کتاب ترس و نکبت رایش سوم

ترس و نکبت رایش سوم مجموعه نمایش‌نامه‌های تک‌پرده‌ای از برتولت برشت، نمایش‌نامه‌نویس، کارگردان و شاعر سوسیالیست آلمانی است.

 درباره کتاب ترس و نکبت رایش سوم

ترس و نکبت رایش سوم شامل بیست و چهار نمایشنامه یک پرده‌ای است، که برتولت برشت آن را میان سال‌های ۱۹۳۵ تا ۱۹۳۹ در مهاجرت نوشته است و چند تایی از آن را، برای اولین بار، خود در سال ۱۹۳۷ در پاریس به روی صحنه آورده است. 

زمانی که برشت این «یک پرده» ای‌ها را می‌نوشت، هنوز آنچنان که باید ترس و نکبتی که حکومت خودکامگان و جنایتکاران برای ملت آلمان به ارمغان آورده بود، برای این ملت و سایر ملت‌های جهان، شناخته شده‌نبود. اما برشت همان موقع در صحنه‌های این کتاب تا سرحد تنفر آشکار کرده است که: مدت‌ها قبل از آنکه بمب‌افکن‌ها بیایند، شهرهای آلمان غیرقابل سکونت شده بودند.

برتولت برشت شاعر و نویسنده مردمی است که در اعماق اجتماع زندگی می‌کنند. نقد اجتماعی بی‌رحمانه‌اش از دیدگاه همین مردم است و به بهترین وجهی در قالبی تازه، مستقیم و بی‌پیرایه، بیان می‌شود. برشت در تمام عمرش از کوشش خستگی‌ناپذیر برای یافتن قالب مناسب شعری برای برملا کردن زشتی‌های دنیایی که به راه خطا می‌رود، و برای نظریه‌اش درباره تغییرپذیری جهان و مردم آن، باز نایستاده است. او طنز را مناسب‌ترین وسیله آشکار و برملا کردن دروغ‌ها و زشتی‌های این جهان می‌داند. تمام آنچه که نوشته است، آن‌طور که خودش زمانی گفته است، «برای بهره‌مندی خواننده» است.

 خواندن کتاب ترس و نکبت رایش سوم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

 علاقه‌مندان به نمایش‌نامه به ویژه دوست‌داران آثار برتولت برشت را به خواندن این کتاب دعوت می‌کنیم.

درباره برتولت برشت

اویگن برتولت فریدریش برشت زاده ۱۰ فوریه ۱۸۹۸ در آلمان است. او به‌عنوان نمایشنامه‌نویس، کارگردان تئاتر و شاعری با گرایش‌های سوسیالیستی و کمونیستی شناخته می‌شود. برشت را بیشتر به عنوان برجسته‌ترین نمایشنامه‌نویس تئاتر روایی می‌شناسند. برتولت برشت با ابداع سبک فاصله‌گذاری در تئاتر، انقلابی بزرگ را در زمینه هنرهای نمایشی به پا کرد. باید خاطرنشان ساخت که او شاعری خوش‌قریحه بود و شعرها، ترانه‌ها و تصنیف‌های بسیار زیبایی سرود. شعرهای نمایشی برشت از مهم‌ترین آثار او هستند که در قالب سرود، تصنیف یا ترانه وارد نمایشنامه‌های او می‌شوند. این شعرها اغلب طنزآمیز یا هزل‌آمیز هستند و مفاهیم بسیار جدی و آگاه‌کننده‌ای به همراه دارند.

گفتنی است موضوعات نمایشنامه‌های برشت در برگیرنده واقعیات اجتماعی، سیاسی و اقتصادی جامعه او هستند. هدف او این است که یک رفتار اجتماعی خاص را در یک محیط اجتماعی خاص مورد انتقاد قرار دهد. از نمایشنامه‌های این هنرمند آلمانی می‌توان به بعل، آوای طبل در شهر، در جنگل شهر، مادر، ارباب پونتیلا و نوکرش ماتی، دایره گچی قفقازی، زن نیک ایالات سچوان، آدم آدم است، عظمت و احطاط شهر ماهاگونی، تفنگ‌های ننه کارا، محاکمه ژان دارک در روان، توراندخت یا کنگره ماست‌ملی‌کنندگان و .... اشاره کرد.

برشت در ۱۴ اوت ۱۹۵۶ براثر سکته قلبی درگذشت.

بخشی از کتاب ترس و نکبت رایش سوم

مزدوران گوبلز

با پوست به درد آمده مردم در دست‌های فربه

می‌آیند.

بی‌اعتماد به مردم

و ناگزیر

دلقک‌هایشان را

حتی میان لب و لبه جام می‌گمارند.

شهر لایپزیک، ۱۹۳۴. دفتر فنی یک کارخانه. گوینده رادیو میکروفن در دست با یک کارگر میانسال، یک کارگر پیر و یک کارگر زن مصاحبه می‌کند. پشت سر آنها آقایی از اعضای دفتر کارخانه و یک مرد چهارشانه، در اونیفورم اس‌آ، ایستاده‌اند.

گوینده: ما اکنون در میان چرخ‌ها و تسمه‌ها، در میان بازوان فعال و خستگی‌ناپذیر هم‌وطنان کارگرمان ایستاده‌ایم. کارگرانی که دین خود را به میهن عزیزشان ادا می‌کنند و چیزهایی می‌سازند که وطن به آن احتیاج دارد. ما امروز قبل از ظهر در کارخانه ریسندگی فوکس آ.گ. هستیم. با وجودی‌که کارکردن در اینجا مشکل است و به نیروی عضلات احتیاج دارد، در اطراف ما فقط قیافه‌های شاد و راضی به چشم می‌خورد. اما ما می‌خواهیم رشته کلام را به خود این هم‌وطنان عزیز بدهیم. (به کارگر پیر.) شما ۲۱ سال است که در این کارخانه هستید، آقای...

کارگر پیر: زدل مایر.

گوینده: آقای زدل مایر، بله، آقای زدل مایر! برای چه ما در اینجا فقط قیافه‌های خندان و راضی می‌بینیم؟

کارگر پیر: (پس از کمی تفکر.) چون برای هم مَثل‌های خنده‌دار می‌گویند.

گوینده: و به این ترتیب با کلمات نشاط‌آور کار بهتر پیش می‌رود. این‌طور نیست؟ مقصودتان این است که در ناسیونال سوسیالیسم بدبینی خانه خراب کن وجود ندارد. درحالی‌که در گذشته طور دیگری بود. نیست؟

کارگر پیر: بله، بله.

گوینده: مقصودتان این است که در گذشته کارگران نمی‌توانستند بخندند. برای اینکه از خودشان می‌پرسیدند برای چه کار می‌کنیم؟!

کارگر پیر: بله، عده‌ای هستند که این حرف را می‌زنند.