کتاب گیتا

کتاب گیتا (کتاب فرزانگی) ترجمهٔ مهدی جواهریان و پیام یزدانجو است. نشر مرکز این کتاب کهن را روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب گیتا

گیتا کتابی کوچک است که بیش از هر متن مقدس هندی خوانده شده و بخشی از مهاباهاراتا، یکی از بزرگ‌ترین حماسه‌های دنیا در هر زبان و مکان است. نشر مرکز، شاعرانه‌ترین و شهره‌ترین بخشِ این کتاب را که جویای جنگ نیست، منتشر کرده است. آموزهٔ کتاب حاضر، صلح و سازش است و از آشفتگی آغاز کرده، به آسایش می‌انجامد. گیتا زبان تمثیلی ندارد، اما کل آن تمثیلی است از نبرد درونی انسان، کوششی برای بیرون‌شدن از چرخ تناسخ، دست‌یافتن به راه رهایی و راه‌یافتن به جاودانگی. وارستگی، سرسپاری و فرزانگی، سه برههٔ اصلی در راه رهایی، در ۱۸ دفتر گیتا تجسم یافته است. گیتا و اوپانیشادها تاکنون به ده‌ها زبان و به هر زبان بارها، برگردانده شده‌اند؛ ترجمه‌هایی که هر یک تأویل و تعبیری تازه هستند؛ ترجمهٔ تازهٔ فارسی نیز بازخوانی، بازنویسی و در نهایت بازسرایی آن آثار ماندگار در زبان ما است.

خواندن کتاب گیتا را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران متون کهن هندی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب گیتا

«"دفتر دوازدهم: عشق و معشوق"

آرجونا پرسید: «سرورم! از سرسپردگان‌ات کدام برتر است؟ آن که تو را ستاید، آن که تو را جوید، یا آن که تو را سرمدی انگارد؟»

کریشنای پروردگار پاسخ داد: «آن که با ایمانی راست و ذهنی راسخ به سرمدیت من سر سپارد.

«آن که مرا نابودناشدنی، وصف‌ناپذیر و وهم‌ناپذیر، شکل‌ناپذیر و مرگ‌ناپذیر انگارد، خودچیره، برابربین، خیرخواهِ مردمان، یقین دان مرا خواهد یافت.

«دشوار کارِ آن که روح بی‌شکل‌ام را جوید؛ که روح برای شکل‌داران دیریافتنی است.

«آرجونا! آن که در کار و کردارش به من سر سپارد، مرا سرآمدِ آمال‌اش داند، بر من مراقبه دارد، من او را از گردابِ گیتی نجات خواهم داد.

«پس، گوش هوش‌ات به من بسپار! مرا خواهی یافت.

«آرجونا! مراقبه را تاب نداری، در ممارست باش. ممارست را تاب نیاوردی، در مجاهدت باش. هر کار را برای من کردار کن، مرا خواهی یافت.

«کاری از تو بر نیامد، کارها به من وا بگذار! رها از بارِ کردار، به من سر بسپار!

«آرجونا! دانش از کردار برتر است، مراقبه برتر از دانش، وارستگی برتر از مراقبه؛ هرجا که وارستگی باشد، صلح سرمدی آن‌جا است.

«آن که از کسی بیزار نباشد، مهربان و همدل، بخشنده و خشنود، خودبسنده و خودچیره، به من سر سپارد، او است که معشوق من است.

«آن که نه از چیزها بیزار، و نه چیزها از او بیزار، آن که رسته از حرص و حسرت، به من سر سپارد، او است که معشوق من است.

«آن که وارسته، پاک و ناب، آن که یکتا و رها از کردار، به من سر سپارد، او است که معشوق من است.

«آن که عشق و نفرت برای‌اش یکی، اندوه و شادی یکی، وارسته از خیر و شر، به من سر سپارد، او است که معشوق من است.

«آن که دوست و دشمن، عزت و خفت، عیش و اندوه برای‌اش یکی، رها از کار و بار، به من سر سپارد، او است که معشوق من است.

«آن که در کفر و ایمان یکی، سرشار از سکوت، و راضی به هر بازی، آن که بی‌موطن و بی‌آشیان، به من سر سپارد، او است که معشوق من است.

«آن که حکمت جاودان را به جان دوست دارد، و ایمان‌اش استوار، رسته از هر هول و هراس، به من سر سپارد، او است که معشوق من است.»

چنین بود در کتابی از اوپانیشادها، در بهاگاواد گیتا، آن حکمت جاودان و آن اسفار آسمان، گفت‌وگوی کریشنای پروردگار و آرجونای کمان‌دار؛ و این‌گونه شد که دفتر دوازدهم به پایان آمد.»