کتاب معمای چشم لندن

کتاب معمای چشم لندن نوشته شوان داود و ترجمه علی مصلح حیدرزاده است. کتاب معمای چشم لندن را انتشارات پرتقال منتشر کرده است، این انتشارات با هدف نشر بهترین و با کیفیت‌ترین کتاب‌ها برای کودکان و نوجوانان تاسیس شده است. پرتقال بخشی از انتشارات بزرگ خیلی سبز است.

درباره کتاب معمای چشم لندن

دوشنبه، بیست وچهارم ماه مِی، ساعت ۱۱:۳۲ سلیم، پسرعموی تد و کت، سوار بزرگ‌ترین چرخ و فلک اروپا شدند. چرخ و فلکی که به چشم لندن مشهور است، چرخ و فلک به آسمان رفت. کمی بعد در همان روز یعنی دوشنبه، بیست‎ وچهارم ماه مِی، ساعت ۱۲:۰۲، گردش چرخ و فلک تمام شد و درهای آن باز شدند و مردم از آن بیرون آمدند. اما سلیم در چرخ و فلک چشم لندن نبود.

بعد از ناپدید شدن ناگهانی سلیم، پلیس هیچ سرنخی از او به دست نمی‎‌آورد. بعد از ناامیدی پلیس از یافتن پسرعموی گم‎شده، تد و کت، علی‎رغم آنکه بسیار باهم اختلاف دارند، تصمیم گرفتند او را پیدا کنند. آنها سرنخ‌‎هایی در شهر لندن پیدا کردند که خبر از یک معمای بزرگ می‌داد و تد، با روش منحصر به فردش در فکر کردن، به دنبال سلیم می‌رود...

داستان‌های معمایی خوب -معمای چشم لندن یکی از بهترین‌هاست- مثل نمایش‌های شعبده‌بازی هستند. حواستان پرت می‌شود و نگاهتان را می‌چرخانید و همان موقع تردستی دور از چشم شما اتفاق می‌افتد. باید می‌دیدید، البته به شرطی که در لحظهٔ مناسب حواستان بود. اما خودتان اینطور فکر نمی‌کنید. نویسندهٔ داستان‌های معمایی باید بازی جوانمردانه را رعایت کند، اما ضمناً حقه‌هایی هم سوار کند: همهٔ سرنخ‌ها باید جلوی چشم باشند و در عین حال خواننده قانع شود آن‌ها را نادیده بگیرد تا زمانی که دیر شده باشد.

همچنین این کتاب نمونهٔ واقعی و درست داستان خانواده‌ای درگیر بحران است که در کنار عنصر معما به عنوان کلید موفقیت کتاب عمل می‌کند. 

خواندن کتاب معمای چشم لندن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام نوجوانان علاقه‌مندان به داستان‌های معمایی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب معمای چشم لندن

همه‌چیز از روزی شروع شد که نامهٔ خاله گلوریا رسید.

خاله گلوریا خواهر مامان است. مامان او را گِلو و کت او را خاله جان گلو صدا می‌زند. بابا به او می‌گوید تندباد گلوریا، چون به اعتقاد او خاله ردی از ویرانی پشت سرش به جا می‌گذارد. از بابا پرسیدم یعنی چه. یعنی مثل من دست‌وپاچلفتی است؟ بابا گفت او چیزهای زیادی را واژگون نمی‌کند، که اتفاق بدی هم نیست؛ بلکه بیشتر به آدم‌ها و احساسات لطمه می‌زد. پرسیدم این یعنی او بدذات است؟ بابا گفت او از روی عمد این کار را نمی‌کند، پس نه، بدذات نیست، فقط چَموش است. پرسیدم معنای چموش چیست؟ و او گفت یعنی پرهیاهو. وقتی خواستم بپرسم پرهیاهو یعنی چه، بابا دستش را روی شانه‌ام گذاشت و گفت: «الان نه، تِد.»

آن روز صبح که نامهٔ خاله گلوریا رسید مثل سایر روزها بود. مثل همیشه صدای افتادن پاکت‌های نامه را روی پادری شنیدم. داشتم گندم برشتهٔ شمارهٔ سه را می‌خوردم و برنامهٔ پیش‌بینی آب‌وهوای رادیو می‌گفت هوا صاف است و فقط خطر رگبار در جنوب شرقی وجود دارد. کت ایستاده نان تست گاز می‌زد و وول می‌خورد. کک نداشت، البته ظاهر امر این‌طور نشان می‌داد. داشت با هدفون موسیقی عجیبی گوش می‌داد. یعنی برنامهٔ هواشناسی را نمی‌شنید و بارانی نمی‌پوشید یا با خودش چتر به مدرسه نمی‌برد. یعنی او خیس می‌شد و من خیس نمی‌شدم و این اتفاق خوبی بود.

بابا داشت با یک جوراب لی‌لی می‌کرد و غر می‌زد که ماشین لباس‌شویی همهٔ جوراب‌هایش را می‌بلعد و دیرش شده. مامان داشت سبد رخت‌چرک‌ها را می‌گشت تا جوراب اضافی پیدا کند.

مامان گفت: «تد، نامه‌ها رو بیار.» لباس فرم پرستاری تنش بود و می‌دانستم وقتی آن‌طور تندوتیز و کوتاه حرف می‌زد یعنی باید حرفش را گوش کنم، ولی بدم می‌آمد گندم برشته‌هایم را رها کنم تا در شیر خمیر شوند.

با شش پاکت برگشتم. کت من را دید و از دستم قاپشان زد و یک پاکت قهوه‌ای بزرگ و یک پاکت سفید کوچک را برداشت. مُهر مدرسه‌مان را روی پاکت سفید می‌دیدم. شبیه یک X خردوخمیرشده بود که بالایش کلاه اسقف داشت که به آن کلاه مَطرانی می‌گفتند. کت سعی کرد پاکت مدرسه را زیر پاکت بزرگ قهوه‌ای مخفی کند ولی مامان او را دید.