دانلود و خرید کتاب صوتی سال بلوا

کتاب صوتی سال بلوا از رمان‌های مشهور عباس معروفی نویسنده معاصر ایرانی و خالق کتاب سمفونی مردگان است. سال بلوا از فشاری که بر زنان ایرانی وارد می‌شود و مظلومیت آن‌ها سخن می‌گوید.

نسخه صوتی این اثر را با صدای زیبای عاطفه رضوی می‌شنوید.

درباره‌ی کتاب صوتی سال بلوا

عباس معروفی در کتاب سال بلوا، از زبان نوشافرین، دختری که درگیر یک عشق عجیب شده است خاطراتی را نقل می‌کند. بدون نقل هیج حاشیه یک راست وارد داستان می‌شویم و با نوشافرین همراه می‌شویم. سبک نگارش داستان، جریان سیال ذهن است و راوی داستان گاه اول شخص و گاهی دانای کل است. نوشافرین به همراه پدرش که یک نظامی است به شهر سنگسر می‌رود. پدر برای دخترش آینده‌ی دیگری رقم زده است اما او وارد یک رابطه عاطفی با یک کوزه‌گر می‌شود و تمام عشقش را نثار او می‌کند. این بر خلاف چیزی است که پدر سخت‌گیرش انتظار دارد...

در کتاب صوتی سال بلوا جایگاه زنان در جامعه ایرانی و فشار لایه‌هایی از اجتماع برای فرونگاه داشتن آنان به تصویر کشیده شده است.

کتاب صوتی سال بلوا را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

کتاب صوتی سال بلوا برای دوست داران داستان‌هایی از نویسندگان ایرانی و طرفداران نوشته‌های عباس معروفی جذاب و دلنشین است. اگر دوست دارید در قالب یک داستان با محرومیت، مظلومیت و نقش زنان در جامعه‌ی ایرانی آشنا شوید، کتاب سال بلوا گزینه‌ی مناسبی است.

درباره‌ی عباس معروفی

عباس معروفی در تاریخ ۲۷ اردیبهشت ۱۳۳۶ در تهران متولد شد. دانش‌آموخته دانشکده هنرهای زیبای تهران در رشته هنرهای دراماتیک است. او حدود یازده سال آموزگار ادبیات فارسی بوده ‌است. و فعالیت ادبی خود را زیر نظر هوشنگ گلشیری و محمدعلی سپانلو آغاز کرد. از عباس معروفی، مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه، رمان، نمایشنامه و مجموعه شعر منتشر شده است. بنیان‌گذاری سه جایزه ادبی به نام‌های قلم زرین گردون، قلم زرین زمانه و جایزه ادبی تیرگان را هم در کارنامه‌ی خود دارد. معروفی به خاطر فشار سیاسی از ایران خارج شد و اکنون ساکن آلمان است. کتاب‌های دیگر او مانند پیکر فرهاد، سمفونی مردگان و فریدون سه پسر داشت هم در ایران مخاطبان خود را دارند.

در بخشی از کتاب صوتی سال بلوا می‌شنویم

این اواخر سیگاری شده بود، آتش به آتش، مدام می‌کشید. و من فکر می‌کردم که چرا وقتی زن‌ها سیگار می‌کشند روز به روز کوچک‌تر می‌شوند. و فکر کردم که آن مرد جوان سیاه‌مو حالا کجاست؟ وقتی ببینمش چی باید بهش بگویم؟ می‌گویم شما همان آقایی نیستید که پریروز دیدمتان؟ در شهرداری کار می‌کنید؟ شاید هم نتوانم حرفی بزنم، فقط جوری نگاهش کنم که دنبالم راه بیفتد. می‌کشانمش تا دم خانه، خانه را که یاد بگیرد، جَلد کوچه‌مان می‌شود. بعد، از پنجره یک کاری می‌کنم. امّا اگر مجسمه باشد، تنها کاری که می‌شود کرد این است که کنارش بایستم، دستم را بهش تکیه بدهم، سنگریزه کفشم را بیرون بیندازم، سیر نگاهش کنم، و بروم خیاطخانه.

جلو شهرداری که رسیدم، دو پاسبان آن‌جا بودند که در جهت مخالف می‌رفتند و می‌آمدند، یک پاسبان روی پله‌ها خبردار ایستاده بود، و هیچ مجسمه‌ای آن‌جا نبود. از پله‌ها بالا رفتم، وارد ساختمان شدم، در راهرو ایستادم، به اتاق‌ها نگاهی انداختم و برگشتم. پیرمردی دم در روی چارپایه کوچکی نشسته بود. تند از پله‌ها پایین دویدم و خودم را در خیابان پاپالو یافتم. نمی‌دانم چطور به آن‌جا رسیده بودم. از جلو مغازه‌ها که رد می‌شدم به داخل نگاهی می‌انداختم. نجاری، قهوه‌خانه، آهنگری، نعلبندی، و آخرین مغازه‌ای که به دیوار یک باغ بزرگ چسبیده بود، هیزم‌فروشی بود.

برگشتم و احساس کردم که چند مرد از مغازه‌ها بیرون آمده‌اند و دارند وراندازم می‌کنند. توی دلم گفتم الهی همه‌تان ذلیل شوید، آبروم رفت. و بقیه راه را تقریبآ دویدم. هوا گرم بود، پشه‌ها و مگس‌ها و زنبورها وزوز می‌کردند، از درخت‌ها بوی میوه پخته می‌آمد، حتا از بید. و صدای سیرسیرک‌ها از در و دیوار می‌ریخت. در کوچه پوسته‌لو هم خبری از او نبود. زرگری، عتیقه‌فروشی، سبزی‌فروشی، خیاطخانه مردانه که روی شیشه‌اش نوشته شده بود اورانوس، کفاشی، باز هم کفاشی. آن‌جا بازار کفاش‌ها بود، و بعد رنگرزی الیاس که ما همیشه پارچه‌ای چیزی می‌دادیم برای تغییر رنگ. هیچ جایی نبود. اخوی و بزش را دیدم که پشت دیوار رنگرزی در سینه‌کش آفتاب قدم می‌زدند. اخوی شاخه‌ای بید به دست داشت و بزش زمین را بو می‌کشید. از آن‌جا هم گذشتم.

تمام تنم عرق کرده بود، صورتم حتما گل انداخته بود، و چشم‌هام مثل چشم داروغه‌ها همه جا می‌گشت. بَخوسر را هم گشتم، از قبرستان کهنه گذشتم، در حاشیه کوه به طرف کوچه مناره راه افتادم. وارد میدان تعزیه شدم که دورتادورش غرفه و طبقه طاق‌ضربی بود. وسط میدان یک سکوی آجری بود که دستفروش‌ها دورتادور آن بساط می‌کردند، و در ماه محرم تعزیه‌خوان‌ها در میان آن‌همه جمعیت که روی زمین اطراف و در غرفه‌ها می‌نشستند، تعزیه می‌خواندند. من از کجا می‌دانستم حسینا در گوشه میدان تعزیه حجره‌ای دارد و از صبح تا شب سرش به خاک و سفال گرم است. مشتی گل برمی‌دارد و آن قدر باهاش ور می‌رود که کوزه‌ای بسازد. من چه می‌دانستم که همه کوزهای خانه ما ممهور به مهر اوست: حسینا.

من هیچ نمی‌دانستم. از میدان درآمدم، به طرف پس‌قلعه راه افتادم، کاروانسرای سنگی را هم آن‌جا دیدم. سال‌ها بود که دلم می‌خواست ببینمش. پدر می‌گفت مرکز اراذل، و هرگز مرا به آن‌جا نبرد. می‌گفت که جای زن‌ها نیست. و حالا من همه زوایای تاریک آن کاروانسرای هزارتو را دیدم. از یاد برده بودم که دخترم، و در آن لحظه به این فکر نمی‌کردم که مردها وقتی با آن سبیل سربالا و چشم‌های براق زل بزنند به آدم، از بالا به پایین و از پایین به بالا، چشم‌های جستجوگری که انگار به زور می‌خواهد چادر آدم را پس بزند و سراپای آدم را یکباره ببلعد، آدم از خجالت آب می‌شود، ذوب می‌شود، لای دست‌های یک نفر فشرده می‌شود و به قدر قطره‌ای فرو می‌افتد، چِک.