کتاب حیوان قصه گو

کتاب حیوان قصه گو نوشتهٔ جاناتان گاتشال و ترجمهٔ عباس مخبر است و نشر مرکز آن را منتشر کرده است. کتاب به این پرسش پاسخ می‌دهد که چگونه قصه ما را انسان می‌کند؟

درباره کتاب حیوان قصه گو

این کتاب درباره‌ٔ اعتیاد انسان به قصه و قصه‌گویی از دیرباز تا امروز است. درباره‌ٔ اینکه چقدر عجیب است یک داستان دزدانه وارد جـان مـا می‌شود، مـا را می‌خنداند یـا می‌گریـاند، عاشق‌پیشه یـا خشمگینمان می‌کند و شیوه‌ٔ تفکر ما را درباره‌ٔ خودمان و دنیایمان تغییر می‌دهد. چقدر حیرت‌آور است که وقتی داستانی را تجربه می‌کنیم، خواه در یک کتاب، فیلم، یا آواز، به خود اجازه می‌دهیم به اشغال گوینده درآئیم. سازنده‌ٔ داستان وارد کله‌ٔ ما می‌شود و مهار مغزمان را به دست می‌گیرد. نویسنده می‌کوشد تا با استفاده از یافته‌های زیست‌شناسی، روان‌شناسی و عصب‌شناسی، ساز و کار اعتیاد بشر به داستان و تأثیر شگفت آن را بر روح و روان ما بررسی کند. قصه‌پردازی‌هـای فی‌البداهـه‌ٔ کودکان در بازی‌های کودکانه، ارتباط خواب با داستان، و تأثیر فناوری‌های نوینِ دیجیتال و دنیای مجازی بر تحول داستان در آینده‌ٔ پیش‌رو، از دیگر مطالب تازه و خواندنی این کتاب است.

خواندن کتاب حیوان قصه گو را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به پژوهشگران نقد ادبی و ادبیات داستانی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب حیوان قصه گو

«کشتی کچ به تئاتر روحوضی نزدیک‌تر است تا ورزش. نمایشی که تماماً پیشاپیش طرحریزی شده است، خط داستانی روشنی در اختیار ما می‌گذارد که قهرمانانی برای دوست داشتن و ضد قهرمان‌هایی برای نفرت ورزیدن دارد: جذابیت پرطمطراق، پسر آمریکایی خالص، کمونیست شرور، و خودشیفتهٔ نازک‌نارنجی. فریادهای بی‌باکانه و مبالغه‌ها، ابزارهای لازم برای شکوه و جلال اپرا را در اختیار ما می‌گذارند. خشونت ساختگی کشتی کچ هیجان‌انگیز است. هر یک از فنون و شگردهای این نمایش نیز پیرنگ یک ملودرام روحوضی را به پیش می‌برد، دربارهٔ این‌که چه کسی با زن دیگری خوابیده، چه کسی به دیگری خیانت کرده، چه کسی واقعاً آمریکا را دوست دارد و چه کسی فقط تظاهر می‌کند.

ورزش‌هایی که در آنها مبارزهٔ واقعی صورت می‌گیرد نیز از قاعدهٔ قصه‌گویی مشابهی تبعیت می‌کنند. برگزارکنندگان مسابقات مشت‌زنی از مدت‌ها قبل این نکته را دریافته‌اند که صرف مبارزه باعث جلب علاقه‌مندان و کسب پول بیشتر نمی‌شود، مگر آن‌که پیشاپیش قصه‌ها و شخصیت‌هایی قانع‌کننده خلق کنند. رجزخوانی‌های پیش از مبارزه، داستانی را دربارهٔ علت مبارزهٔ این مردان و این‌که چرا از یکدیگر بدشان می‌آید، بازگو می‌کنند. این رجزخوانی‌ها آشکارا شکل داستانی دارند و مردانی که دور از دوربین با هم دوستی دارند، برای اجرای یک نمایش خوب وانمود می‌کنند که از یکدیگر نفرت دارند. بدون یک داستان زمینه‌ساز قوی، هر چقدر هم اعمال مبارزه‌کنندگان خشونت‌آمیز باشد، مبارزه ملال‌آور می‌شود. چیزی شبیه به مشاهدهٔ نقطهٔ اوج در یک فیلم سینمایی بزرگ، بدون دیدن صحنه‌های زمینه‌سازی که تنش لازم را برای رسیدن به این نقطه فراهم می‌کنند.»