کتاب خانه ای روی گورها

کتاب خانه ای روی گورها داستانی از لینزی کری با ترجمه محمدرضا شکاری است. این داستان جذاب از خانه جدید خانواده تسا می‌گوید. خانه‌ای که توسط ارواح تسخیر شده است. 

درباره کتاب خانه ای روی گورها

تِسا، عاشق خانه و زندگی‌شان در فلوریدا است. دریا، آب و هوای آفتابی، مدرسه و تمام دوستانش که در فلوریدا هستند. اما حالا که خانواده تصمیم گرفته‌اند برای کار به شیکاگو بروند همه چیز تغییر می‌کند. کم‌کم اندوه در وجود تسا ریشه می‌دواند و کمی بعدتر، اندوهش به ترس بدل می‌شود. خانه‌ای که در شیکاگو انتظار آن‌ها را می‌کشد، خانه‌ای متعلق به قرن نوزدهم است و اما مشکل، صداهای نامفهوم و چراغ‌هایی است که خود به خود خاموش و روشن می‌شوند. نقاشی‌هایی که در دفتر تسا ظاهر می‌شوند و تصویر دختر شش ساله‌ای که در آینته اتاق تسا افتاده است...

خانه آن‌ها در تسخیر ارواح است ولی مشکل اینجاست که پدر و مادر تسا، حرف او را باور نمی‌کنند. تسا باید این موضوع را با کمک دوستانش حل کند...

کتاب خانه ای روی گورها را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

نوجوانان و دوست‌داران داستان‌های پر رمز و راز و ماجراجویانه از خواندن داستان خانه‌ای روی گورها لذت می‌برند. 

بخشی از کتاب خانه ای روی گورها

باران به شیشه جلوی ون کوچک قراضه ما می‌خورد و برف‌پاک‌کن‌ها تند تند کار می‌کنند تا شیشه تمیز بماند. روشنایی‌های شهر به چشم خسته من تار می‌شوند. پنج‌شنبه، صبح فورت مایرز را ترک کردیم. نوزده ساعت زیر کمربند ایمنی بودم، چهار تا کیک توئینکی خوردم، بیست و یک قسمت تکراری از سیمپسون‌ها را دیدم و یک شب را هم در هتلی نقلی گذراندیم تا این‌که بالأخره به این‌جا رسیدیم: شیکاگو؛ شهر پرباد.

پدر و مادرم مدام می‌گویند دقیقاً همان جایی است که همیشه بهش نیاز داشتیم اما نمی‌دانستیم وجود دارد. من که معنی‌اش را نمی‌فهمم.

بابا با صدایی آن‌قدر بلند که من بتوانم بشنوم اما نه آن‌قدر که برادر کوچکم جونا را بیدار کند می‌گوید: «می‌دونی چیه، خونه‌مون اواخر قرن نوزدهم ساخته شده. واسه همین باید یه دستی به سر و روش بکشیم.»

مامان با شوق و ذوق سر تکان می‌دهد. «می‌دونم. اما واقعاً ارزشش رو داره. به اون همه چوب اصل فکر کن! اون سقف‌های بلند! مثل رؤیاست.»

با بیزاری چشم‌غره می‌روم. این‌که رؤیا نیست، اما نمی‌شود این موضوع را توی کله‌شان فرو کرد.

ماشین به شدت از جلوی چیزی در جاده کنار می‌رود و گردنم را کج می‌کنم تا ببینم چه بوده. سایه‌ها در تاریکیِ جلوی ما می‌رقصند. «چی بود؟»

«یه شاخه کوچولو وسط جاده. همه‌چی مرتبه. دیگه داریم می‌رسییییم.» بابا این حرف را با همان لحنی می‌زند که وقتی می‌خواهد فضا را دلچسب کند آن را به کار می‌برد. «اون عقب حالت خوبه، عزیزم؟»

سرم را بلند می‌کنم اما نمی‌توانم قیافه‌اش را از توی آینه جلو ببینم. تا حدودی خوشحالم. اگر می‌توانستم ببینمش، احتمالاً هیجان‌زده و مشتاق بود، مثل همیشه که درباره اثاث‌کشی به این‌جا صحبت می‌کند؛ درباره شغل جدیدش.