌که در سال ۱۳۴۵ منتشر شدــــــ نام ببرم: سبک خراسانی در شعر فارسی. و این اولین‌بار بود که پژوهشی در این زمینه انجام می‌گرفت. خیلی پیش از آن ملک‌الشعرا بهار سبک‌شناسی را در شناختِ سبک در نثررسمی و ادبی فارسی نگاشته بود. با توجه به علاقهٔ محجوب به بهار، شاید این سرمشقی بود برای بررسی او، منتها در شعر. من سال‌هاست که دیگر این کتاب را ندیده‌ام و این روزها هم به آن دسترسی نداشتم، امّا تا آن‌جا که به‌خاطر دارم در این تحقیق عالمانه محجوب همهٔ شاعران نامدار و کم‌شناخته‌تر سبک خراسانی را از نظر گذرانده و در شعرشان ـ‌آن‌هم نه در کلیات بلکه از نظر فنّی‌باریک شده و موشکافی کرده بود.»